प्रेमका ८ हिन्दी कविता

प्रेमका ८ हिन्दी कविता - विजय लुइटेल

शरीर से खुस्बु उतरी नहिँ

कोई दिल से उतर गया
इश्क इश्क करके जेहेन
यो हमे कहाँ ले आया

शरीर को सम्झो

शरीर कुछ ना लगे

मन को सम्झो

मन ही सब कुछ लगे

हो सकता है तुझे सिर्फ

हमारी ही याद नहीं आयी

किसीको तो याद की होगी कभी

तेरा भी दिल तो होगा ही

तू अगर होती तो इश्क़ को बयान कर्ने के लिए

हमे तारो से बाते नहीं कर्नी पढती

चांद के माथे पर झूटमुट का टीका लगाके

उसे अपनी दिलरुबा करार नहीं कर्नी पढती

तू अगर होती नजदीक तो जाना

गगन को देखकर बसर नहीं होती रात

तू अगर होती पास तो

दिल यूँही बेहेल जाता

बाहाने ढूँढ़नेमे वक्त जाया नहीं होती ...

लोग मिलते हैं विछडते हैं और एक बार फिर मिलते हैं बस हम है कि जिस्को ये रीवयत कभी रास नहीं आइ पृथ्वी का आकार कोही पुछे तो मैं

बेझिझक सपाट केहेदु

रुक् रूक् के चलती रही गाडी

अकेले ही मैं उसको चलाता रहा

सोचा था देर से हि सही

मगर पहुचुँगा अपनी मंजिल पर

सबकुछ ठिक ही चल रहा था पर

सायद मंजिल को मेरी तकलीफ बर्दास नहीं हुई

डरा हुए आदमी जेसै

उछलके भागा हे कहीं

दिल ना तोड्ने कि कसम खाई थी हमने इसी वजह जवानी भर खुद टूटटे रहे ये मनालेगा हमे ऐसा सोच्थे थे सायद इसलिए बेबजा हुमसे लोग रुठते रहे !!

जो यादें दी थी तुमने मुझे

उन यादों ने सिर्फ इश्क़ होने की तसल्ली दी

इश्क़ का एहसास दिया नहीं कभी

में भागा नहीं हूँ छोड़ आया हूँ वो गल्लिया

जहां तेरी यादें थी परछाईं थी

और जहाँ हम थे

तुझमे इश्क़ को बहुत ढूँढ़के थक कर

कहीं और उसको ढूंढ़ने निकला हूँ अब

पता नहीं लौटूंगा भी या नहीं

बस अपनी यादों से कहना

इंतज़ार ना करे मेरा

नाकामियाब ही सही मगर

इश्क़ के लिए

इतना फ़र्ज़ तो बनता है तुम्हारा

मेरा अन्य कविताहरु सुन्नका लागि तलको लिङ्कमा जानुहोला

https://www.youtube.com/@BijayaLuintel

Comments

बडीमालिका : क्षणभङ्गुरता

Photo : Rupesh Lekhak २७ बर्ष पुग्यो यात्री । जीवन के हो र यसको उत्तर कहाँ छ सदा यहि प्रश्नमा रुमल्ली रहन्छ । झिना मसिना कुरामा खुसी भइदिन्छ अनि सानै कुराले पनि उसको मनमा ठेस लगाइदिन्छ । सिक्दैछ स्वीकार्न जीवनका गुण र अवगुण दुवैलाई । सुनेको हो उसले पनि बडिमालिकाका बारेमा , सामाजिक संञ्जालमा भिरालो डरलाग्दो बाटोको भिडियो हेरेको हो तर त्यस ठाउँलाई छुन र त्यहाँको बतासमा आफ्नो सास मिसाउन पाए एक नयाँ अनुभुति जीवनलाई दिन सक्ने थिएँ भनि सोच्दथ्यो ।अहिले सफल भएर फर्किएको छ । जिएर उब्रिएका अनुभवहरुलाई खल्तीमा बोकी हिँड्नेछ यात्री आजीवन अब । यो त्यही यात्रीको कथा हो । कथाको सुरुवात पुर्णविरामबाट … नेपालगन्ज सम्मको हवाई यात्रामा उसलाई कुनै सास्ती झेल्नु परेन । आनन्दले बादलको खेलकुद हेरेर मन बहलाइरह्यो । आफु भन्दा तल उडीरहेका बादल हेरेर सोच्यो अह्म भन्दा कति ठूलो छ संसार । भोली पल्ट भने उसको जीवनले एक पुर्णबिरामलाई च्वास्स छोएर फर्किदियो । नेपालगन्ज स्थित सिद्धार्थ होटलबाट केही अघि पुगेको थियो उसले चढेको कालो रँगको टाटा सुमो गाडी । एकाएक केही कुरा जलेजस्तो गन्दले पुरै गाडीलाई छोप्यो । गाडी रोकिय

