BijayWrites

  म स्वतन्त्र छु  तर आवश्यकताले बाँध्दछ  म माटो हुँ  मलाई माटैले खानेछ  पर सम्म हिँडेर खुट्टा बिर्सिजानु छ  सोच्दै सोच्दै चेतनाले चेतनै छोडिजानु छ  मलाई बचाउछ शरीरले  शरीरलाई दिन दिन मार्दछु  हार निश्चित छ , थाहा छ हारलाई हरदिन निम्तो पठाउँछु  बरफ पग्लेर पानी बन्छ  बरफ कहाँ जान्छ ? म बितेर माटोमा जान्छ  म कहाँ जान्छु ?  - विजय लुइटेल

समयले चोर्‍यो यात्रीको चोला  यात्रीले आत्मसमर्पण गरिदियो समयले बिछ्याइदियो बाटोमा आकाश धर्तीलाई पछि लगाइदियो  सोच्छ यात्री , म जाउँ कता अब  सबथोक यतै पुगे पछि  बोक्छ एक मुठ्ठी माटो बगलीमा  मिल्नु यतै छ भनी  गन्तव्य आकाश छ  गर्भिणी समयको कोखमा  उत्सवको उन्माद छ मृत्युको जन्त भोजमा  हेर हेर यात्री  छौ तिमी पनि  लाममा लागेको  हेर हेर यात्री  छौ तिमी पनि बेकाममा भागेको  अडिदेउ केही बेर यात्री काललाई आराम देउ  बिसाउ कान छातीमा घड्कनलाई श्रवण गरिदेउ  चोर समयको देहलाई अब निजी रङ्गले रङ्गाउनु छ बदलिरहने देहमा उसको नमेटिने छाप लगाउनु छ  - विजय लुइटेल वाचन सहितको भिडियो हेर्न तलको लिङ्कमा जानुहोला https://www.youtube.com/watch?v=kwngCqbuLsc

  शरीर से खुस्बु उतरी नहिँ  कोई दिल से उतर गया  इश्क इश्क करके जेहेन  यो हमे कहाँ ले आया शरीर को सम्झो शरीर कुछ ना लगे मन को सम्झो मन ही सब कुछ लगे हो सकता है तुझे सिर्फ हमारी ही याद नहीं आयी किसीको तो याद की होगी कभी तेरा भी दिल तो होगा ही तू अगर होती तो इश्क़ को बयान कर्ने के लिए हमे तारो से बाते नहीं कर्नी पढती चांद के माथे पर झूटमुट का टीका लगाके उसे अपनी दिलरुबा करार नहीं कर्नी पढती तू अगर होती नजदीक तो जाना गगन को देखकर बसर नहीं होती रात तू अगर होती पास तो दिल यूँही बेहेल जाता बाहाने ढूँढ़नेमे वक्त जाया नहीं होती ... लोग मिलते हैं विछडते हैं और एक बार फिर मिलते हैं बस हम है कि जिस्को ये रीवयत कभी रास नहीं आइ पृथ्वी का आकार कोही पुछे तो मैं बेझिझक सपाट केहेदु रुक् रूक् के चलती रही गाडी अकेले ही मैं उसको चलाता रहा सोचा था देर से हि सही मगर पहुचुँगा अपनी मंजिल पर सबकुछ ठिक ही चल रहा था पर सायद मंजिल को मेरी तकलीफ बर्दास नहीं हुई डरा हुए आदमी जेसै उछलके भागा हे कहीं दिल ना तोड्ने कि कसम खाई थी हमने इसी वजह जवानी भर खुद टूटटे रहे ये मनालेगा हमे ऐसा सोच्थे थे सायद इसलिए बेबजा हुमस

  आँखा आफ्ना लिएर गएछ कवि   जसले जीवनलाई जीवन्त देख्दथे  मनहरुको नेतृत्व गर्ने  मन पनि साथै लगेछ    लगेछ सुख दु:ख दुवैका आवाज   शब्दहरुको सार आफैसँग लगेछ  तर केेही शब्द छुटेछन्  जिउँदै गर्दा उस्का खल्तीबाट  केही अर्थ छुटेछन्  सिक्दै गर्दा उसका चेतनाबाट  मेटाउँदै गर्दा पनि उसलाई जीवलले  आज , आफैमा उसको चित्र कोरेछ  - विजय लुइटेल

