BijayWrites

Photo : Pixabay झरी परिरहेको छ , आँखा बन्द गरेर एक निमेष शुन्यता अङ्गाल्छु । एउटा बेग्लै शान्ति छ झरीमा । आँखा चिम्लन साथै देख्छु कोही आफ्ना सुन्दर गोडामा लगाएको पाउजु बजाउँदै पानीमा नाँचीहरेछ । यो शान्ति कति प्रिय छ । कतै टाढा, पर कुनै गाउँमा रूखबाट झर्दै गरेको पातको आवाज सुन्छु । कतै टाडा पृथ्वीको कुनै कुनामा कोही संगीतकारले रच्दै गरेको गीतको पहिलो धुन सुन्छु । मलाई आभाष हुन्छ उदाउँदै गरेको सुर्यले मेरो चिम्लिएको आँखामा रातो रंग पोतेको , आँखा चिम्लेरै म यो महशुस गर्न सक्छु । म देख्छु चित्रकारले पहिलो पल्ट ब्रस चोप्दा पानीमा फैलिएको सुन्दर रंग , चित्रकारले क्यानभासमा कोर्न लागेको चित्र पनि कल्पना गर्न सक्छु । फुलै फुलको बगैचामा रसपान गर्दै गरेको माहुरीको भुन भुन पनि म सुन्न सक्छु । म बिर्सन्छु कि झरी परिरहेको छ ।  त्यही पाउजुको छनछन छ जसले मलाई बारम्बार सम्झाइरहन्छ कि झरी परिरहेको छ । पानीको आवाज सँगै कोही पानीमा पाउजु बजाउँदै नाँचिरहेको म स्प्रस्ट देख्न सक्छु । म सुन्न सक्छु एउटा मिठो हाँसो जो मेरो कानको बाटो हुँदै मेरो दिमाग बिथोलिरहेछ । मेरो आँखा अझै बन्द छन् तैपनि मेरो मुहारको मां

परेवाको   गुड   गुड   सुनिरहेछ घण्टीको   टिङ   टिङ   सुनिरहेछ अनि  मानिसहरुको   गनगन   सुनिरहेछ   आवाजको   यस्तो   कोलाहलमा   ऊ आफ्ना   एक   जोर   आँखा   बन्द   गरेर प्रत्येक   आवाज   छानि   छानि   सुनिरहेछ ...   म   सोच्छु  ... एक्लै हुँदा एक्लो हुनु र भीडमा एक्लो हुनु के समान छन् उसका लागि ? यदि समान नभए कसरी छ उसको मुहारको दिप्ती त्यो ?   थाहा छैन आज किन म उसमा मेरा उत्तर खोज्दैछू मलाई एक्लै एक्लो हुनु र भिडमा एक्लो हुनु किन फरक लाग्दछन् ? यदि ती समान छन् भने किन लाग्दैनन् मलाई समान ती ?   म यँही छु  .. केही   पर   बसी ,  उसलाई   हेरिरहेछु उसले   सुनेका   सबै   कुरा   देखिरहेछु उसले   आवाजमा   आफैलाई   खोजे   जस्तै म   पनि सायद   दृश्यमा   आ फैलाई खोजिरहेछु या भनौ एक्लोपनको एउटा स्थिर परिभाषा खोजिरहेछु ... - बिजय लुईटेल

