Skip to main content

लेख बाँच्न, लेखक बाँच्नु पर्छ


To Whom It May Concern

 

बिगतका केही बर्ष देखि म साहित्य क्षेत्रमा कलम चलाउँदै आइरहेको छु । त्यही सिलसिलमा मैले देशका केही नामी अनलाइन पत्रिकाहरुमा मेरा लेख छाप्ने अवसर पाएँ । मलाई त्यस बेला एउटा मात्र लोभ थियो कि, धेरै भन्दा धेरै मानिस सम्म मैले लेखेका कुरा पुगुन । त्यसरी लेख पठाउँदा पारिश्रमिक पनि पाइन्छ भन्ने कुरा मलाई थाहा थिएन । तर अहिले थाहा पाउने हुँदा पनि पारिश्रमिक भनेँ पाएको छैन । हिसाब त लगाएको छैन तर सायद १५ देखि २० वटा लेख छापिए होलान् आज सम्म बिभिन्न अनलाइन मिडियामा । त्यसरी लेख छापिए पनि पारिश्रमिकको नाममा मैले आज सम्म रु १ कतैबाट पाएको छैन । कसैले तेरो यति पैसा भयो लिन आइज पनि भनेका छैनन् । आज मलाई एकाएक आभाष भयो कि लेख जिउँदो रहन लेखक जिउँदो रहनु पर्छ । म जस्ता हजारौ मानिस छन् जसले बिगतका कयौ बर्ष देखि बिना पारिश्रमिक आफ्ना रचना मिडियालाई बुझाउँदै आइरहेका छन् । बरु नछापियोस् तर छाँपिदा थोरै भए पनि सबैले पारिश्रमिक पाउनु पर्छ भन्ने लागेको छ । यही लेख मार्फत म सबैमा यो भन्न चाहन्छु कि म आजको मितीबाट बिना पारिश्रमिक कुनै पनि लेख लेख्ने छैन । आफ्नो समय र परिश्रमको मोल तोक्नेछु । आफैले आफ्नो मुल्य नतोकेसम्म मानिसले मानिसलाई मुफतमा प्रयोग गर्ने कुरा ढिलै भए पनि बोध भएको छ । यही लेख मार्फत म मेरा नजिकका लेखक मित्रहरुलाई पनि आफ्नो कलम सित्तैमा नबेच्न अनुरोध गर्न चाहन्छु । साहित्य, जीवन निचोरेर निकालिएको मिठो जुस हो र त्यस जुसलाई सित्तै बाँड्नु हुन्न् । हजारौ बर्ष देखि लेखक बिचार दिएर समाजसेवा गरिरहेकै छन् तर यसको मतलब यो हैन कि तिनको निजी जीवन छैन । सबैलाई जस्तो तिनलाई पनि बाँच्न पर्छ । यति होस् कि बाँच्ने माहोल बनोस् । 

 

#लेखकश्वखोइ? #paisabinayetranilekhdina 


यो शोषणका निम्ति मेरो पहिलो आवाज, कविता :

लेख बाँच्न लेखक बाँच्नु पर्छ 

 

लेख्नकै लागि जन्मिएको एक लेखक

बाच्नु पर्ने त लेखेरै हो 

तर ऊ लेखेकै कारण पल पल मर्दछ

 

लेख्नकै लागि उदासी पाल्नु पर्छ उसले

ताकी कसैले उसलाई उदासी मागे 

तत्काल दिन सकोस् केही पङ्गति 

 

मन नहुँदा नहुँदै उसले हाँस्न सिक्नु पर्छ

ताकी कसैले उसलाई खुसी मागे 

तत्काल दिन सकोस् केहि हरफ 

 

प्रेम, घृणा, स्वार्थ, मोह सबै पाल्नु पर्छ उसले 

ताकी कसैले उसलाई मागे ति भावना 

तत्काल दिन सकोस् केही वाक्य

 

घरमा दिन रात सबैलाई स्यहार्ने आमालाई 

धन्यवाद नभनि सबैले प्रयोग गरेझै 

उसका भावना यहाँ प्रयोग भएका सन् 

 

व्यपारी भएको भए सायद उसले 

आफ्ना भावनाहरुको मोल तोक्थ्यो 

तर उसले कहिले बेच्न सिकेन 

आफ्नो मुल्य तोक्न उसलाई रहर जागेन

 

बेच्न नजानेकै कारण आज 

ऊ आफै सित्तैमा बिकीरहेको छ  

 

ऊ भन्न सक्दैन मेरा लागि एकैछिनको काम हैन रचना 

मेरो जीवन, उमेर र अनुभव निचोरिन्छ मैले कलम छुँदा

 

म निचोरिन्छु !!!!

 

ऊ भन्न सक्दैन

उखु निचोरेरै यहाँ मानिस बाँचेका छन्

आफैलाई निचोर्दा पनि म किन मरुँ ?

  

ऊ भन्न सक्दैन 

लेखकका जुस सित्तैमा पिउने ए भावनाका व्यापारी

चेतना बेच्छु भन्दै वकालत गर्ने तिमीलाई 

लेख बाँच्नका लागि लेखक बाँच्न पर्छ भन्ने कुराको चेतना छैन ? 

 

के साँच्चै तिमीलाई 

तिम्रो व्यापार बाँच्नका लागि 

व्यापार गर्नै नजान्ने पनि बाँच्नु पर्छ भन्ने कुराको चेतना छैन ? 

 

के चेतना बेच्छौ तिमी ? 

 

 

 - बिजय लुईटेल

 

Please Visit my YouTube channel and find my Poetries there and If you Love what I am doing support me  subscribing to my channel : Here is the Link to my channel

 https://www.youtube.com/c/NepaliPoetrybyBijayaLuintel


Labels:

Comments

  1. AnonymousJuly 6, 2022 at 6:06 PM

    Great thought Biju...