  हातको छालै पिल्सँदा पनि  उडाइदिन्थेँ आकाश तिर खबर  इन्द्र यस साललाई पानी पुग्यो लेखेर  मेरो दुई धर्के चङ्गामा  देखे होलान् सायद उनले  उडी आएको मन स्वर्गतिर सोधे होलान् खबर उनले  कस्तो छ त्यहाँ भुलोक तिर  मलाई मन उडाएको याद छ  आकाशलाई घर बनाएको याद छ  चरीलाई गिज्याउँदै उडानले  मनैमन रमाएको याद छ  याद छ, केवल याद मात्र छ  बालाई धागो किनिदिन घुर्क्याएको  साथीलाई टी गरिदिन फुर्काएको  याद छ, केवल याद मात्र छ दिन जो बतासको पर्खाइमा गुज्रन्थे  खुसी जो लट्टाइको घुमाइमा हुर्कन्थे  याद छ, केेवल याद मात्र छ  थोरैमा रम्ने उमेर बोकी  चङ्गा छोप्न कुदेको  आकाशलाई जिते मैले भनी  आफ्नै अहम भित्र लुकेको  याद छ अब केवल याद मात्र छ । - विजय लुइटेल

  छाल यसरी फैलन्छ मानौं आकाश भइदिन्छ  म यसरी बिख्रन्छु आफैँ नभई हराई  दिन्छु  एक थोपा आशा  हलचल गराइदिन्छ स्वप्न  एक मिठो बतास  अन्तस्करण भिजाइदिन्छ  म लजाउँछु भावनाको उन्माद देखी अस्तित्वलाई स्वीकार्न डराउँछु  बतासिन्छु विचारका बहावमा  जीवनलाई सतही स्वीकार्दछु  यो ताल जो यति सुन्दर छ  के यो पनि  डराउँछ आफैसँग ?  कि छाल देखेर, आफैँसँग लजाउँछ ?  म देख्दछु  विचलित भएर पनि अविचलित एक सूक्ष्म अनुभूति छ  यो चञ्चलतामा ... जीवनका अर्थ जहाँ आह्लादित छन्  तालझैँ मैले पनि अब  आफैमा डुब्न सिक्नु छ ... -विजय लुइटेल

घर एक छ  मानिस तीन छन्  दुई एक छन्  एक एक्लो छ  आज आकाश धुम्म छ आमा  आउ भाइलाई बादल टिपिदेउ  नाम मेरो सुखी उसको दुखी  कारण यसको लौ आज भनिदेउ  एक्लो छु सुर्यझैँ आमा  प्रकाश बाँड्ने चन्द्रमा बन  भाइलाई मसँग भेटाउ आमा  ऐना दुईको बन  स्याहार पाएरै एक्लो ऊ  स्यायार नपाइ एक्लो म  कहिले यसै सोच्छु आमा  म तिमी दुईझैँ बनिदिउँ  घर एक छ  मानिस तीन छन्  दुई एक छन्  एक एक्लो छु  - विजय लुइटेल  

  एक साँझ फेरि , बोकेर आउ उदासी   म आफ्ना लुकाइ , सुनिदिन्छु तिम्रा सबै एक साँझ फेरि , बोकेर आउ रित्तोपनलाई   म आफ्ना लुकाइ , भरिदिन्छु तिम्रा सबै   कसेर अंगाल चोटहरु , मेटाइदेउ तिर्सनालाई आँसुले धोएर आँखा , पखालिदेउ सपनालाई   म तिमीलाई बाँच्ने लाखौँ बाहाना दिनेछु   खरानी लिइ सम्झनाको आउ तिमी बिसर्जनलाई   पुरानो ‌‍‍ औँठीको डोबझैँ मेटिन्नन् लामो समय   मनमा पोतिएका चाहानाका पुराना रँगहरु   पुराना त्यस्तै रंग बोकेर आउ मसम्म तिमी   प्रशस्त कल्पना दिन्छु नयाँ चित्र कोर्नलाई   एक साँझ फेरि , बोकेर आउ उदासी   म आफ्ना लुकाइ , सुनिदिन्छु तिम्रा सबै एक साँझ फेरि , बोकेर आउ रित्तोपनलाई   म आफ्ना लुकाइ , भरिदिन्छु तिम्रा सबै   - बिजय लुईटेल

