BijayWrites

      छेउमा नारायण गोपालको केही मिठो बात गर गीत सानो स्वरमा बजिरहेको थियो । जीवनका एकदम उदेकलाग्दा कुरा गर्ने बिचार बोकेर मलाई आफ्नो कोठामा बोलाएकी उ स ले किन मोवाइलमा त्यो गीत बजाएकी थिइ आज पनि   म भन्न सक्दिन । बर्खाको मौसम  , बाहिर मुसलधारे पानी परिरहेको थियो , यस्तो मौसममा पहिले पहिले हाम्रा चेतना दिमागबाट सरेर कम्मर मुनि चल्मलाउन थाल्दथे । सायद शरीरको खेल देखि अघाएका थियौ या थाहा छैन त्यो दिन त्यस्तो के भएको थियो, हामी मौन एक अर्कालाई हेरी मात्र रहेका थियौ ।    मलाई याद छैन मैले त्यो भन्दा पहिला त्यसरी कुनै केटीलाई एकोहोरो भएर हेरेको । त्यो दिन पहिलो पल्ट म आत्मा हराएको आँखालाई हेरिरहेको थिएँ । यस्तो हैन कि उसको आखाँ सधै त्यस्ता थिए, पहिले त म तिनमा जीवन देख्थेँ । मलाई लाग्थ्यो सायद जीवनले जीवित रह्न उसका आँखाबाट उर्जा लिन्छ । प्रेम र जीवनको खाल्डोमा भासिदै गइरहेको मेरो जीवनलाई कुनै दिन उसैका जीवन्त आँखाले उद्धार गरेका थिए । मेरो अधमरो जीवनलाई जीवन दिने तिनै आखाँ मेरो अगाडि मृत्युको बाटोमा अघि बढिरहेका थिए र म त्यो हेर्न नसकि नसकि पनि हेरिरहेको थिएँ । उसलाई पनि सायद हेरिरहोस् जस्त

म र हजुरबुबा मुलघर जाँदै गर्दा    When an old man dies, a library burns to the ground -         An African Proverb   केही साल अघि म इलाम जाँदाको कुरा हो । समयले दिएको चाउरीपन अनि थोतो दात उपहारलाई सहर्ष स्वीकारेर मेरा हजुरबा आफ्नो जीवनका अन्तिम दिनहरुमा रमाइँ रहनुभएको थियो । खासै धेरै संगत त भएन हजुरबासँग, तर उहाँसँग निकै आकर्षित थिएँ । थाहा छैन किन । नब्बे बर्ष पुगेका हजुरबालाई मैले त्यस बेला कुनै बालखझै देखेको थिएँ । जीवनका नब्बे बर्ष अनेक परिस्थितीसँग जुधेर परिपक्क भएका मेरा हजुरबालाई एकाएक बच्चाझै बन्ने के ले बनायो त्यस कुराको राज हजुरबासँगै खरानी बनेर गयो । अब त म यस्तो भएर होला, उस्तो भएर होला भनेर अनुमान मात्र गर्न सक्छु ।     कोही आएर निकै बेर आफ्नो परिचय दिएपछि मात्र हजुरबाले मानिसलाई चिन्नुहुन्थ्यो । एक पल्ट त झन् हजुरबाले मान्छे नचिनेर ठूलोबुबालाईनै नमस्ते गर्नु भयो अरे । सम्झँदा एकै पल्ट हाँसो पनि लाग्छ अनि बाप्रति माया पनि लागेर आउँछ । मलाई तर यति कुरा थाहा छ कि उमेरका कारणले आफ्नै छोरालाई नचिनेर नमस्ते गर्दा बाले एकपल्ट पनि चित्त दुखाउनु भएन । उहाँ आफ्नो बुढेसकलालाई पनि उ

