BijayWrites

Photo by: Noelle Otto/ Pexels गाडीको झ्यालमा उनी जस्तै देखेँ, धेरै बेर हेरिरहेँ। फेरी हैन जस्तो लाग्यो तैपनि हेरिरहेँ । निदाइरहेकी थिइ बोलाइदिउँझै लाग्यो, उठाइदिउँझै लाग्यो, उठाएर भनिदिउँझै लाग्यो तिमी त मेरी उनी जस्तै जो जस्तो, मात्र उनै छिन् । दाँज्न मन लागिहाल्यो फरक के रहेछ भनी । मनले तर, मान्दै मानेन, एकटक लगाएर हेरिरहेँ, मस्त निदाइरहेकी केटी । कता कता यसै लागिरह्यो, ब्युझने पो उनी हुन कि भनी।। - बिजय लुईटेल

Photo: Pixabay बिचरा !! सम्झनाहरूको सम्झना आउँछ केही समय अघि जो टुहुरा बने सायद अहिले मन खोज्दै छटपटाइरहेछन् । तर मन कहाँ छ ? मन मान्छे भएको भए प्रहरीले समाउथे, म पनि हुलिया यस्तो भनि तिनलाइ बताउथेँ, भेटेपछि रमाउथेँ , टुहुराको सम्झना गराउथेँ एउटा परिवार टुट्नबाट बच्थ्यो । मनले सम्झना बिर्सेछ , पापी अभिभावक बनेछ सम्झनाले मन सम्झेर, असल टुहुरो बनेछ अब खोजोस पो कता , त्यसलाई नहराएर भागेको जो छ । छोडिएकै ठाँउमै जडवत छन् सम्झना मानौ कुनै मुर्ती सजिएको छ पार्कमा खोजिरहेछन् एकटक लगाई हराएकालाई आँफै हराएँझै गर्दै । भागेको मनलाई पनि आराम कहाँ छ र , ऊ पनि नजर बचाउँदै, लुकिछिपी हिँडीरहेछ  फर्किएको छैन, सम्झना छाडेको गल्लीहरू सचेत भएको छ , हरपल सर्तक छ डरले उसको आत्मा काँपीरहेछ । नयाँ शहरमै पनि बाउ खोज्दै , नाम पुकार्दै कोही आइदेला भन्दै, मर्दै बाँचिरहेछ ।।                                           - बिजय लुईटेल

Photo by: Pixabay  सपना देखेको थिएँ वा यर्थाथनै थियो, यसै भन्न सक्दिन । हिजो रातीको कुरा हो, आँखा खोलेरै देखेको जस्तो लाग्छ , सपनानै पो थियो कि जस्तो पनि लाग्छ, ब्युझेको थिएँ जस्तो पनि लाग्छ, निदाइरहेकै थिएँ जस्तो पनि लाग्छ ।  हिजै  राति त हो मैले त्यो रातो चप्पललाई झुल झुन्डाउने हुकमा डोरीको पासो लाएर झुन्डेको देखेको । सपनानै हो जस्तो लाग्छ, तर फेरी सोच्छु सायद ब्युझेकै थिएँ तैपनि जाबो एउटा चप्पलको जोडी न हो भनेर फेरी सुतेँ कि ? यदि मान्छे झुन्डेको देखेको भए झस्केर उठ्ने थिएँ होला अनि थाहा हुने थियो सपना हो कि विपना भनेर। अनि चप्प ल लाई त्यस्तो  सारो  मत्लब कस्ले पो गर्छ र, न चप्पल कराउँछ न त रून्छनै  ।   त्यही  माथि  म चप्पलको सौख राख्ने मान्छे पनि परिन ।  जहाँ सम्म मलाई याद छ एकपल्ट म सँग स्बाट्ट खुट्टा छिराउँने एउटा चप्प्ल थियो कालो रङ्गको हात्तीछाप । त्यो चप्प्ल खुकुलो भएकाले फुटबल खेल्न गाह्रो थियो । सोच्थेँ कहिले यो चप्पल चुँडिएला र बाबालाई अर्कौ चप्पल किन्न लगाउँ भनेर । यो लगभग म पाँच छ कक्षा पढ्दाको कुरा हो , अहिले त म जस्को , जस्तै चप्पल भेट्यो त्यही लगाएर हिँडि

Photo by : Karol Wiśniewski from Pexels हुन्न हुन्न एकछिन रोकिनुहोस । यो तपाई के गर्दै हुनुहुन्छ ? यसरी अर्काको कोठामा राती राती चियाउँनु राम्रो हो ? के तपाईको संस्कार यही हो ? हो मैले तपाईहरूलाईनै भनेको,जो यो कथा पढ्दै हुनुहुन्छ । म अब यहाँ एउटा केटाको कोठाको झ्यालबाट भित्र चियाउँदै छु । तपाईहरूलाई यदि यो गलत लाग्छ भने अहिल्यै पढ्न छोड्नुहोस् नत्र भए ढिलाई नगरीकन मसँगै चियाउनुहोस् ।  अलिक बचेर हेरौ है, उसले यसरी कसैले उसको कोठामा चियाएको थाहा पायो भने बबाल हुन्छ फेरी । हामीले अहिले चियाउँन लागेको कोठा बसन्तको हो,बसन्त प्रहरीको हलदार हो । अझै पनि चियाउँनु हुन्छ यो कोठामा ? अब प्रहरी भनेर डराएर चियाउन छोड्ने बाहेक अरू म सँग चियाउँनु होला । कोठा अन्धकार छ , पूर्णीमा भएकाले बाहिर मज्जाले जून लागेको छ, । उसको कोठाको पूर्व फर्केको झ्यालको पर्दा खुल्लै छ ,  प्रायजसो पूर्णीमाको रात ऊ झ्यालको पर्दा खोलेरै सुत्ने गर्छ । थाहा छैन किन यसो गर्छ, सायद उसलाई जूनको उज्यालो मन पर्छ । पुषको महिना छ त्यसैले थर्मोकोट र सुरूवाल लगाएर सुतेको होला । यो कथालाई एटीन प्लस सम्झेर यहाँ सम्म आउनु भए

