चिप्लेकिराे …

पर्खालमा चढिरहेको चिप्लेकिराे देख्छु

चढाइ निरर्थक लाग्छ , व्यर्थ लाग्छ ।

पर्खालमाथि, न कोही छ बसेको 

न आवाज सुन्छु, कसैले आइज भनेको

नहुँदा बाटो कतै , आफैँ कोरेर 

कहाँ पुग्न लम्किरहेको जन्तु यस्तो ।

म, मानिस जसै जसै त्यो दृश्य हेर्छु 

कुनै मानिस त्यसरी नै पर्खाल उक्लेको देख्छु

समाज हाँसेको, कानमा गुन्जिरहन्छ

के उद्देश्य नहुनु नबाँच्नु सरह हो ?

अर्थ, अर्थ भनेर बहुलाउने म मान्छे 

खोज्छु, किरो पर्खाल चढ्नुको अर्थ ।

जब जब खतरा हुन्छ भुमिमा

या रासायनिक सङ्क्रमण हुन्छ उसलाई

एउटा अनौठो वासना निकाल्दै 

ऊ चढ्छ कुनै अग्लो स्थानमा 

ताकि त्यो वासना उसका साथीलाई,

आउने खतराको सूचना बनोस, 

अनि त्यही सूचना दिँदा दिँदै ऊ

आफै एउटा मृत्युको सूचना बन्छ ।

म अर्थको भोको मान्छे 

अर्थ पाएर त्यसै हर्षित हुन्छु

अनि त्यही अर्थले विचलित पनि ।

सोचेको थिएँ कविता लेख्नेछु एउटा

बिना उद्देश्य बाँच्नु पनि बाँच्नुनै हो भनेर

तर अर्थको खोज, कविताको पासो बन्यो ।

मानिस हुँ , अर्थ बुझे पनि नबुझेझैँ गर्छु 

जानेकै कुरा पनि, त्यसै सोध्ने गर्छु

मलाई हार्नु छैन एउटा नाथे किराेसँग,

त्यसैले उसको कानमा फुस्फुसाउँछु ।

ए बाध्यताले पर्खाल चढ्ने किरो 

तेरो हुनेवाला मृत्युको खेद छ मलाई, 

 बैकुण्ठमा बास होस तेरो

तर जाँदा जाँदै एउटा सानाे कुरा बताइदे ।

के तैँले कुनैदिन रहरले पर्खाल चढिस् ?

बाँच्नु र जिउनुको फरक त्यहीँ थियाे …

 - बिजय लुईटेल