दूध को चिया नखाने त मान्छे नै हैन भन्थेउ  तिम्रो अगाडि त्यस दिन नखाए पनि  कुनैदिन साथ दिउँला भनेर खाने बानी बसालेको थिएँ  चिया भन्दा पहिला तिम्रो लत लाग्छ भन्ने कहाँ थाहा थियो र मलाई  अचेल न्यास्रो लाग्दो हो मलाई तिम्रो त्यो पनि हो वा हैन म जान्दिन सोध्न मन लाग्छ मलाई  तैपनि सोध्न डर लाग्छ मनलाई  कतै मनले हो उस्कै न्यनस्रो हो भनिदिए तिमी भनेर के दिउ manlai मैले ? आदत बनेको छ बिना सित्ती निस्कनु  चिया पसल चहार्नु  अनि चियामा नभेटिने अनेक थोक खोजिरहनु सोध्दा चियालाई केही उत्तर नपाएर होला  म अचेल आफैलाई प्रश्न गर्ने भएको छू  कहिलेकाँही चिया पिउँदा आफैलाई सोध्छु  के आफूलाई तिमी बनाएर  मन बहलाउने मेलो त हैन  मेरो हातको यो एक कप चिया ?  कोही बोल्दैन  न चिया  न म  न तिमी  - बिजय लुईटेल

                                                                                         Photo by  Andrea Piacquadio  from  Pexels थाहा छ तिम्रा ‌‌‍ओठले बोल्ने छैनन्  तिम्रा आँखाका भावनाहरु       यो कस्तो तिम्रो बेबसी  नभनिकनै बुझिदियोस पनि सोच्छौ  नजानेझैँ गरि सोधिदियोस पनि सोच्छौ   तिम्रा आँखा जसै हेर्दछु  स्कुलमा सरले पढाएको जस्तो  गणितको अप्ठ्यारो हिसाब त्यहाँ देख्दछु    नबुझे पनि हिसाब पास गर्नु हुन्थ्यो मलार्इ  आज पनि कसरी हुन्छ पास गर्नु छ ...   - बिजय लुईटेल

  Photo by  Yogendra Singh  from  Pexels      केही बर्ष अगाडि सम्म मेरो घर अगाडि झिँगटीले छाएको एउटा पुरानो नेपाली पाराको घर थियो , अहिले छैन । संसारको रीतनै यस्तै हो, सबै थोक सधै भरि रहिरहँदैन पनि । आफु ८३ बर्षको भएका कारण म यो कुरा मज्जाले आत्मसाथ गर्न सक्छु । आखिर म आँफै नरहने समय नजिक आइरहेको छ । हुन त यो सबै कुराबाट मुक्त हुनु पर्ने उमेर हो तर यही उमेरमा आएर मलाई एउटा नाथे घर नरहेकोले बिक्षिप्त बनाएको छ । त्यो घर मेरो साथीका बाले बनाएका हुन । मेरो साथी हर्क भगवानको प्यारो भएको ३ बर्ष जति भइसक्यो । त्यसकै छोरा मुकुन्देले हो बाउ बितेको अर्को सालबाटै घर भत्काउन थालेको । हुन त घर पुरानै पनि भइसकेको थियो । म बसेको घर पनि पुरानो भइसकेको छ , अब केही बर्षमा यस्को पनि हाल त्यही हुने वाला छ । म स्वार्थी भएको होइन , अब बस्ने नमिल्ने भएपछि मेरो छोरोले पनि भत्काउन करै लाग्छ यो घर । केही सम्झना जोडिएकाले साथीको घर भत्कदा मनमा कहिकतै नरमाइलोपनले घेरेको मात्र हो नत्र म आफुलाई प्राक्टिकल बुढो मान्छु ।       त्यस घरसँग धेरै सम्झना जोडिएका छन् मेरा । गाउँको सबैभन्दा ठूलो घर , घरै पछाडि एउटा ठूलो अम्