Photo by  Drigo Diniz  from  Pexels एकाएक आज आकाश धमिलो देखेँ, उमेर ढल्किएझैँ लाग्यो । झ्यालबाट बाहिर हेरेँ सधै हिड्ने बाटो लामो देखेँ, नहिँडी खुट्टा गलेझै लाग्यो त्यसैले उमेर ढल्किएझै लाग्यो । डराउँदै मुहारमा हात चलाएँ, मौन भएँ । खै किन आज एकाएक आफु बुढो भएझै लाग्यो । आफ्नै उमेर थाहा थिएन जब हेर्न थालेको थिएँ मेरो अगाडि राखेको यो सानो खान्दानी ऐना । तर आज केही समय बितेर जाँदा, थाहै नदिइ भागेको छ मबाट ऐना हेर्ने आँट र जागर एकैसाथ । किन यस्तो हुन्छ मान्छेलाई ? मनमा कतै अझै म जवान छु झैँ लाग्छ अनि उठेर हेरिदिउँ जस्तो लाग्छ त्यो सानो ऐना, तर आँट कता गएर लुकेको छ थाहा छैन, अचेल मेरो छेउ पर्न छोडेको छ । सायद उमेर पुगेका मान्छे, मान्छेलाई मात्र नभएर भावनालाई पनि पुग्ने गर्छन, या उमेर पुगेकालाई त्यस्तो लाग्ने गर्छ । मलाई अब पटक्कै ऐना हेर्न मन छैन , हेरूँ पनि त के हे हेरूँ ? त्यो ऐना अब ऐना मात्र नरहेर भित्तामा सजिने पेन्टिङझैँ बनेको छ । पेन्टिङमा दुब्दै गरेको नाउँ केरिएको छ , बलेर सकिन लागेको मुढो कोरिएको छ, निभ्दै गरेको दियो कोरिएको छ अनि केरिएको छ अस्ताउँदै गरेको सुर्य पनि । मलाई अस्तित्व

Photo By : Yogendra Bhujel मान्छेको भीड भित्र थिएँ कुटिदै थिएँ , मारिदै थिएँ थोरै होस अझै बाँकी थियो  त्यो पनि हराओस् भन्दै थिएँ भीडको बीच मुर्छा पर्दा  अचानक मैले थाहा पाएँ  भीडको बुद्धि हुँदैन  भावनाले उसलाई छुँदै छुदैन कोही मर्दा ऊ रूँदै रूँदैन होसमा जब आएँ , भग्वान खोजेँ दुई वाक्य सरापी भारी मनले सोधेँ भग्वान , के देखेँ आज मैले ? भग्वान भावुक भएर भने आज हामी दुईले  लासहरूको जुलुस देख्यौ ।  - बिजय लुईटेल

Photo by  Bimal Ranabhat  from  Pexels     एउटा अचम्मको मानिस छ , ठीकठाक जस्तो पनि छ । बौलाएको जस्तो पनि छ , होसमै भएजस्तो पनि छ । उसँग आफ्ना बिचार छन् , सबैभन्दा उच्च स्तरको बिचार ( यस्तो ऊ आँफै मान्छ ) । अरूले मानुन् या नमानुन् उसलाई यसको केही सरोकार छैन । यति भनेपछि बुझिन्छ ऊ धमण्डी छ । प्रेमको मामलामा स्वार्थी पनि छ । उसलाई प्रेम चाहिन्छ र हुँदा पनि छटपटाउँछ । उसले लिन जानेको छ दिन जानेको छैन ।  एक्काइसौँ शताब्दीको महान् मानिस ( ऊ आँफुलाई यस्तै ठाँन्छ , नत्र यो कुरा अरू कसले मान्छ ? ) हार्न पनि जानेको छैन र हराउँन पनि । अरूलाई हराएको अन्धविश्वास पाल्छ र साँझ घर फर्केपछि आँफैसँग हार्छ । आँफैलाई हराउन भने मज्जाले जानेको छ । उसका गोडा जमीनमा छैनन् । आफुलाई उसले पन्छी ठान्छ , अरूलाई कुवाको भ्यागुत्तो । उसको शरीरबाट नमिठो गन्ध आउँछ , एकदमै अमिलो गन्ध त्यसैले अरू उसको अगाडि आउँदा नाक थुन्छन् र ऊ पनि त्यसै गर्छ । उसको छेउमा बसेर सास फेर्नु , केवल सास तान्नु र फ्याँक्नु मात्र हुन्छ । बाँचेको आभास अरूलाई दिन उसले जानेको छैन , चाहेकै छैन । बिचरापनको केही झलक उसमा देखिन्छ तर कसैले उसलाई बिचरा

