Skip to main content

कुहिरो कहिले हट्यो ?

Photo by : Karol Wiśniewski from Pexels

हुन्न हुन्न एकछिन रोकिनुहोस । यो तपाई के गर्दै हुनुहुन्छ ? यसरी अर्काको कोठामा राती राती चियाउँनु राम्रो हो ? के तपाईको संस्कार यही हो ? हो मैले तपाईहरूलाईनै भनेको,जो यो कथा पढ्दै हुनुहुन्छ । म अब यहाँ एउटा केटाको कोठाको झ्यालबाट भित्र चियाउँदै छु । तपाईहरूलाई यदि यो गलत लाग्छ भने अहिल्यै पढ्न छोड्नुहोस् नत्र भए ढिलाई नगरीकन मसँगै चियाउनुहोस् । 

अलिक बचेर हेरौ है, उसले यसरी कसैले उसको कोठामा चियाएको थाहा पायो भने बबाल हुन्छ फेरी । हामीले अहिले चियाउँन लागेको कोठा बसन्तको हो,बसन्त प्रहरीको हलदार हो । अझै पनि चियाउँनु हुन्छ यो कोठामा ? अब प्रहरी भनेर डराएर चियाउन छोड्ने बाहेक अरू म सँग चियाउँनु होला ।

कोठा अन्धकार छ , पूर्णीमा भएकाले बाहिर मज्जाले जून लागेको छ, । उसको कोठाको पूर्व फर्केको झ्यालको पर्दा खुल्लै छ ,  प्रायजसो पूर्णीमाको रात ऊ झ्यालको पर्दा खोलेरै सुत्ने गर्छ । थाहा छैन किन यसो गर्छ, सायद उसलाई जूनको उज्यालो मन पर्छ । पुषको महिना छ त्यसैले थर्मोकोट र सुरूवाल लगाएर सुतेको होला । यो कथालाई एटीन प्लस सम्झेर यहाँ सम्म आउनु भएकाले पनि यहाँ मेरो साथ छोड्न सक्नुहुनेछ, नछोड्नेहरू भनेँ मिसन चियाइमा मेरो साथ दिनुहोला ।

बसन्त हरेक वर्ष एक पल्ट पूर्णीमाको रात अनौठो सपना देख्छ , अनि सपनामै हिड्छ, नपत्याए हेर्नुहोस त उभीएर कोठाको भित्तामा एकोहोरो हेरि रहेको मान्छे बसन्तनै हो । अलिक ध्यान दिएर हेर्नुहोस है अध्यारो छ ठम्याउँन गाह्रो पर्ला । बसन्तले परार पूर्णीमाको रात एउटा अनौठो सपना देखेको थियो । सपनामा ऊ कुनै युद्ध लडिरहेको थियो, हातमा उसको खुकुरी थियो अनि मनमा डर । बैरी माथि खुकुरी चलाउँनु पर्ने मान्छे सपनामा हात कमाएर बसेको थियो । त्यतीकैमा भग्वान कृष्ण त्यहाँ आएर भने थुक्क गोर्खाली लाज लाग्दैन तँलाई ? सैनिकको छोरो भएर के गरेको यस्तो, तेरो साथीहरूको टाउकोको गिड भुइँमा खस्दा सम्म तँलाई हिम्मत आउँदैन ? थुक्क लाछी जा बरू तेरो टाउको पनि थापिदे उनीहरूको तरबारमा । गोर्खालीको इज्जत माटोमा मिलाउँनु भन्दा बरू तँ माटोमा मिलेको बेस । भग्वानले यती भनेपछि भने उसको रगत तातेको थियो । अनि राता आँखा पारेर उसले भग्वानलाई भनेको थियो, हे प्रभू मलाई शक्ति दिनुहोस कि म यी सबैको लासबाट गुज्रेर गोर्खालीको इज्जत बचाउँन सकूँ । भग्वान कृष्णले यति कुरा सुनेर उसको टाउकोमा हात राखेर भन्नुभएको थियो, जा गोर्खाली जितेर आइज , तेरो जिवन अब तेरो हैन देशको भयो । त्यस्को भोलीपल्ट उसले प्रहरीको हलदार पदका लागि निवेदन दिएको थियो । उसलाई लाग्छ पूर्णीमाको रात देखेको सपनाले उसको बास्तबिक जिवनको बाटो देखाउँछ ।