Photo by  ROMAN ODINTSOV  from  Pexels कलममा मसीको साटो पिसाब बगेको समय छ  यस्तोमा के लेखौ म ? म तुर्काउन चाहन्न , हुर्काउन चाहन्छु  आफु मरेर अरु हुने उपयुक्त समय छ  यस्तोमा के गरौ म ? म हत्या गर्न चाहन्न ,प्राण भर्न चाहन्छु  थुतुनो बोल्दा गन्ध निस्कने समय छ  यस्तोमा के बोलौ म ? म सुघाउन चाहन्न ,सुनाउन चाहन्छु  गिदीको भित्तामा उदासीको जालो लागेको समय छ  यस्तोमा के सोचौ म ? म जालो भित्र लुक्न चाहन्न ,च्यात्न चाहन्छु  तिमी जस्तै म पनि सेकेन्ड , मिनेट , घण्टा , महिना, बर्ष गर्दै  तिम्रै संसारमा घुमिरहेथेँ आफुलाई बेच्न बजार चहारिरहेथेँ ।  देखेनौ र मलाई ? एक पल्ट सम्झि हेर त  म तिमी भित्रै छु , तिमी जस्तै  छु  म तिमी नै त हुँ ।   जति कलमको मसीमा पिसाबको मात्रा छ तिम्रो  सायद त्यो भन्दा बढी मात्रा मेरो छ जति आफु मारेर अरु बनेका छौ तिमी  म पनि पुरै आफु कहाँ छु र ? तिमी जस्तै सुनाउने चक्करमा  कयौ पटक सुघाएको छु मैले पनि  जति तिमीलाई उदासीले छोपेको छ त्यही जालो भित्र म पनि त छु  फरक यति छ म बिरामी छु  तिमी, हुन बाँकी छ  तिमीमा भोक अझै छ बिष पिउने  हेर मलाई म टन्न अघाएको छु  पत्याउँछौ ? म साँच्च

photo by: pixabay कोठाको झ्यालबाट बितिरहेको दिन हेर्छु एउटा बितिरहेको, स्वार्थी दिन । आफुलाई सजाउँन दिनले कयौँ कुरा चोर्छ उज्यालो चोर्छ , बतास चोर्छ बादल चोर्छ , झरी चोर्छ हरेक कुरा मनलागी चोर्छ । कोठाको झ्यालबाट बितिरहेको दिन हेर्छु एउटा बितिरहेको, स्वार्थी दिन । छोटो अनि रहरलाग्दो आयू बोकी  घामसँग लुकामारी खेल्छ  बताससँग छोइडुम खेल्छ चन्चले बालक जस्तो दिन स्वतन्त्र बनेर खेल्छ । कोठाको झ्यालबाट बितिरहेको दिन हेर्छु औँलामा छोएर बगिजाने खोलाको पानीझै लाग्छ सार्दा सार्दै मेटिएको ब्लाकबोर्डको अक्षरझै लाग्छ ढोकामा समाउँनै लाग्दा छुटेको गाडीझैँ लाग्छ सम्झन खोज्दा खोज्दै बिर्सीएको सम्झनाझै लाग्छ । कोठाको झ्यालबाट बितिरहेको दिन हेर्छु एउटा बितिरहेको, स्वार्थी दिन जो एउटा दिन दिएर मलाई  मेरो एउटा दिन चोरी लाग्छ जसरी एउटा प्रेमी प्रेम दिएर  प्रेम चोरी लान्छ । सधैझै आउँछ , सधैझै जान्छ हरेक दिन, एउटा दिन चोरेर लान्छ थाहै नदिइ यो अनौठो दिनले आयुको सीतन बिस्तारै खान्छ । कोठाको झ्यालबाट बितिरहेको दिन हेर्छु एउटा बितिरहेको, स्वार्थी दिन अनि यसपाली एउटा अठोठ गर्छु सधै मेरो दिन चोर्ने चोरको  म पनि केह