BijayWrites

Photo: commons.wikimedia.org भाइ अब तपाइँहरू टाँढी जाने गाडी समात्नुस अनि त्यहाँ एउटा गैडा भएको चोक आउँछ त्यही ओर्लीएर सफारी लिएर जानुहोला भन्दै हामीसँग काठमान्डौ देखी सँगै मयूर यातायातमा उभीएर आएका अधबैसेले भनेँ । हामीले हुन्छको भावमा टाउको हल्लायौ अनि धन्यबादका केही शब्द साट्यौ ।  त्यो नयाँ बर्षको दुई दिन अघिको कुरो थियो, नयाँ बर्षको चहलपहलका कारणले रूटका गाडी सबै रिजर्भ चलेका थिए । कलङ्कीमा दुई घण्टाको गाडी पर्खाइपछि बल्ल तल्ल भाग्यले पोखरा जाने गाडी समाएर त्यतीबेला हामी मुग्लीनमा ओर्लीएका थियौँ । लगभग रातको आठ बजेको थियो । हामी दुई केटा दिनभरी गाडीमा उभीएर लखतरान परेको थियौ । केही बेर टाँढी जाने गाडी पर्खदा पनि नआएपछि थोरै डर लाग्न थालेको थियो , कतै रात यतै कटाउनु पर्ने त होइन भनेर , त्यस्तैमा एक जना राई लिम्बु जस्ता देखिने दाइ आए, भाइहरू पनि टाँडी तिरै जाने हो ? मैले जाने त भनेको हो दाइ तर गाडीनै रोकेको छैन भनेपछि उनी केही आक्रोसमा आएर भनेँ  फलानाका का छोराहरू डाइभर, साला सधै यस्तै गर्छन् सबैलाई ओरालेर चुट्न पर्ने । मैले थोरै हाँसेर होको भाव देखाएँ, उनको आक्रोस देख्दा ज

प्रिय परीपूर्व मायालु परी जस्ती तिमीलाई भूतपूर्व भन्न मन लागेन । खै कति सम्झना । तिमीलाई पढेर खुसी लाग्ला कि तिमीले मलाई केही समय देखि दिनहुँ खुवाउँदै आएको तितो अनि सारै नमिठो , तिरस्कार र बेबास्ताका ट्याब्लेटले ढिलै भएपनि काम गर्यो । अघिल्ल्लो रात ट्याब्लेटको अन्तिम डोज खाएर सुतेको म त्यस बिहान सधैझैँ ब्युँझिन , त्यो नयाँ ब्युझाँई थियो । मलाई अरू दिनझैँ मनलाई जगाउन समय लागेन , मेरो मन हलुका भएको रहेछ म भन्दा छिटो उठ्न खोज्यो । सधैझैँ ब्युझँने बित्तिकै पर्दा उघारेँ , अच्चम्मको घाम लागेको थियो, अरू दिन मलाई त्यस्तो घाम लागेको थाहा छैन । अब यस्तो घाम लाग्यो त म कसरी भनौँ तर न्यानो अनि मिठो थियो त्यो बिहानको घाम । अच्म्म त के भयो भन्दा मैले कुन्नी कहिलेबाट म सँग लुकामारी खेल्ने गरेको कुकु चरोलाई फेला पारेँ । कुकु गर्दै, मलाई खोज भन्दै, लुकिरहेको थियो आरूको हाँगामा । अस्ति अस्ति पनि लुकेको थियो सायद कसरी पो हो देखिन रहेछु । तिमीलाई बिस्वास नलाग्ला तर त्यो बिहान मैले पर्खाइहने आफ्ना र पर्खीरहने आफ्ना बीचको फरक थाहा पाएँ । बिस्तारै कोठाको ढोका खोलेर मुख धुन गएँ , धेरै समय पछि त्यो बिहान