अझ पोहोरको त के कुरा गर्नु , सपनामा उसले एउटा बुढो पानवालासँग गफ गरिरहेको थियो । अनि पान खाँदै कुरा गर्दा थाहा पाएको थियो कि पानवालाको छिमेकमा चोरी भएको रहेछ । पानवाला सँग गफ गर्दा गर्दै त्यही पसलमा एउटा भर्खरको केटो आयो र भन्यो बुढा मिठा पान लेउ । त्यो केटाले केही बेर त्यही उभीएर पान खायो अनि पैसा नतिरी हिड्यो । पानवालाले रून्चे अनुहार लगाएर उसलाइ भन्यो यो मान्छे त फटाहा छ बाबु अस्ति एकपल्ट पान खाएको पैसा माग्दा मेरो कठालो समायो , मलाई त पैसा माग्न पनि डर लाग्छ । त्यस्कै भोलीपल्ट उसको थानामा एउटा चोरीको केस दर्ता भएको थियो, चोरीको अनुगमन गर्न चोरी भएको ठाँउ पुग्दा ऊ छक्क परेको थियो । चोरी भएको घर ठ्याक्कै अगाडि एउटा बूढो मान्छे पान बेचिरहेको थियो । 

आज पनि बसन्त सपना देखिरहेको छ । कुहिरो लागेको बिहान बसन्त एक्लै हिडिँरहेको छ ,एक हात पर सम्म पनि नदेखिने कुहिरो लागेको छ । त्यस्तैमा एउटा केटीको आवाज आउँछ , हेलो कोही हुनुहुन्छ ? बसन्तले बदलामा आवाज दिन्छ , हजुर म पनि केही देखिरहेको छैन । उताबाट फेरी आवाज आउँछ तपाँई कता हुनुहुन्छ ? आवाज आएको ठाँउ पहिल्याउँन ध्यान दिएर सुन्दै बसन्त भन्छ, खै कता भनौ, म कहाँ छु त थाहा छैन, तपाई कता हुनुहुन्छ ?

एकछिन पर्खन्छ आवाज आउँछ कि भनेर, कोही नबोलेपछि सोच्छ पक्कै पनि त्यो केटी टाँढा गइसकेको हुनुपर्छ, । त्यसैले केही नबोली अगाडि बढी रहन्छ । केही बेर हिँडेपछि , कुहिरो पुरै हराएर सफा कालोपत्रे बाटो उसको अगाडि देखा पर्छ, बाटोको दाँया र बाँया पर पर आँखाले भ्याउन्जेल सम्मको खेत छ । पछाडि फर्कैर हेर्छ त्यो केटी देखिन्छे भन्ने आशामा तर बाटो पछाडि पनि अगाडिझै खालीनै हुन्छ । सोच्छ त्यो कुहिरो कति बेला हरायो ? अनि किन मैले देखिन हराएको ? अघि देखी म कतिबेला पातलिएला कुहिरो भनेर पर्खीरहेको थिए , ध्यान पनि दिएकै हो, थाहै नदिइ कसरी पो हरायो कुहिरो ? अचम्म भयो यो त । 

भागौ भागौ अब बसन्तलाई निद्राले छोड्ला जस्तो छ, मैले उसको जिउमा हलचल देखेँ । बेलामा भागेन भने भोली फेरी हाम्रो बास प्रहरी चौकीमा हुनेछ । अब आआफ्नै घर जाऔँ , यसरी अर्काको कोठामा चियाउँनु राम्रो पनि त होइन । होइन र ?

किन पर्खनुभएको तपाईहरू ? जेल जाने नै बिचार छ कि के हो ? ए ए बुझेँ, भोली उसको जिवनमा के घटना घट्छ भनेर बुझ्न खोज्नुभएको हो ?

हो भनेँ सुन्नुहोस : उसको जिवनमा भोली एउटा यस्तो घटना घट्छ जो तपाई र मैले थाहा पाउनेछौ तर बसन्तले थाहा पाउँनेछैन । उसले भोलीबाट आफ्नो प्रेमिकालाई बिर्सनेछ । यदी पत्याउँनुहुन्न मेरो कुरा भने कुनै दिन उसलाई भेट्दा सोध्नुहोला , तिमीले कुन दिन आफ्नो प्रेमिकालाई बिर्सिएका थियौ ? त्यस बखत हेर्नुहोला उसको मुहारमा त्यही भाव नाँच्नेछ जुन सपनामा कुहिरो हराएर छक्क पर्दा उसको मुहारमा नाँचेको थियो ।


- बिजय लुईटेल

Comments

  1. समनामा कुहिरो हट्यो।विपनामा उस्ले रुमल्लिरहन छोड्यो।यस्तै केही भन्न खोज्नुभाको हो?

    ReplyDelete
    Replies
    1. kuhiro thyakkai yo samayama hatyo bhanera kasaile bhanna sakdaina yo ta bistarai bistarai hatdai jancha ra bilaucha yaad pani testai lagcha malai 🙂

