BijayWrites

के बार हो भन्न चाहन्न , लगभग ७ बजेको छ । उठ्ने बेला त भएको हो तर किन मलाई उठ्न मन लागिरहेको छैन । यसो पर्दाको चेपबाट बाहिर हेर्छु मज्जाले हुस्से लागेको छ , झ्यालको सिसामा बाफ देखिएको छ , औलाले नाम लेख्न मिल्ने गरि । खाटमै सुतेर केही सोच्न थाल्छु तर के ? म कहाँ जाँदै छु र कहाँ बाट आए ? या किन मेरो मोबाइलमा गुड मर्नीङ्ग म्यासेज आउँदैन ? या दिन किन यती चिसो ? यस्तै यस्तै । सायद मेरो मोबाइल मा किन गुड मर्नीङ्ग म्यासेज आउँदैन सोच्दैछु तर कस्को ? पात्रको ।। दुनियामा यत्रो मान्छे छन् सबैको मोबाइलमा बिहान बिहानै म्यासेज त पक्कै आउँदैन होला , के सोच्दा हुन त उनीहरु ?  मलाई थाहै छैन म अगाडि बढ्दैछु या फेरी पछाडिनै फकैदैछु तर कहाँ फर्कै ? बितिसकेको समयमा फर्कन के म टाइम ट्राभलर हो र ? कोही बेला त हो जस्तो लाग्छ , कसै सँग बिताएको समय मलाई फो के मा हेरिरहेको छु झै लाग्छ । किन केही याद हरु यती सजीब झै लाग्छन् , अजीब झै लाग्छन् । मरेको समयले किन म बाँच्दैछु त भित्र भनेर कुत्कुत्याइरहन्छन् । मलाई मात्र हो यस्तो हुने ? हैन होला । मलाई अहिले संसारको सबसे आरामदायी हल ( मेरो खाट ) मा सुतेर फिल्म हेरेको

मौसम कति उदास छ , सडकमा सुकेका पातहरु खसेका छन् , हावाले बगाउँदा अनौठो सुस्केरा आउँछ त्यहाँ बाट , कोही गनगनाए जस्तो । तिमीलाई ति पातको आबाजमा म सुकसुकाएझै लाग्छ कि लाग्दैन ? नलागे पनि गुनासो छैन तर पात खसेर नाङ्गो भएको रुखको हाँगाहरुको नाङ्गोपनले त पक्कै मेरो सम्झना दिलाउँला । सुख्खा हावा चलेको छ गुनगुनाउँदै , कसैले गीत गाए जस्तो । त्यो हावाले तिम्रो कानमा सुइइ आवाज दिएर जाँदा मैले बोलाए जस्तो लाग्छ कि लाग्दैन ? नलागे पनि केही गुनासो छैन तर त्यो हावाले बगाएर ल्याएको चिसोपनले त पक्कै मेरो सम्झना दिलाउला ।  आकाशमा फाट्टफुट्ट बादल छाएका छन् । एउटा बादलको टुक्रा अर्को बादलको टुक्रालाई समाउँन खोज्दैछ , त्यो बादलको टुक्रा बिचको सानो दुरीे देख्दा तिमीलाई मैले पछ्याए जस्तो लाग्छ कि लाग्दैन ? नलागे पनि केही गुनासो छैन तर आकाशको अर्को कुनामा एक्लै बग्दै गरेको बादलको टुक्राले त पक्कै मेरो सम्झना दिलाउँला । मलाई त आइ रहन्छ तिम्रो सम्झना , यसै बाटोमा हिड्दा , घरमै बस्दा , किताब पढ्दा अनि सबै तिर । पार्कमा एउटा जोडी बसिरहेका छन्, घाम मज्जाले लागेको छ , एक अर्कालाई हेर्दै