Photo by: Abhiram Prakash , from Pexels उठेर बाहिर हेरेँ पुरै अन्धकार थियो, सोचेँ आाा के जानु यस्तो चिसोमा मनीङ्ग वक, बरू सिरक ओढेर सुत्छु, तातो त हुन्छ ।  तैपनि कसो कसो मनलाई मनाए अनि निस्के बाहिर । बाहिर निकै चिसो थियो केही बेर हिडे पछि बल्ल शरीरले तातो चाल पायो अनि मैले पनि चाल पाएँ कि म त आज घाम भन्दा चाँडो उठेछु । यो एउटा भावना जब मनमा उत्पन्न भयो तब मानौ मेरो हेराइमा यस्तो परिवर्तन आयो कि म सबै कुरालाई फरक ढङ्गबाट हेर्न थाले । लाखौ बर्ष देखी त्यो आकाशमा सधै उदाउने घामलाई जितेको किन महसुस भइरहेको थियो थाहा छैन मलाई, बस यती थाहा छ मैले आज घामले देख्न नपाएको धेरै कुरा देखेँ । मैले देखेँ कलेज जाने युवा युवतीका मुहारमा नाचेको अर्धनिद्रा मिश्रित हाँसो, त्यही देखेर होला, मेरा कलेजका दिनका सम्झनाहरू एकाकए कतैबाट आए अनि मेरो काधमा तप्थपाएर गए । त्यहाँ बाट केही पर पुगेपछि देखेँ एउटा मधुरो बत्ती, बत्ती मुनि बलिरहेको मधुरै ग्यास चुलो अनि त्यही चुलो माथी उडीरहेको चियाको बाफ , त्यही छेउमा बसेर मुखबाट बाफ उडाइरहेका दुई थान मान्छे , सोचेँ घामले आज त्यो बाफमा उडेका चिया पसलेको रहर देखेन

आकाशमा छरिएका टुक्रा बादलहरूमा  तिमी र म आज लुकामारी खेलौ तिमीलाई मैले मज्जा चखाउनु छ  ।। बतासले मलाई कतै बगाउँदा  घाँटी तन्काउनुको मज्जा चखाउनु छ   अनि भाग्दै गरेको कसैको  हात समाउनुको मज्जा चखाउनु छ  ।। कसैमा मिलेर ठूलो हुँदा, कसैसँग छुटेर साँनो हुँदा  आफ्नालाई छुटुयाउनुको मज्जा चखाउनु छ  । बग्दा बग्दै पर पुगेको आफ्नालाई  परै बाट हेरेर मुस्काउनुको मज्जा चखाउनु छ  ।। उडेर पहाडपारि म ओझेल पर्दा  मन डगमगाउनुको मज्जा चखाउनु छ । कोही आफ्नो हराएर नभेटेपछि मन डराउनुको पनि मज्जा चखाउनु छ ।। खाली हुँदा आकाश, पर पर हेर्दै कसैलाई खोज्नुको मज्जा चखाउनु छ । नभेटिएपनि, सँगै बर्षनेछौँ भनेर मन बुझाउनुको मज्जा चखाउनु छ ।। अब चखाउनु छ तिमीलाई ती सबै कुरा जस्को मज्जा मैले एक्लै चाखेको छु । एक्लै मज्जा चाखेर अघाएको मलाई,   मज्जा बाडौ बाडौ लागेको छ  के बाड्नु नै प्रेम हैन र ? - बिजय लुईटेल

Photo by:  Bruno Abdiel from Pexels घना जङ्गल छ, अनि सुनसान पनि छ । हराएको छ एउटा मान्छे यही जङ्गलमा । ठूला ठूला रूख छन् , चराको चिरबिर छ , पातको सुस्केरा पनि छ । किन हराएँ त म भनि सोचिरहेछ त्यो मान्छे यो अत्यासलाग्दो स्थीतीमा । घामको प्रकाश पनि छ जो उसलाई भन्दैछ तँ यही पृथ्वीमा छस् अनि जङ्गलमा छरिएको छ घामको किरण, डालाबाट भुईमा छरिएका मकैका गेडा जस्तै । रूखहरूमा मिठा फल फलेका छन् । जङ्गल बीच एउटा ठूलो खोला छ , कलकल बगरिहेकोछ । खोला माथि एउटा राम्रो, काठको पुल छ जस्को एउटा अन्त्यमा त्यो मान्छे छ । अगाडि हेरिरहेको छ आफुले पार गरेको दुरीलाई । सोच्दैछ अब फेरी त्यतै फर्कनु उचीत हुँदैन । अब त मैले बिगतको यात्रा गर्नु अर्थहिन हुनेछ । सोच्दैछ सायद मैले पार गरेको त्यो दुरी नाप्न सक्थे त भविस्यमा मलाई मेरो यात्रा सम्झने खुराक हुनेथियो । त्यसैबखत जङ्गलका हरेक कुनाबाट कसैले उसको नाम बोलाउँछन्, एउटा ठूलो भिडको गाइगुइ जस्तो आवाजले त्यो शुन्यतालाई चिर्थौछ । यो जङ्गल जस्मा त्यो मान्छे हराएको छ त्यो सामान्य जङ्गल हैन , उसको आफ्नौ मनको जङ्गल हो , उसको भावनाहरूको जङ्गल हो , उसको काल्पनीक जङ्गल