      Delete
    2. है। हट्नु त दुवैले पर्छ नै। जेहोस् लेखाइ मिठो थियो😊

      Delete
    3. dherai dherai dhanyabad 🙂🙂

      Delete

Post a Comment

Popular posts from this blog

बडीमालिका : क्षणभङ्गुरता

Photo : Rupesh Lekhak २७ बर्ष पुग्यो यात्री । जीवन के हो र यसको उत्तर कहाँ छ सदा यहि प्रश्नमा रुमल्ली रहन्छ । झिना मसिना कुरामा खुसी भइदिन्छ अनि सानै कुराले पनि उसको मनमा ठेस लगाइदिन्छ । सिक्दैछ स्वीकार्न जीवनका गुण र अवगुण दुवैलाई । सुनेको हो उसले पनि बडिमालिकाका बारेमा , सामाजिक संञ्जालमा भिरालो डरलाग्दो बाटोको भिडियो हेरेको हो तर त्यस ठाउँलाई छुन र त्यहाँको बतासमा आफ्नो सास मिसाउन पाए एक नयाँ अनुभुति जीवनलाई दिन सक्ने थिएँ भनि सोच्दथ्यो ।अहिले सफल भएर फर्किएको छ । जिएर  उब्रिएका अनुभवहरुलाई खल्तीमा बोकी हिँड्नेछ यात्री आजीवन अब । यो त्यही यात्रीको कथा हो ।  कथाको सुरुवात पुर्णविरामबाट … नेपालगन्ज सम्मको हवाई यात्रामा उसलाई कुनै सास्ती झेल्नु परेन । आनन्दले बादलको खेलकुद हेरेर मन बहलाइरह्यो । आफु भन्दा तल उडीरहेका बादल हेरेर सोच्यो अह्म भन्दा कति ठूलो छ संसार । भोली पल्ट भने उसको जीवनले एक पुर्णबिरामलाई च्वास्स छोएर फर्किदियो । नेपालगन्ज स्थित सिद्धार्थ होटलबाट केही अघि पुगेको थियो उसले चढेको कालो रँगको टाटा सुमो गाडी । एकाएक केही कुरा जलेजस्तो गन्दले पुरै गाडीलाई छोप्यो । गाडी रोकिय

स्वमन्थन : सामाजिक सञ्जाल

We curate our lives around this perceived sense of perfection because we get rewarded in these short term signals: hearts, likes, thumbs up and we conflate that with value and we conflate it with truth. And instead, what it is is fake brittle popularity that’s short term and that leaves you even more, and admit it, vacant and empty before you did it. Because that enforces you into a vicious cycle where you’re like what’s the next thing that I need to do now, because I need it back. Think about that compounded by two billion people and then think about how then people react to to the perceptions of others.” — Chamath Palihapitiya, CEO of Social Capital बिगतका केहि समय देखि एउटा चीज खाइरहेछ मनलाई । पर्याप्त समय भएता पनि समय नहुनुको ननिकोपनले । समय आखिर खाँदैछ के ले ? यसको उत्तर खोज्न मैले दैनिकीलाई केरकार गरेँ । सबेर ५ बजे उठेर म हिँङ्न भनि बाहिर निस्कन्छु । माघ महिना भएकाले अहिले त्यो बेलुकालाई सरेको छ । तसर्थ अहिले ६ बजे उठ्छु । मोबाइलमा अलार्म बज्छ । एकछिन अलार्म बजेको मोबाइलमा घोतलिन

वर्क लाइफ व्यालेन्स ( Work-Life Balance )

पहाडको शिरमा मुस्कुराइरहेछन् एक लस्कर अपरिचित रुखहरु । एक लस्कर, अपरिचित यादहरु । निक्कै परबाट हेर्दा त्यस्तै प्रतित भइदिन्छ । कोही सुस्ताएका होलान् कुनैदिन ती रुखका छहारीमा , एक जीवनलाई पुग्ने सम्झना मनलाई बोकाएर फर्किएको होलान् । ती को हुन् , कहाँ बस्छन् , के गर्छन् , उमेर कति हो , सास फेर्दै छन् कि धुवाँ बनिसके यसमा कोही जानकार छैन । जानकार यदि कोही छ भने ती आफै छन् तर उनीहरुको अस्तित्व माथिनै एक पश्न छ किनभने ती मेरो कल्पनमामा मात्र सिमित छन् । तेरो सम्झना ,उस्को सम्झना, तपाईको सम्झना सबै त्यही रुखको छहारीमा एक हुन सक्दछन् । तर नहुन पनि सक्दछन् । त्यो केवल रुखको एक छहारी न हो । क-कसलाई समेट्न सक्ला र बिचरा त्यसले ?  जिम्मेवारीको यत्रो भारी कहाँ बोक्न सक्ला  ? तर थोरै भने बोक्न सक्षम छ ।  मेरा थोरै सम्झनाहरु त्यो छहारी मुनि समेटिएका छन् । मलाई तिनैले आज एकाएक यात्रा सम्झाइदिए । यस्ता सम्झना केलाउदा लाग्छ म जन्मिएकै यात्रा गर्न हुँ । यात्राका केयौँ यस्ता सम्झना छन् जसले मलाई आफैलाई चिन्न मद्दत गरेका छन् । केही समय अघि मन विचलीत हुने बित्तिकै म यात्रामा निस्कन्थेँ । उदासी अनि जीवनमा आ