केही दिन भयो उसलाई मज्जाले निद्रा लागेको छैन , यो भ्यालेन्टाइन डे पछिको कुरा हो । निद्रै नलाग्ने पनि हैन उसलाई , लाग्छ । तर एउटा अनौठो सपना देख्छ अनि झस्केर ब्युँझन्छ । कोही बोल्छ उसको सपनामा । अन्धकार छ सपना । अनि सपनाको लगभग अन्त्यतिर ऊ बाइकमा हुन्छ, भक्तपुर दरबारको पार्किङबाट जब ऊ बाइक निकाल्छ उसका आँखाबाट आसु झर्छन्, मन चिसो भएको हुन्छ । मान्छेले आँसु नदेखून् भनेर ऊ हेल्मेटको कालो सिसा झार्छ अनि फेरि अन्धकार हुन्छ । बाइक चलाउन केही नदेखेपछि ऊ ब्यँुझन्छ । ब्यँुझदा उसको शरीर पसिनाले भिजेको हुन्छ अनि मन अलमलले । सपना अनौठो छ , कोही केटी बोल्दै हुन्छे कुनै चिठी बाचन गरेजस्तै । उसलाई केटीको स्वर चिन्न खासै बेर लाग्दैन । आफ्नै नाम बोलेर सुरु गर्छे , मेरो जीवनको अमूल्य मान्छे ........... , भ्यालेन्टाइन डेको धेरै धेरै शुभकामना । सपना कालो छ कोही देखिँदैन तैपनि मधुरो आवाज सुनिन्छ । सपनामा केटी पढ्दै जान्छे , कसरी भन्न सकेँ अब तिमीलाई कल गर्दिन , म्यासेज गर्दिन भनेर । किन म तिमीलाई केही नराम्रो भन्ने बित्तिकै एकैछिनमा ग्लानी महशुस गर्छु  ?  यति भनेर केही बेर रोकिन्छे अनि फेरि सुरु हुन

प्रिय पाठक, मैले यहाँ केही फरक गर्न खोजेको छु । भावना भनेको यथार्थ र कल्पनाको अलमलको उपज हो । एक पल्ट भावना अर्थात कविता पढ्नुहोला अनि सबै पढेर कविता फेरी पढ्नुहोला यदि राम्रो लागेमा , नलागे पनि मेरो मन राख्न पढ्नुहोला । म खुसी हुनेछु । पहिलो पल्ट पढेको कविता र दोस्रो पटक पढेकोमा के फरक पाउनुहुन्छ भनिदिनुहोला ।  भावना ः पातलो निद्राको कायामा सुनौलो सपना लागेको छ दुधमा बाक्लो तर् लागेझैँ अनि मलाई हाम्रा अमिला याद देखि डर लाग्न थालेको छ । डरपोक हैन , डरबोक हुँ डरलाई बोकेर हिडेँको यात्री मलाई डरले अब कहाँ पुर्याउँछ ? लुलो भएँ भनेर बिसाइदिउँ कि  बलियो छु भनि बोकीरहूँ  डरको ओजिलो भारी ? अझ केही कदम टेकौँ भन्छ अझ केही माइल हिडौँ भन्छ थकित मनले अनायासै । अनि केही पर चौतारी छ भन्दै , आशाका आवाजहरू  मेरो कानमा गुजमुजाइरहेछन् । “ भारी साट्नेको त्यहाँ भिड लाग्छ ” “ तैँले कोही परिचीत फेला पार्छस् ” “ भारी बिसाएर तेरै बाटो हेरिरहने   त्यही तेरो डर साट्ने साथी ” भन्दै  नयाँपनका कोपिला

Photo by  Jordan Whitt  on  Unsplash २०७५ को एक खुलेको बिहान , धेरै पछि मर्नीङ्ग वकमा हिँडेको थिएँ । घाम मज्जाले लाग्न खोज्दैथियो  बोडेतिरबाट घर फर्कदै गर्दा एउटा घरको भित्ताले मेरो आँखा तान्यो । थोरै रातो त्यो भित्तामा सेतो अक्षरमा लेखिएको थियो " प्रोएड मोटरसाइकल पार्किङ " । म अचम्ममा परेँ , २०६३ साल तिर लेखिएको त्यो अक्षर अझै उस्तै भएको देखेर । मेरा खुट्टा एकछिन रोकिए अनि अघि बढेँ त्यो भित्तातिर । लगभग छ फुटको रातो भित्तामा मेटिन लागेको अक्षर नाँचिरहेका थिए । भित्ता भन्दा माथि रडले बनेको जाली थियो , त्यसको ठ्याक्कै माथि एउटा झ्याल थियो सेतो रङ्गको । दिमाग गनगनाउँदै थियो, यतिका बर्ष किन मेरा आँखा गएनन् यो भित्तामा भनेर । सायद बाइकमा हिड्दा बाटोमा धेरै ध्यान गएर होला छेउछाउका यस्ता कुराहरू छुटिरहेका हुँदा रहेछन् । मेरो मन भनेँ त्यो झ्यालबाट भित्र चियाँउन थालिसकेको थियो । मनले खासै दिमागको बहकाउमा नआइ मलाई झ्यालभित्र लिएर गयो । झ्यालमा पुग्दा नपुग्दै भित्रबाट गाइगुइँ आवाज सुनिन थाल्छ, केटाकेटी गनगनाइरहेको । यसो त्यो खुल्ला झ्यालबाट भित्र हेर्छु एउटा अन्दाजी बाइस चौब

