टिसर्ट र इनर लगाएको गोही

Photo: commons.wikimedia.org

भाइ अब तपाइँहरू टाँढी जाने गाडी समात्नुस अनि त्यहाँ एउटा गैडा भएको चोक आउँछ त्यही ओर्लीएर सफारी लिएर जानुहोला भन्दै हामीसँग काठमान्डौ देखी सँगै मयूर यातायातमा उभीएर आएका अधबैसेले भनेँ । हामीले हुन्छको भावमा टाउको हल्लायौ अनि धन्यबादका केही शब्द साट्यौ । 

त्यो नयाँ बर्षको दुई दिन अघिको कुरो थियो, नयाँ बर्षको चहलपहलका कारणले रूटका गाडी सबै रिजर्भ चलेका थिए । कलङ्कीमा दुई घण्टाको गाडी पर्खाइपछि बल्ल तल्ल भाग्यले पोखरा जाने गाडी समाएर त्यतीबेला हामी मुग्लीनमा ओर्लीएका थियौँ । लगभग रातको आठ बजेको थियो । हामी दुई केटा दिनभरी गाडीमा उभीएर लखतरान परेको थियौ । केही बेर टाँढी जाने गाडी पर्खदा पनि नआएपछि थोरै डर लाग्न थालेको थियो , कतै रात यतै कटाउनु पर्ने त होइन भनेर , त्यस्तैमा एक जना राई लिम्बु जस्ता देखिने दाइ आए, भाइहरू पनि टाँडी तिरै जाने हो ? मैले जाने त भनेको हो दाइ तर गाडीनै रोकेको छैन भनेपछि उनी केही आक्रोसमा आएर भनेँ  फलानाका का छोराहरू डाइभर, साला सधै यस्तै गर्छन् सबैलाई ओरालेर चुट्न पर्ने । मैले थोरै हाँसेर होको भाव देखाएँ, उनको आक्रोस देख्दा जोकोहीले उनले धेरै बेर देखि गाडी पर्खेका रहेछन् भन्ने थाहा पाउँन सक्थे । केही बेर पछि ती दाइले एउटा ट्याङ्करलाई हात दिए, अनि टाँढी सम्म पुर्याउन आग्रह गरे । उनको आग्रहले हामी दुई पनि टाँढी पुग्ने निश्चित भयो । ब्यागलाई पहिला गाँडीमा फ्याँकेर हामी गाडी चढ्यौ । गाँडीमा चढ्दा आए हो मेरे जिन्दगीमे भन्दै उदीत नारायण गाइरहेका थिएँ स्पीकरबाट । एकै छिनमा दिन भरीको थकान मेटिएझै भएको थियो सिटमा बस्न पाउँदा पनि, अनि त्यही माथी उदीतका गीत । मलाई यात्रामा उदीतमा गीत र मटरमा पनीर उस्तै लाग्छन् ।

हेटौडाका सिलवाल रहेछन् डाइभर दाइ । मास्क लगाएकाले मुख त देख्न पाइएन तर रातमा अबर परेकालाई सहयोग गर्ने सिल्वाल दाइको मन पक्कै राम्रो होला भन्ने लागिरह्यो । अन्धकार क्याबीनमा हामी केही बेर गफमा मस्त भुल्यौ । गफगफमै थाहा पायौ त्यो गाडीले एकपल्टमा बीस हजार लिटर तेल बोक्छ भन्ने , अनि सिलवाल दाइले पनि थाहा पाए हामी काठमान्डौ देखि उभीएर आएको कुरा , मयूर यातायात भन्दा अगाडि  हामी जडीया खलासी भएको गाडी चडेको कुरा , खलासीको ब्यबहार मननपरेर ओर्लीएको कुरा । यस्तै कुरै कुरामा अल्झेर हामीले त्यो दिन टाँढी सम्मको यात्रा गरेका थियौ । केही पैसा र धन्यबादका शब्द सिलवाल दाईलाई बुझाएर हामी गौडाको मुर्ती अगाडि ओर्लीएका थियौ । लगभग नौ बजेको थियो त्यहाँ पुग्दा , हामीले त्यहाँबाट एउटा टुकटुकलाई तिनसय रूपैया बुझाएर होटल नाना, सौराहा लिएर गयौँ । त्यो रात थकाइले केही गर्न मन थिएन , होटलमा सादा भात मगाएर अघाउजी खाएपछि भोली पल्टको प्लान गर्यौ अनि सुत्न कोठातिर लाग्यौ । त्यो रात थकाइले होला मिठो निद्रा लाग्यो ।

