Skip to main content

चप्पलको आत्महत्या !


Photo by: Pixabay 

सपना देखेको थिएँ वा यर्थाथनै थियो, यसै भन्न सक्दिन । हिजो रातीको कुरा हो, आँखा खोलेरै देखेको जस्तो लाग्छ , सपनानै पो थियो कि जस्तो पनि लाग्छ, ब्युझेको थिएँ जस्तो पनि लाग्छ, निदाइरहेकै थिएँ जस्तो पनि लाग्छ । हिजै राति त हो मैले त्यो रातो चप्पललाई झुल झुन्डाउने हुकमा डोरीको पासो लाएर झुन्डेको देखेको । सपनानै हो जस्तो लाग्छ, तर फेरी सोच्छु सायद ब्युझेकै थिएँ तैपनि जाबो एउटा चप्पलको जोडी न हो भनेर फेरी सुतेँ कि ? यदि मान्छे झुन्डेको देखेको भए झस्केर उठ्ने थिएँ होला अनि थाहा हुने थियो सपना हो कि विपना भनेर। अनि चप्पलाई त्यस्तो सारो मत्लब कस्ले पो गर्छ र, न चप्पल कराउँछ न त रून्छनै ।  त्यही माथि म चप्पलको सौख राख्ने मान्छे पनि परिन । 

जहाँ सम्म मलाई याद छ एकपल्ट म सँग स्बाट्ट खुट्टा छिराउँने एउटा चप्प्ल थियो कालो रङ्गको हात्तीछाप । त्यो चप्प्ल खुकुलो भएकाले फुटबल खेल्न गाह्रो थियो । सोच्थेँ कहिले यो चप्पल चुँडिएला र बाबालाई अर्कौ चप्पल किन्न लगाउँ भनेर । यो लगभग म पाँच छ कक्षा पढ्दाको कुरा हो , अहिले त म जस्को , जस्तै चप्पल भेट्यो त्यही लगाएर हिँडिदिन्छु अनि पसलको छेउबाट गुज्रदा आहा कस्तो राम्रो चप्पल , किन्न पाए नि हुने जस्तो कहिल्यै हुँदैन पनि । जोड जाड गरेर हेर्ने भने त्यही एकपल्ट होला मलाई चप्पलको रहर लागेको । अचम्म त के भने कहिल्यै चप्पलको रहर नलागेको मान्छेले राती चप्पल देख्नुको के अर्थ ? यस्तो पनि लाग्छ मलाई चप्पलले तर्साको हुनु पर्छ । 

अघि सम्म यस्तो भएको होला त्यस्तो भएको होला भनेर सोच्न सम्म सकिरहेको थिएँ अहिले एकाएक म अचेतझै भएको छु । बिहानै साढे पाँच बजे मनीङ्ग वक हिड्न निस्दै गरेको मैले हिजो राती त्यही ढोका अगाडि खोलेको रातो चप्पल देखिन । सबै भन्दा ढिला गेटको चाँबी लगाएर घर पसेको पनि मै हो हिजो । राती त्यही चप्पल झुन्डेको देख्नु अनि बिहान एकाएक त्यही चप्पल हराउँनु कस्तो संयोग हो ? उठेर झुलको हुकमा पनि हेरेकै हो केही थिएन , तैपनि कुन पागलले कोठामा आफु सुत्ने खाटमाथि झुन्डाउँँछ र चप्पल ? 

मलाई चप्पलको खासै रहर छैन अनि त्यो चप्पल पनि केही खास थिएन । पोहोर कि परार हो याद पनि छैन तिनचारसयमा होला भाटभटेनीबाट किनेर ल्याएको, क्रक्सको डुप्लीकेट । कसरी हराउँछ त एकाएक चप्पल ? राती कोही आएर लगायो भनौ भोँ पनि गेट लगाएको थियो त्यही माथि त्यो पुरानो चप्पल हेर्दा लगाइहालौ जस्तो पनि छैन ? हावाले उडायो भनौ भनेँ राती हावा चलेकै थिएन , कुकुरले बोक्यो भनौ भनेँ पनि कुकुर बुढो भएर आँखा नदेख्ने भएको छ ।  चप्पल आँफै हिँडेर कतै गयो भनौ भने पनि चप्पलको खुट्टा हुनु भित्ताका कान हुनु भनेको जस्तै हो , तैपनि खुट्टाको पो चप्पल हुन्छ त चप्पलको खुट्टा हुनु असम्भब कुरो हो नि, होइन र ?