  अपहरण गरेका छन् मोबाइलले आँखाहरु  आँखामा आउने सपना पनि हरेका छन् बाका आँखा राजनितिको समाचारमा डुबे आमाका आँखा टिकटकले समाएका छन्  दाजु भाउजु, मामा माइजु, काका काकी  आँखा हराएकाले आँफै हराएका छन्  हेर्छु जसै ती जीवन हराएका आँखालाई  जीवन खोज्ने चाहना जागेर आउँछ कहाँ होला त्यो संसार ? जहाँ आँखाहरु अरुभित्र नभइ आफु भित्र हेर्छन्  जहाँ आँखाहरु यथार्थ र भ्रमको फरक चिन्छन्  कहाँ होला त्यो संसार ? जहाँ बाटो देखिन्न भनि आँखा, ननिउरिउँ भन्छन्  जहाँ खुल्ला हुँदा आँखा, चेतना जागा बस्छन् कल्पनानै सहि जब त्यो संसार खोज्न हिँड्छु  संसार मलाई सम्झाँउन थाल्छ  भन्छ, कल्पनाको संसार तेरो, बिगतमै बितेको छ   लास माथि त्यसैको बर्तमान उम्रेको छ संसार देख्न अबकाले न्युरन पर्छ  जब सुन्छु यस्ता कुरा संसारका एकाएक मलाई उल्टो उम्रन रहर जाग्छ  कोपिलाबाट फेरि बिउ भइदिउँ लाग्छ  उल्टो उम्रनु, साँच्चै उम्रनु लाग्छ  न्युरिएकाले होला सायद, म भविष्य देख्न असक्षम छु  न त चाहेरै म बर्तमान देख्न सक्छु  वर्तमान र भविष्य, दुबैलाई अपहरण गरेको छ मोबाइलले  आँखा पनि थाहा नदिइ खोस्दैछ  नमरिकनै मर्छु कि भनि डर लाग्छ अचेल  रातभर त्

To Whom It May Concern   बिगतका केही बर्ष देखि म साहित्य क्षेत्रमा कलम चलाउँदै आइरहेको छु । त्यही सिलसिलमा मैले देशका केही नामी अनलाइन पत्रिकाहरुमा मेरा लेख छाप्ने अवसर पाएँ । मलाई त्यस बेला एउटा मात्र लोभ थियो कि, धेरै भन्दा धेरै मानिस सम्म मैले लेखेका कुरा पुगुन । त्यसरी लेख पठाउँदा पारिश्रमिक पनि पाइन्छ भन्ने कुरा मलाई थाहा थिएन । तर अहिले थाहा पाउने हुँदा पनि पारिश्रमिक भनेँ पाएको छैन । हिसाब त लगाएको छैन तर सायद १५ देखि २० वटा लेख छापिए होलान् आज सम्म बिभिन्न अनलाइन मिडियामा । त्यसरी लेख छापिए पनि पारिश्रमिकको नाममा मैले आज सम्म रु १ कतैबाट पाएको छैन । कसैले तेरो यति पैसा भयो लिन आइज पनि भनेका छैनन् । आज मलाई एकाएक आभाष भयो कि लेख जिउँदो रहन लेखक जिउँदो रहनु पर्छ । म जस्ता हजारौ मानिस छन् जसले बिगतका कयौ बर्ष देखि बिना पारिश्रमिक आफ्ना रचना मिडियालाई बुझाउँदै आइरहेका छन् । बरु नछापियोस् तर छाँपिदा थोरै भए पनि सबैले पारिश्रमिक पाउनु पर्छ भन्ने लागेको छ । यही लेख मार्फत म सबैमा यो भन्न चाहन्छु कि म आजको मितीबाट बिना पारिश्रमिक कुनै पनि लेख लेख्ने छैन । आफ्नो समय र परिश्रमको मोल तोक्