भोली पल्ट बिहान हाम्रो नाँउ चढ्ने अनि जङ्गल बक गर्ने प्लान बन्यो । बिहानको ब्रेकफास्ट खाएपछि हामी टाँगामा चढेर चितवन राष्ट्रिय निकुञ्ज तर्फ लाग्यौ । हामी सँग तिनजना अमेरिकी केटाहरू पनि थिएँ । गफगाफमै थाहा पायौ पाटन अस्पतालमा काम सिक्न आएका हुनेवाला डाँक्टर रहेछन् । तिनजना हुनेवाला डाक्टर, दुई जनाँ के हुनेको अलमलमा परेका केटा हामी , एक जना गाइड अनि एक जनाँ टाँगावाला दाई जम्मा सात जना बसेका थियौ त्यो टाँगामा । आधा घण्टाको नाँउको यात्रा अनि एकछिनको हिडाइपछि हामी हात्ती ब्रीडिङ सेन्टर पुग्यौ । त्यहाँ रोनाल्डो भन्ने हात्तीको एकदमै चर्चा हुँदो रहेछ । गाइड दाइबाट थाहा पायौ रोनाल्डो जङ्गली हात्ती हो भन्ने कुरा , अनि त्यहाँ भएका सबै हात्तीका बच्चाको बाउ रोनाल्डो हो भनेर । दशैमा टिका लाउँदा मान्छेलाई सन्तानले डाँडाकाँडा ढाकुन भनेर दिएको आशिस रोनाल्डोलाई लागेको देखेर मेरो जवान मन केही मुस्कुराएको थियो ।

हात्ती ब्रीडिङ सेन्टरबाट निस्कीएर, फेरी टाँगा चढ्यौ । धेरै मान्छे भएकाले टाँगामा उलार भएको थियो, बिस्तारै बल गर्दै गरेको घोडालाई बाटो देखाउँदै गरेको टाँगावाला देखेर मलाई नयनराज पाण्डेको उलार उपन्यास याद आयो , टाँगावालालाई एकछिन मैले उपन्यासको पात्र रामललवा जस्तै देखेँ । टाँगाले फेरी होटलमा उतारेपछि हामीले फ्राइ राइस खायौ अनि लुगा फेरेर जङ्गल सफारीको लागि तयार भयौ । होटलबाट केहीबेर हिडेपछि हामी टिकट घरमा पुग्यौ, हाम्रा गाइड राम दाइले सबै चाजोपाँजो मिलाएकाले हामीलाइ लाइन लाग्नु परेन । जीप सफारी गर्नका लागि खोले तरेर एकछिन हिड्न पर्ने रहेछ । खोलो तर्नका लागि नाँउ पर्खदै थियौ , गर्मीले पुरै अटसमटस पारी रहेको थियो । हामी भन्दा पहिलो लाइन लागेका मान्छे एक एक गरी नाँउमा चढ्दै थिए । नाउमा चढ्दै गर्दानै हो मैले उनलाई पहिलो पटक देखेको ।