के बार हो भन्न चाहन्न , लगभग ७ बजेको छ । उठ्ने बेला त भएको हो तर किन मलाई उठ्न मन लागिरहेको छैन । यसो पर्दाको चेपबाट बाहिर हेर्छु मज्जाले हुस्से लागेको छ , झ्यालको सिसामा बाफ देखिएको छ , औलाले नाम लेख्न मिल्ने गरि । खाटमै सुतेर केही सोच्न थाल्छु तर के ? म कहाँ जाँदै छु र कहाँ बाट आए ? या किन मेरो मोबाइलमा गुड मर्नीङ्ग म्यासेज आउँदैन ? या दिन किन यती चिसो ? यस्तै यस्तै । सायद मेरो मोबाइल मा किन गुड मर्नीङ्ग म्यासेज आउँदैन सोच्दैछु तर कस्को ? पात्रको ।। दुनियामा यत्रो मान्छे छन् सबैको मोबाइलमा बिहान बिहानै म्यासेज त पक्कै आउँदैन होला , के सोच्दा हुन त उनीहरु ?  मलाई थाहै छैन म अगाडि बढ्दैछु या फेरी पछाडिनै फकैदैछु तर कहाँ फर्कै ? बितिसकेको समयमा फर्कन के म टाइम ट्राभलर हो र ? कोही बेला त हो जस्तो लाग्छ , कसै सँग बिताएको समय मलाई फो के मा हेरिरहेको छु झै लाग्छ । किन केही याद हरु यती सजीब झै लाग्छन् , अजीब झै लाग्छन् । मरेको समयले किन म बाँच्दैछु त भित्र भनेर कुत्कुत्याइरहन्छन् । मलाई मात्र हो यस्तो हुने ? हैन होला । मलाई अहिले संसारको सबसे आरामदायी हल ( मेरो खाट ) मा सुतेर फिल्म हेरेको

मौसम कति उदास छ , सडकमा सुकेका पातहरु खसेका छन् , हावाले बगाउँदा अनौठो सुस्केरा आउँछ त्यहाँ बाट , कोही गनगनाए जस्तो । तिमीलाई ति पातको आबाजमा म सुकसुकाएझै लाग्छ कि लाग्दैन ? नलागे पनि गुनासो छैन तर पात खसेर नाङ्गो भएको रुखको हाँगाहरुको नाङ्गोपनले त पक्कै मेरो सम्झना दिलाउँला । सुख्खा हावा चलेको छ गुनगुनाउँदै , कसैले गीत गाए जस्तो । त्यो हावाले तिम्रो कानमा सुइइ आवाज दिएर जाँदा मैले बोलाए जस्तो लाग्छ कि लाग्दैन ? नलागे पनि केही गुनासो छैन तर त्यो हावाले बगाएर ल्याएको चिसोपनले त पक्कै मेरो सम्झना दिलाउला ।  आकाशमा फाट्टफुट्ट बादल छाएका छन् । एउटा बादलको टुक्रा अर्को बादलको टुक्रालाई समाउँन खोज्दैछ , त्यो बादलको टुक्रा बिचको सानो दुरीे देख्दा तिमीलाई मैले पछ्याए जस्तो लाग्छ कि लाग्दैन ? नलागे पनि केही गुनासो छैन तर आकाशको अर्को कुनामा एक्लै बग्दै गरेको बादलको टुक्राले त पक्कै मेरो सम्झना दिलाउँला । मलाई त आइ रहन्छ तिम्रो सम्झना , यसै बाटोमा हिड्दा , घरमै बस्दा , किताब पढ्दा अनि सबै तिर । पार्कमा एउटा जोडी बसिरहेका छन्, घाम मज्जाले लागेको छ , एक अर्कालाई हेर्दै