सिद्धपोखरीमा  रातको १२ बजेको छ , पुर्णीमाको रात भएर पोखरीमा हल्का उज्यालो पोतिएको छ , बेला बेला माछाको चप्लङ्ग चुप्लुङ्ग सुनिन्छ, रुखमा बसेको किराहरुको अनौठो आबाज आइरहेको छ । हाबा चलेको ले रुखका पातहरु मन्द मन्द सुसेल्दै छन् । एकदम सुन्सान छ पोखरी । जूनको मधुरो प्रकासमा रुखको छाँया पोखरीमा छरिएको छ । यस्तैमा एउटा मधुरो आकृति पवेश द्धार छेउको पर्खालबाट भित्र उक्लन्छ । लुगामा लागेको भित्ताको सेतो टकटकाउँछ । हेर्दा २२-२४ बर्षको देखिने त्यो आकृति अब बिस्तारै पोखरीलाई दाइने पारेर हिड्न थाल्छ । सुनसान भएर होला उसको हिडाइको आवाज प्रस्ट सुनिन्छ । आदा पोखरी घुमिसकेपछि , ऊ एउटा पाटीमा गएर बस्छ । पर आँफु पसेको पर्खाल तिर हेर्छ अनि एकपल्ट हातमा बाँधेको घडी पनि हेर्छ ।  त्यसतैमा सुबास भन्दै सानो स्बरमा कसैले बोलाउँछ , ऊ आफु बसेको ठाँउबाट उठेर पछाडि फर्कन्छ , एउटी केटी पर्खालको पल्लो पट्टीबाट उसैलाई हेरिरहेकी हुन्छे । हात दिदैनौ भनेर केटीले सोधेपछि सुबास उसलाई भित्र उकाल्नलाई हात दिन्छ । भित्र पसिसकेपछि केटी भन्छे धेरै बेर त पर्खाइन नि ? आज त परेन धेरै बेर पर्खन , तिमी समयको धेरै पक्का भएछौ स

Photo by  Kira auf der Heide  on  Unsplash २०१९ डिसेम्बर ३१ रेस्टुरेन्टमा भर्खर काम सकेर कुर्सीमा थकाई मार्दैछे आरजु । साझको ६ बजेको छ । मन्द बत्ती बलेको छ रेस्टुरेन्टमा , छेउमा केही ग्राहक रमाइरहेका छन् । ह्याप्पी न्यु इयरको स्टीकर टाँसिएको छ भित्तामा । ममि र भाइ रेस्टुरेन्टको काममा ब्यस्त हुनुहुन्छ । यसो मन बहलाउन फेसबुक खोल्छे । साथीभाइको म्यासेज आएको छ ह्याप्पी न्यु इयर लेखेर , उसले पनि फर्काउछे म्यासेजहरु स्माइलीका साथ । कसैले बोलाइहाल्छ कि भनेर एकदम चनाखो भएर बसेकी छे । बिहान देखीको कलेज , दिउँसको देखीको काम , अनि घर गएर खाना पकाएर धन्दा पनि गर्नु पर्ने । पढ्ने समय पनि खासै निकाल्न सकिरहेकी छैन आरजु अचेल । यस्तोमा कतै छुटेको अनुभव गर्छे , कहिले काँही केही दिनको लागि कतै जाउँ जस्तो लाग्छ । सोधिदिने कोही भैदिए हुन्थ्यो जस्तो लाग्छ उसलाई अचेल । कुनाको टेबलमा बसेको एउटा जोडीलाई मस्किरहेको देख्छे अनि यसै फिस्स हाँस्छे । सोच्छे मान्छे प्रेमको लागि समय कसरी निकाल्छन् । मन खाली खाली लाग्छ उसलाई , उसलाई मन पराउनेको कमि त थिएन तर उसले के खोजिरहेकी छे आफै अलमल्ल मा परिरहेकी छे । मोब

कोठा पुरै अध्यारो नभए पनि मधुरो छ , आल्नामा लुगाफाटा छरपस्ट छन् , मोजाका केही जोर भुर्इँमा छरिएका छन् । ब्लाङकेट भित्र सुतिरहेको छ ऊ , निदाएको त छैन होला तर आँखा बन्द छ , छेउमा दाल्मोटको बटुको छ, यसो हेर्दा ढुसी परेको जस्तो सेतो देखिन्छ बटुकाको माथिल्लो भागमा । पढ्दै गरेको टु किल अ मोकिङबर्ड किताबको बिचतिर बुकमार्क छ । ल्याप्टप ऊ सुतेकै छेउमा छ, लाग्दछ केही हेर्दै थियो एकछिन अगाडि , आदामै पज गरेको छ त्यो पनि । ब्लाङकेटमा ऊ गुजगुजाउँछ अनि उठेर खाटमा सिरानीलाई ठाढो पारेर अडेस लाग्छ । आफ्नो छेउको पर्दा थोरै खोल्छ अनि दाल्मोट राखेको टेबलमा हेर्छ , केही त पक्कै साच्दै होला त्यो दाल्मोट देखेर । त्यही छेउमा रहेको एउटा सानो डायरी तान्छ , केही लेख्छु जस्तो गरेर । हातमा डायरी र पेन लिएर झ्यालबाट बाहिर हेर्छ , केही सोच्छ अनि डायरीमा लेख्छ । एकछिन पछि लेखेको कोर्छ अनि कागज च्यातेर मोजा भएको ठाँउमा पुग्ने गरि फाल्छ । दुई चार पल्ट त्यसो गरेपछि चै उसले  धेरै बेर लेखेको जस्तो गर्छ , कागज फ्याँक्न रोकिन्छ । दुई चार पाना भएको जस्तो देखिन्छ ।।। कलम र डायरी भुईमा राखेपछि ऊ उठ्छ । उसले कोठाको मधुरो बत