स्वमन्थन : सामाजिक सञ्जाल

We curate our lives around this perceived sense of perfection because we get rewarded in these short term signals: hearts, likes, thumbs up and we conflate that with value and we conflate it with truth. And instead, what it is is fake brittle popularity that’s short term and that leaves you even more, and admit it, vacant and empty before you did it. Because that enforces you into a vicious cycle where you’re like what’s the next thing that I need to do now, because I need it back. Think about that compounded by two billion people and then think about how then people react to to the perceptions of others.” — Chamath Palihapitiya, CEO of Social Capital बिगतका केहि समय देखि एउटा चीज खाइरहेछ मनलाई । पर्याप्त समय भएता पनि समय नहुनुको ननिकोपनले । समय आखिर खाँदैछ के ले ? यसको उत्तर खोज्न मैले दैनिकीलाई केरकार गरेँ । सबेर ५ बजे उठेर म हिँङ्न भनि बाहिर निस्कन्छु । माघ महिना भएकाले अहिले त्यो बेलुकालाई सरेको छ । तसर्थ अहिले ६ बजे उठ्छु । मोबाइलमा अलार्म बज्छ । एकछिन अलार्म बजेको मोबाइलमा घोतलिन

वर्क लाइफ व्यालेन्स ( Work-Life Balance )

पहाडको शिरमा मुस्कुराइरहेछन् एक लस्कर अपरिचित रुखहरु । एक लस्कर, अपरिचित यादहरु । निक्कै परबाट हेर्दा त्यस्तै प्रतित भइदिन्छ । कोही सुस्ताएका होलान् कुनैदिन ती रुखका छहारीमा , एक जीवनलाई पुग्ने सम्झना मनलाई बोकाएर फर्किएको होलान् । ती को हुन् , कहाँ बस्छन् , के गर्छन् , उमेर कति हो , सास फेर्दै छन् कि धुवाँ बनिसके यसमा कोही जानकार छैन । जानकार यदि कोही छ भने ती आफै छन् तर उनीहरुको अस्तित्व माथिनै एक पश्न छ किनभने ती मेरो कल्पनमामा मात्र सिमित छन् । तेरो सम्झना ,उस्को सम्झना, तपाईको सम्झना सबै त्यही रुखको छहारीमा एक हुन सक्दछन् । तर नहुन पनि सक्दछन् । त्यो केवल रुखको एक छहारी न हो । क-कसलाई समेट्न सक्ला र बिचरा त्यसले ? जिम्मेवारीको यत्रो भारी कहाँ बोक्न सक्ला ? तर थोरै भने बोक्न सक्षम छ । मेरा थोरै सम्झनाहरु त्यो छहारी मुनि समेटिएका छन् । मलाई तिनैले आज एकाएक यात्रा सम्झाइदिए । यस्ता सम्झना केलाउदा लाग्छ म जन्मिएकै यात्रा गर्न हुँ । यात्राका केयौँ यस्ता सम्झना छन् जसले मलाई आफैलाई चिन्न मद्दत गरेका छन् । केही समय अघि मन विचलीत हुने बित्तिकै म यात्रामा निस्कन्थेँ । उदासी अनि जीवनमा आ

BijayWrites

Search This Blog