गर्मीबाट बच्न होला सायद, कपाललाई फुलको डालीझै बनाएर टाउकोमा सजाएकी थिइन , त्यो कपालमाथि एउटा रातो सिसा भएको चस्मा थियो , चस्माको तल निघारमा एक त्यान्द्रा केस चलमलाइरहेको थियो । ठूला अनि काला आँखा नयाँ ठाउँ देखेर होला मुस्काउँदै थिए । हल्का चुच्चो नाक उसलाइ सारै सुहाएको थियो । थोरै रातो लिप्स्टीक लगाएकी थिइन ओठमा , मज्जाले देखिने मिलेका दाँत ओठको पर्खाल भित्र चुइङ्गम चपाउँन व्यस्त थिए । निलो जिन्समा कालो टीसर्ट अनि कालो चप्पल अनि देब्रे हातमा बाधेको कालो घडीले , उसको सुन्दरतमा बुट्टा भरेका थिए ।

थोरै बेर नाङ्गो आँखाले उनलाई हेरेपछि, आँफैलाई असहज लाग्यो अनि टीसर्टमा झुण्डाएको चस्मा लगाए अनि फेरी उनलाई हेरेँ । उनी बसेको नाउ खोला तर्न ठिक परेको थियो, म भने चस्मा भित्रबाट अझै उसैलाइ हेरिरहेको थिएँ । त्यतीकैमा खोलाको किनारमा बसेको एउटा केटोले उनलाई हेरेर काली काली हिस्सी परेकी भन्दै गुनगुनाउँन थाल्यो , मलाइ भने रिसले त्यसलाई गोहीको मुखमा पर्ने गरी खोलामा फ्यालीदिउँझै लाग्यो । उनी तिर फेरी फर्कदा नाउ हिडीसकेको थियो अनि उसले रातो चस्मा आँखामा झार्न भ्याइसकेकी थिइ । उनलाई हेर्दा हेर्दै आफ्नो पालो आएको थाहा पाएनछु , साथीले हिड्, ओइ भनेपछि बल्ल होस खुल्यो । नाउमा चडेर हामी जीप भएतिर लाग्यौ । जीप चड्न लाग्दा देखे उनी चढेको जीप हिँडिसकेको रहेछ । 

एकैछिनपछि हाम्रो जीप पनि जङ्गगलतर्फ लाग्यो , बाटोमा मिर्ग चर्दै गरेको देखियो , मयूर देखियो , अनि गैँडा पनि देखियो । बाटोमा एक ठाउँ गैँडा हेर्न उनीहरूको गाडी रोकिएको रहेछ, हाम्रो डाइभर दाइले पनि त्यही छेउमा लगेर गाडी रोक्नुभयो , मैले गैँडा कम उनलाई बढी हेरेँ । यहाँ भने हाम्रा आँखा जुघे एक सेकेण्डको लागि, मुस्काउन खोज्दै मात्र थिएँ गाडी अगाडि बढ्यो उनीहरूको गाडीलाई पछाडि छोडेर । केही बेर उनलाई पछाडि फर्केर हेरे गैँडा हेर्ने बाहानामा , अनि रूखले उनलाई छेकेपछि मात्र अगाडि फर्किए। हाम्रो गाडी अगाडि बढीरहँदा मैले कयौँ पल्ट पछाडि फर्केर हेरेँ कतै उनी चढेको गाडी आउँदै पो छ कि भनेर । तर गाडीको केही नामोनिशानै देखिएन ।