आइतबारको बिहान, लगभग आठ बजेको थियो । म सिरकले मुख छोपेर, ब्युझिसकेको मलाई अझ एकछिन सुत भन्दै थिए । जागिर नभएकोले जानु पर्ने कुरै भएन , काम भनेको जम्मा चिया खाने अनि मुख धुने , त्यसमा पनि मुख धुने कामलाई त धेरै जस्तो अस्वीकारनै गर्ने गरेको थिए । मेरो सिरकलाई थोरै उठाएर एउटा भाइले भन्यो, बिजु दादा आज मेरो जन्मदिन , अनि तिन चार वटा इक्लेयर्स चक्लेट मेरो सिरानीमा राखिदियो मैले थोरै निदाउँदै बर्थडेको शुभकामना दिएँ , सुनेको नसुनेझै गरेर ऊ मेरो कोठा बाट बाहिरियो । अब उठ्ने बेला भएछ भन्ने लागेर म सिरक फ्याँकेर उठेँ । बर्थडे सँग अभ्यस्त भएको कानले जन्मदिन सुन्दा अनोठो मान्यो । यही असारमा बाइस बर्ष पुगेको आँफुलाई सम्झेँ । २२ ओटा बर्थडे पनि मनाइसकिएछ तर जन्मदिन नि ? मलाई मेरो स्कुलले जन्मदिन भन्दा बर्थडे मनाउन धेरै सिकायो । थाहा छैन किन सायद बर्थडे अलिक सभ्य सुनिन्छ , जे होस स्कुलले सिकाएको शब्द हो, राम्रै भएर त सिकाएको होला भन्दै मन बुझाएँ ।  के बर्थडेको अगाडि साच्चै कुरुप छ र जन्मदिन ? या अब जन्मदिनले अबकाश पाएको हो ? मलाई लाग्छ जन्मदिन जस्ता शब्द अब बुढा भए , अनि शब्दकोश नामक बृघ्दआश्र

आमा र म बडाबाको छोरा र मामाको छोराको बिबाहमा सरिक हुन इलाम पुग्यौ । मेरो दुई बर्ष पछिको यात्रा थियो त्यो । पहिलो दिन हर्कटे बजार पुगेर लुगा फेर्नु अघि मलाई मेरा हजुरबुबा बस्ने गरेको कोठाले बोलायो , सिधै कोठामा पुगेँ, त्यहाँको खाट दान दिइसकेको रहेछ , बा त्यहाँ हुनुहुन्थ्यो भन्दै थियो त्यहाँ काँटीमा झुन्डीएको कालो कोटले । कालो कोट लगाइदिनेको कमीले निरास देखिन्थ्यो । मलाई हजुरबुवाले घोडा भनेर भैसी चढ्दा भैसीले तिघ्रामा सिङले हानेको कुरा सुनाएको हिजै जस्तो लागिरह्यो । लाग्यो हजुरबुवाको जुत्ता अझै हिड्दैछन् हर्कटेको बाटामा , मुल घर जाने बाटामा, इलामका चिया बगानमा आफ्नो पाइलाको डोब छोड्दै । हजुरबुवाको पाइला सायद एक न एक दिन सबैले पछ्याउनु पर्छ जिवनको यात्रामा । भोलीपल्ट हामी बिहे घर फाँजीगाउँ झर्यौ । हिजो अस्ति सम्म केटाकेटी जस्तो दाजू बिबाह बन्धनमा बाधिन लागेका थिए । मेरा कान्छो काका बिहेको अघिल्लो दिन आइपुग्नुभयो, काका, काका जस्तो नभइ साथी जस्तो हुनुहुन्छ । काका सँग सधै एक दर्जन जोक्स रेडी हुन्छ माहोल बनाउँनलाई । सहरको भन्दा फरक हुँदो रहेछ गाँउको बिबाह, साथी भाइ, नाता गोता, छरछिमेक के