कागजको आत्मकथा

Photo by: Pixabay

    एउटा बडेमानको कोठा छ, कोठामा दुईटा ठूला झ्याल छन् । सिलीङमा एउटा कलेजी रंगको पंखा फनफनी घुमिरहेको छ । पंखाको ठ्याक्कै मुनि एउटा घुम्ने कुर्सीमा लेखक हातमा कलम लिएर केही सोचिरहेको छ । सायद लेखकै होला । जो लेख्छ त्यो लेखकै त होला नि । 

    लेखकको टेबल पछाडि भित्तैभरीको एउटा ठूलो बुक र्याक छ । बुक र्याकको आधा भन्दा बढी भाग किताबले भरिएको छ र कोठामा किताबको मिठो बासना फैलिएको छ । लेखक बसेको कुर्सीसँगै एउटा ठूलो टेबल छ । टेबलको ठीक दाहिने छेउमा एउटा ठूलो डस्टबीन छ । डस्टबीनमा केही थान च्यातिएका किताबहरू छन् । ती किताब हेर्दा कसैले त्यस्लाई चबाएर थुकेझै लाग्छ । 

    लेखकको टेबलमा एउटा हरियो रंगको पेपरवेट छ , पेपरवेटको छेउमा एउटा कालो रंगको आवर ग्लास छ , अनि त्यसकै छेउमा एउटा पेनस्ट्यान्ड छ , जसमा केही थान कलम सजिएका छन् । आवरग्लासकै छेउ, टेबलको मध्य भागमा म लम्पसार परिरहेको छु । अनि म माथी केही लेख्नलाई लेखक सोचम्ग्न छ । म पंखाको हावाले मन्द मन्द हल्लिरहेको छु । मेरो शरीरमा म नउडोस भनेर देब्रे हात राखेर लेखक सोचिरहेको छ । म एउटा खाली सादा कागज लेखकको मुहारमा हेरेर सोचिरहेको छु , आखिर आज के लेख्दैछ त म माथी यो लेखक ? आज बिहानैबाट जिउ कसैले कनाएझै भइरहेको छ । 

    केही समय अघिसम्म मलाई थाहा थिएन म कागज हुँ भनेर । म आफुलाई कलम भन्ठान्थेँ । अस्ति हो कयारे एकाएक मेरो शरीरमा कलम कुदेको महसुस भयो अनि थाहा पाएँ म कलम रहेनछु भनेर । कागज हुनु पनि मरेकै जुनी रहेछ । आफुलाई मन लागेको नलागेको जे पनि जो पनि लेखिदिन्छ, रोक भन्दा पनि रोकिन्नन् । अस्ति ममाथी कसैले लेख्दैछ भन्ने थाहा पाए पछि मलाई मनमा खुलदुली भइरहेको छ आखिर लेख्दैछ त के लेख्दैछ ? मलाई पढ्न आउँने भएको भए म मज्जाले पढ्ने थिएँ तर के गर्नु सबै कागज औठछाप हुँदा रहेछन् । अचम्म ! मान्छेलाई पढाउँने कागज आफै औठाछाप ।

    कहिले धेरै सोचेर थोरै लेख्छ, कहिले थोरै सोचेर धेरै लेख्छ, म अचेल एउटा अनौठो मान्छेको सङ्गतमा परेको छु । उसले लेख्दा त मलाई खासै मतलब लाग्दैन तर कोही बेला लेखेका कुरा एकदम नमज्जासँग कोर्छ , मानौ ऊ ति लेखिएका शब्दको नामोनिशान मेट्न चाहन्छ , उनीहरूको हत्या गर्न चाहन्छ र यस्तो हुँदा म सोच्छु आखिर के लेखिएको थियो जसलाई लेखक यति सारै घृणा गर्छ ? अनि अर्को कुरा, किन लेखकको गल्तीमा म कोरिनु पर्छ ? च्यातिनु पर्छ ? के लेखिएको हुन्छ त्यस्तो जो मेटिनु पर्छ ? लेखिनै नहुने त्यस्तो के कुरा हुन्छ र संसारमा ? अनि जब नमेटी लेख्छ लेखक, म सोच्छु नलेखि नहुने पनि के हुन्छ र त्यस्तो संसारमा ? मलाई झनक्क रीस उठ्छ मेरो लेखकसँग तर पनि म चुप बस्छु । यो लेख् त्यो नलेख् भनेर पनि त भन्न सक्दिन म । आफुलाई म मान्छे जस्तै सम्झन्छु ,म तिनै मान्छे जस्तो छु जो आफुलाई कलम भन्ठान्छन् तर एउटा कागजझै लेखिदै आएका छन् । 

    म बेला बेला सोच्छु यदि मान्छे कागज भएको भए कस्तो हुने थियो ? मान्छेको शरीरमा लेखिएर मेटिने कस्ता कुरा हुन्थे ? बिर्सीएका मान्छे ? बालापनका सम्झना ? आफ्नो औकात ? आफुभित्रको आफु ? के के हुन्थे होला ? अनि लेख्न लायक कुरा के हुन्थे होला ? बनाएका सम्बन्ध ? सजाएका सपना ? आर्जन गरेको सम्पति ? कमाएको इज्ज्त ? खै के हुने थिए ? जे हुने थिए त्यो त मानिस कागज भए न थाहा हुन्थ्यो । म यदि मानिस भएको भए म यो कुराको  राम्रो उत्तर दिन सक्थेँ सायद । अब के लेखिन्छ के लेखिदैन यसको उत्तर मान्छे नै जानुन ।

    म त आफुलाई मान्छे जस्तो मात्र सम्झनु , बास्तबिक्ता त मेरो कागजनै हो जो मान्छेको इच्छा अनुसार पलपल कोरिन्छ । कहिले काँही आफुलाई मन नपर्ने कुरा कसैले लेख्दा आँफैले आफुलाई च्यातिदिउँझै लाग्छ, कसैको कथा नभनिदिउँझै लाग्छ , आँफैलाई यसरी नरूवाउँझै लाग्छ , नदुखेको शरीर नदुखाउँझै लाग्छ तर फेरी सोच्छु मलाई त लेखकको टेबलबाट उक्लेर त्यो माथीको बुक र्याकमा इज्जतसाथ बस्नु छ, न कि उसको टेबल छेउको डस्टबीनमा, चबाएर थुकेको कागजझै मर्नु । त्यसैले त म मेरो लेखकले म माथी गरेको यस्तो दमन सहेर बसेको छु । आज पनि ऊ मलाई त्यसरीनै लेखिरहेको छ , मलाई मन पर्ने नपर्नै सबै कुराको खिचडी पकाइरहेको छ म माथि ,  तर पनि म चुपनै छु । मलाई यो पागलजस्तो लेखकसँग जोरी खोजेर एउटा रफ कागजमा रूपान्तरण हुनु छैन ।मलाई त उड्नु छ त्यसैले चुप छु, बेहोशझै छु । अखिर दुध दिने गाईको लात्ती पनि त सहनै पर्छ । 

- बिजय लुईटेल