त्यसपछि मैले उनलाई एकैपटक घरीयाल ब्रीडिङ सेन्टर बाहिर देखेँ , पानी पिउँदै थिइन उनी, हामी त्यतीबेला घरीयाल ब्रीडिङ सेन्टरभित्र घुमेर आइसकेका थियौ । सोच बनाएको थिएँ उनको नजिक जान्छु अनि चिनजान गर्छु भनेर तर उनलाई हेर्ने चक्करमा उसको बाबाभने देख्न बिर्सीएछु । तिनी उनका बाबा नै हुन त भन्न म अझै सक्दिन , काका भेना जो पनि हुन सक्थे तर मेरो लागि डरको पर्याय भएकाले मैले तिनलाई उनको बाबा मानिदिएँ । कालो हाफ टिर्सट अनि सेतो इनर लगाएका उसका बाबा घरीयाल ब्रीडिङ सेन्टरमा उसको बडीगार्डझै सँगै घुमिरहे, मैले धेरै मौका छोपेँ बोल्नलाई भनेर, तर जबजब म उनको बाबालाई देख्थेँ मेरा आँट लुला भएर आउँथे , अनि चाहना भने झन बलियो भएर म भित्र गुम्सिन्थे । बोल्ने मन हुदाँ हुँदै उनीसँग बोल्न सकिन । बोल्ने दाउ छोप्दा छोप्दै, हाम्रो जीप फर्कने बेला भएको थियो । जीप चढेपनि मेरा आँखा भने उनलाईनै हेरिरहेका थिए । जीप कुदेपछि भने उनी मेरो आँखाबाट ओजेल हुँदै गइन , त्यो बेला मैले उनलाई अन्तिमपटक देखेँ, उनी मुस्कुराइरहेकी थिइन्, मलाई हेरेर त पक्कै होइन अरूनै केही थियो सायद। 

साँझ परिसकेको थियो ,पानी पनि दर्कने छाटकाट देखाउँदै थियो, हामी नाउबाट ओर्लेर होटल तर्फ लाग्यौ , होटल फर्कनु भन्दा पहिले भने खोलाको किनारमा उभिएर मैले पल्लो किनारमा हेरेको थिएँ , फेरी उनलाई देखिन्छकि भनेर , तर अरूनै अनुहार बोकेर नाउ वारपार गरिरहेका थिए । मान्छे ओरालेर फर्कीरहेका खाली नाउमा मैले एकछिन हामीलाई कल्पे, नाउ मन्द गतिमा चलिरहेको थियो, उनले खोलाको पानीमा हात डुबाएर मलाई एक अन्जुली पानी छ्यापिन, म मुस्कुराए । मैले पनि उनलाई पानी छ्याप्नलाई पानीमा हात हाल्न लागेको थिए , नाउ चलाउने दाइले कराए , भाइ मर्ने मन छ कि के हो ? कालो टिर्सट र सेतो इन्नर लाएको गोही देखेनौ ? डरले केही बोल्नै सकिन ,अनि पानीमा पुग्न लागेको हातलाई आँफैतिर ताने । उनलाई हेरेँ उनी मुस्कुराइरहेकै थिइन, मैले कुरा अघि बढाँउनलाई सोधेँ ,  अब फेरी कहिले भेट हुन्छ ?  बादल लागेर पुरै आकाश कालो थियो , बिजुली चम्केर क्षणीक उज्यालो भयो, आकाशले पनि हाम्रो भेटलाई सुरक्षित राख्न फोटो खिचेको थियो सायद । उनले निन्याउरो मुख लगाएर मलाई हेरिन् तर केही बोलिनन्, उनको आँखामा म केही बेर हराएँ। त्यसपछि मुसुक्क हाँसेर उनले मुखको चुङ्गगम फुलाएर प्याट्ट फुटाइन । चुङ्गगम फुटेसँगै एक्कासी आकाश गडगडायो अनि त्यो आवाजले म होसमा आएँ , फेरी एक पल्ट खोलामा हेरेँ , मान्छे भरीएको तर खाली जस्ता लाग्ने केही नाउहरू खोलामा तैरिरहेका थिए । 

त्यो साँझ सौराहाका गल्लीहरूमा मेरा एक जोडी आँखाले उनका एक जोडी आँखालाई खोजिरहे । धेरै खोज्दा पनि नभेटेपछि मेरा रित्ता आँखाले मलाई भन्दै थिए एक दिन छिटो देखिस तैले उनलाई ,नयाँ बर्षमा देखेको भए बर्षै भरी देखिन्थ्यो कि ? आमाले नयाँ बर्षमा पढ्यो भने बर्षैभरी पढिन्छ भनेजस्तै । 

                                                   -  बिजय लुईटेल