डरबोक

प्रिय पाठक, मैले यहाँ केही फरक गर्न खोजेको छु । भावना भनेको यथार्थ र कल्पनाको अलमलको उपज हो । एक पल्ट भावना अर्थात कविता पढ्नुहोला अनि सबै पढेर कविता फेरी पढ्नुहोला यदि राम्रो लागेमा , नलागे पनि मेरो मन राख्न पढ्नुहोला । म खुसी हुनेछु । पहिलो पल्ट पढेको कविता र दोस्रो पटक पढेकोमा के फरक पाउनुहुन्छ भनिदिनुहोला । 

भावना ः

पातलो निद्राको कायामा सुनौलो सपना लागेको छ

दुधमा बाक्लो तर् लागेझैँ

अनि मलाई हाम्रा अमिला याद देखि डर लाग्न थालेको छ ।

डरपोक हैन , डरबोक हुँ

डरलाई बोकेर हिडेँको यात्री

मलाई डरले अब कहाँ पुर्याउँछ ?

लुलो भएँ भनेर बिसाइदिउँ कि 

बलियो छु भनि बोकीरहूँ 

डरको ओजिलो भारी ?

अझ केही कदम टेकौँ भन्छ

अझ केही माइल हिडौँ भन्छ

थकित मनले अनायासै ।

अनि केही पर चौतारी छ भन्दै ,

आशाका आवाजहरू 

मेरो कानमा गुजमुजाइरहेछन् ।

“ भारी साट्नेको त्यहाँ भिड लाग्छ ”

“ तैँले कोही परिचीत फेला पार्छस् ”

“ भारी बिसाएर तेरै बाटो हेरिरहने 

 त्यही तेरो डर साट्ने साथी ” भन्दै 

नयाँपनका कोपिला म भित्र सलबलाइरहेछ

खुसीको सुगन्ध भित्र भित्रै मगमगाइरहेछ ।।।

यथार्थ ः

डरबोकका कदम चल्दैछन् , जीवनका गल्लीहरूमा तर भित्र भित्रै डर बोकेको छ उसले , प्रेमको डर ।  थोरै अनौठो छ  तर सत्य यही हो । फिलोफोबिया भन्छन् यसलाई अङग्रेजीमा । अगुल्टोले हानेको कुकुर बिजुली चम्कदा तर्सन्छ  भन्छन् त्यस्तै उसले प्रेमको अगुल्टो खाएको थियो । कोही भनेँ अगुल्टो नखाई डराउँछन् उनीहरूचै डरपोक हुन् । उसलाई लाग्छ किन प्रेम म डरबोकलाईनै खौज्दै आउँछ ? किन मेरै बाटो मात्र काट्छ प्रेम ? यो उसलाई लागेको नयाँ रोग हो , अगुल्टो खाएपछि । त्यसैले उ डरपोक हैन डरबोक हो । 

हरेक मोडमा प्रेम भेट्दा , बाटै मोड्न थालेको थियो । तर हिजो आज, केहि दिन देखि भने आफ्नै डर मनपर्न छोडेको छ उसलाई । अब मैले यो डरलाई मेट्नुपर्छ भन्ने भावना मनमा खेल्न थालेका छन् , मनमा चञचलताको लहर उठेको छ । अनि आशाको किरण कतै त होला भन्ने भावना जागेको छ । त्यसैले अब डर बिसाउँने चौतारी खोज्दैछ ।


एउटा त्यस्तो चौतारी जहाँ उसले आफ्नो डर बिसाउँन सकोस र नयाँ बाटोेमा मज्जाले हिड्न सकोस हलुका भएर । बाटैमा छोड्न मन छ डरलाई तर सकिरहेको छैन । धेरै समय आफुसँग केही गाँसिएपछि मान्छेलाई त्यसको लत लाग्छ भन्छन् नि , हो त्यस्तै उसलाई डरकै लत लागेको छ । तर अब लतलाई लात हान्ने समय आयो भन्ने कुरा मनमनै गम्दै छ । बसन्त ऋतुमा , मनमा यस्ता कुरा खेल्नु स्वभाविक नै हो । तर अब जे हुन्छ त्यो अस्वभाविक हुन्छ भन्दै छ मनलाई उसले ।

कल्पना ः

कुनै काल,भन्न सक्दिन यही दिन भनेर । तर त्यो चौतारीमा अवश्य पुग्नेछु । थाहा छ कोही पर्खीरहेको हुनेछ मलाई । म मेरो भारी त्यो चौतारीमा बिसाउँछु । कोही मलाई आवाज दिन्छ , नदिए म आँफै दिन्छु , तर म आवाजहिन बस्दिन । मेरो मन त्यो पल हलुका हुन्छ , धेरै हलुका । मलाई लाग्छ जसको मन भारी हुन्छ उसैलाइ मात्र हलुका हुनु केहो भन्ने थाहा हुन्छ , हलुका हुनुमा सुन्दरता देख्छ । म त्यो दिन सायद सुन्दरता देख्नेछु । 

म सोध्छु ः डरबोकमा के त्यस्तो छ र तिमी मलाई खोज्दैथियौ ?
ऊ भन्छे ः मैले तिमीलाई हैन , तिमीले मलाई खोजेको हौ । 
म सोध्छु ः कसरी ?
ऊ भन्छे ः डरबोक भएर ।
म भन्छु ः भन्नाले ?

ऊ भन्छे ः प्रेमको खोजी सधैँ डरबोकलेनै गर्छ । डरपोकको त बाटै हुँदैन । मान्छेलाई डरले नै दिशा दिन्छ । तिमी डर सँग डराएर भागेनौ बरू डरलाई सम्हालेर मसम्म आयौ । तिमीले म डराएको छु भन्ने थाहा पाएकै दिन तिमीले मलाई खोज्न थालेको थियौ ।

म मुस्कुराउँछु डरबोक हुनुमा गर्वबोध भएर । मेरा आँखा उसका आँखासँग जुध्छन् अनि त्यो हेराइको जादुमा डर कतै बिलीन हुन्छ ।

                                                      

                                                       बिजय लुईटेल