Photo by: Pixabay      एउटा बडेमानको कोठा छ, कोठामा दुईटा ठूला झ्याल छन् । सिलीङमा एउटा कलेजी रंगको पंखा फनफनी घुमिरहेको छ । पंखाको ठ्याक्कै मुनि एउटा घुम्ने कुर्सीमा लेखक हातमा कलम लिएर केही सोचिरहेको छ । सायद लेखकै होला । जो लेख्छ त्यो लेखकै त होला नि ।       लेखकको टेबल पछाडि भित्तैभरीको एउटा ठूलो बुक र्याक छ । बुक र्याकको आधा भन्दा बढी भाग किताबले भरिएको छ र कोठामा किताबको मिठो बासना फैलिएको छ । लेखक बसेको कुर्सीसँगै एउटा ठूलो टेबल छ । टेबलको ठीक दाहिने छेउमा एउटा ठूलो डस्टबीन छ । डस्टबीनमा केही थान च्यातिएका किताबहरू छन् । ती किताब हेर्दा कसैले त्यस्लाई चबाएर थुकेझै लाग्छ ।       लेखकको टेबलमा एउटा हरियो रंगको पेपरवेट छ , पेपरवेटको छेउमा एउटा कालो रंगको आवर ग्लास छ , अनि त्यसकै छेउमा एउटा पेनस्ट्यान्ड छ , जसमा केही थान कलम सजिएका छन् । आवरग्लासकै छेउ, टेबलको मध्य भागमा म लम्पसार परिरहेको छु । अनि म माथी केही लेख्नलाई लेखक सोचम्ग्न छ । म पंखाको हावाले मन्द मन्द हल्लिरहेको छु । मेरो शरीरमा म नउडोस भनेर देब्रे हात राखेर लेखक सोचिरहेको छ । म एउटा खाली सादा कागज लेखकको मुहारमा हेरेर सो

पर्खालमा चढिरहेको चिप्लेकिराे देख्छु चढाइ निरर्थक लाग्छ ,  व्यर्थ  लाग्छ । पर्खालमाथि, न कोही छ बसेको  न आवाज सुन्छु, कसैले आइज भनेको नहुँदा बाटो कतै , आफैँ कोरेर  कहाँ पुग्न लम्किरहेको जन्तु यस्तो । म, मानिस जसै जसै  त्यो  दृश्य हेर्छु  कुनै मानिस त्यसरी नै पर्खाल उक्लेको देख्छु समाज हाँसेको, कानमा गुन्जिरहन्छ के उद्देश्य नहुनु नबाँच्नु सरह हो  ? अर्थ, अर्थ भनेर  बहुलाउने  म मान्छे  खोज्छु, किरो पर्खाल चढ्नुको अर्थ । जब जब खतरा हुन्छ  भुमिमा या रासायनिक सङ्क्रमण हुन्छ उसलाई एउटा अनौठो  वासना  निकाल्दै  ऊ चढ्छ कुनै अग्लो स्थानमा  ताकि त्यो  वासना  उसका साथीलाई, आउने  खतराको सूचना बनोस,  अनि त्यही सूचना दिँदा दिँदै ऊ आफै  एउटा मृत्युको सूचना बन्छ । म अर्थको भोको मान्छे  अर्थ पाएर त्यसै  हर्षित  हुन्छु अनि त्यही अर्थले विचलित पनि । सोचेको थिएँ कविता लेख्नेछु एउटा बिना उद्देश्य बाँच्नु पनि बाँच्नुनै हो भनेर तर अर्थको खोज, कविताको पासो बन्यो । मानिस हुँ , अर्थ बुझे पनि नबुझेझैँ गर्छु  जानेकै कुरा पनि, त्यसै सोध्ने गर्छु मलाई हार्नु छैन एउटा नाथे किराेसँग, त्यसैले उसको कानमा फुस्फुसाउँछु ।