    ReplyDelete
  2. AnonymousJuly 6, 2022 at 8:07 PM

    दामी कुरा आयो दाजु । तपाईंले आफ्नो लेख बापत कुनै पनि पारिश्रमिक नपाएको कुरा सुन्दा बहुत दुःख लागेर आयो । नयाँ सुरुवातको लागि शुभकामना ।🙏

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

बडीमालिका : क्षणभङ्गुरता

Photo : Rupesh Lekhak २७ बर्ष पुग्यो यात्री । जीवन के हो र यसको उत्तर कहाँ छ सदा यहि प्रश्नमा रुमल्ली रहन्छ । झिना मसिना कुरामा खुसी भइदिन्छ अनि सानै कुराले पनि उसको मनमा ठेस लगाइदिन्छ । सिक्दैछ स्वीकार्न जीवनका गुण र अवगुण दुवैलाई । सुनेको हो उसले पनि बडिमालिकाका बारेमा , सामाजिक संञ्जालमा भिरालो डरलाग्दो बाटोको भिडियो हेरेको हो तर त्यस ठाउँलाई छुन र त्यहाँको बतासमा आफ्नो सास मिसाउन पाए एक नयाँ अनुभुति जीवनलाई दिन सक्ने थिएँ भनि सोच्दथ्यो ।अहिले सफल भएर फर्किएको छ । जिएर  उब्रिएका अनुभवहरुलाई खल्तीमा बोकी हिँड्नेछ यात्री आजीवन अब । यो त्यही यात्रीको कथा हो ।  कथाको सुरुवात पुर्णविरामबाट … नेपालगन्ज सम्मको हवाई यात्रामा उसलाई कुनै सास्ती झेल्नु परेन । आनन्दले बादलको खेलकुद हेरेर मन बहलाइरह्यो । आफु भन्दा तल उडीरहेका बादल हेरेर सोच्यो अह्म भन्दा कति ठूलो छ संसार । भोली पल्ट भने उसको जीवनले एक पुर्णबिरामलाई च्वास्स छोएर फर्किदियो । नेपालगन्ज स्थित सिद्धार्थ होटलबाट केही अघि पुगेको थियो उसले चढेको कालो रँगको टाटा सुमो गाडी । एकाएक केही कुरा जलेजस्तो गन्दले पुरै गाडीलाई छोप्यो । गाडी रोकिय
5 comments
Read more

स्वमन्थन : सामाजिक सञ्जाल

We curate our lives around this perceived sense of perfection because we get rewarded in these short term signals: hearts, likes, thumbs up and we conflate that with value and we conflate it with truth. And instead, what it is is fake brittle popularity that’s short term and that leaves you even more, and admit it, vacant and empty before you did it. Because that enforces you into a vicious cycle where you’re like what’s the next thing that I need to do now, because I need it back. Think about that compounded by two billion people and then think about how then people react to to the perceptions of others.” — Chamath Palihapitiya, CEO of Social Capital बिगतका केहि समय देखि एउटा चीज खाइरहेछ मनलाई । पर्याप्त समय भएता पनि समय नहुनुको ननिकोपनले । समय आखिर खाँदैछ के ले ? यसको उत्तर खोज्न मैले दैनिकीलाई केरकार गरेँ । सबेर ५ बजे उठेर म हिँङ्न भनि बाहिर निस्कन्छु । माघ महिना भएकाले अहिले त्यो बेलुकालाई सरेको छ । तसर्थ अहिले ६ बजे उठ्छु । मोबाइलमा अलार्म बज्छ । एकछिन अलार्म बजेको मोबाइलमा घोतलिन
3 comments
Read more

वर्क लाइफ व्यालेन्स ( Work-Life Balance )

पहाडको शिरमा मुस्कुराइरहेछन् एक लस्कर अपरिचित रुखहरु । एक लस्कर, अपरिचित यादहरु । निक्कै परबाट हेर्दा त्यस्तै प्रतित भइदिन्छ । कोही सुस्ताएका होलान् कुनैदिन ती रुखका छहारीमा , एक जीवनलाई पुग्ने सम्झना मनलाई बोकाएर फर्किएको होलान् । ती को हुन् , कहाँ बस्छन् , के गर्छन् , उमेर कति हो , सास फेर्दै छन् कि धुवाँ बनिसके यसमा कोही जानकार छैन । जानकार यदि कोही छ भने ती आफै छन् तर उनीहरुको अस्तित्व माथिनै एक पश्न छ किनभने ती मेरो कल्पनमामा मात्र सिमित छन् । तेरो सम्झना ,उस्को सम्झना, तपाईको सम्झना सबै त्यही रुखको छहारीमा एक हुन सक्दछन् । तर नहुन पनि सक्दछन् । त्यो केवल रुखको एक छहारी न हो । क-कसलाई समेट्न सक्ला र बिचरा त्यसले ?  जिम्मेवारीको यत्रो भारी कहाँ बोक्न सक्ला  ? तर थोरै भने बोक्न सक्षम छ ।  मेरा थोरै सम्झनाहरु त्यो छहारी मुनि समेटिएका छन् । मलाई तिनैले आज एकाएक यात्रा सम्झाइदिए । यस्ता सम्झना केलाउदा लाग्छ म जन्मिएकै यात्रा गर्न हुँ । यात्राका केयौँ यस्ता सम्झना छन् जसले मलाई आफैलाई चिन्न मद्दत गरेका छन् । केही समय अघि मन विचलीत हुने बित्तिकै म यात्रामा निस्कन्थेँ । उदासी अनि जीवनमा आ
Post a Comment
Read more