अरू बेला चप्पल हराएको भए म सायद त्यस्तो ध्यान दिन्नथेँ होला, तर हिजो राती ( सायद सपना ) मा त्यै चप्पल देख्नु अनि आज एकाएक चप्पल हराउँनु , केही न केही सम्बन्ध त होला ? कि तर्साएकै हो मलाई त्यो चप्पलले ? अब सम्झेर ल्याउँदा चप्पल म सँग रिसाउँनु पर्ने केही काम पनि गरेको थिइन मैले , न कतै काँटीमा टेकेर चोटनै लगाइदेको थिएँ,  न गु किल्चेर गनाउँनेनै बनाएको थिएँ । कि हेपेर खुट्टामा लगाएँ भनेर रिसायो त चप्पल ? त्यतो हुने भए त कट्टुले हरेक रात तर्साएर उल्का गर्नु पर्ने हो, उसलाई गोप्य अङ्ग छोप्न लगाएको रिसमा , हैन र ?

अब चप्पल चोर्ने चोरनै आयो भने पनि त्यो चप्पल चोर्नुको अर्थ देख्दिन म त , मैले त त्यो चप्पल लगाउँन छोडेको पनि धेरै समय भएसकेको थियो, पुरानो भएर लगाइहालौ जस्तो पनि थिएन । आजकल त म फितावाला प्याट प्याटे चप्पल लगाएर हिड्छु । साँच्चै, हिजो राती गेट लगाउन जाँदा कुन चप्पल लगाएको थिएँ मैले ? कि हिजै देखि थिएन रातो चप्पल यहाँ ? पछिल्लो पटक कहिले लगाएको थिएँ मैले त्यो चप्पल ? सम्झन खोज्छु तर याद आइरहेको छैन पछिल्लो पटक कहिले लगाएको थिएँ । पाँच दिन अगाडि बिस्कुट किन्न जाँदा पो हो कि ? या अस्ति साथीकोमा जाँदा ? अहँ कसै गर्दा पनि याद आइरहेको छैन । हराएकै भए पनि यत्रो दिनसम्म त देख्नु पर्ने हो । एकाएक घरबाट चप्पल हराएको कसलाई पो याद हुँदैन र ? कि हुँदैन ?

सोचिरहेको छु, ठिकै छ चप्पल त हरायो । धेरै समय देखि नलगाएको भएर याद नभएको पनि होला तर राती ( सायद सपना ) देख्नुको अर्थ के ? आखिर मलाई यो सबै कुराले के भन्न खोजिरहेका छन् ? आफ्नो सामानको ख्याल गर् भनेर बताइरहेको हो कि ? चप्पलले मलाई खोज भनेको हो कि ? अर्को किन् भनेको हो कि ? कि तैले बिर्सीएको कुराले पनि बेला बेला तँलाई सम्झन सक्छ भनेको हो ? 

खै किन अचम्मको कुरा खेलिरहेको छ मनमा कतै सधै सँगै हिँड्ने मैले एकाएक मतलब नगरेका कारण न्यास्रेर आत्महत्या गरेको त हैन मेरो चप्पलले ? तर आत्महत्या गरे पनि लास त हुनु पर्ने होइन र ? कि होइन ? 


                  -  बिजय लुईटेल

Comments

Popular posts from this blog

बडीमालिका : क्षणभङ्गुरता

Photo : Rupesh Lekhak २७ बर्ष पुग्यो यात्री । जीवन के हो र यसको उत्तर कहाँ छ सदा यहि प्रश्नमा रुमल्ली रहन्छ । झिना मसिना कुरामा खुसी भइदिन्छ अनि सानै कुराले पनि उसको मनमा ठेस लगाइदिन्छ । सिक्दैछ स्वीकार्न जीवनका गुण र अवगुण दुवैलाई । सुनेको हो उसले पनि बडिमालिकाका बारेमा , सामाजिक संञ्जालमा भिरालो डरलाग्दो बाटोको भिडियो हेरेको हो तर त्यस ठाउँलाई छुन र त्यहाँको बतासमा आफ्नो सास मिसाउन पाए एक नयाँ अनुभुति जीवनलाई दिन सक्ने थिएँ भनि सोच्दथ्यो ।अहिले सफल भएर फर्किएको छ । जिएर  उब्रिएका अनुभवहरुलाई खल्तीमा बोकी हिँड्नेछ यात्री आजीवन अब । यो त्यही यात्रीको कथा हो ।  कथाको सुरुवात पुर्णविरामबाट … नेपालगन्ज सम्मको हवाई यात्रामा उसलाई कुनै सास्ती झेल्नु परेन । आनन्दले बादलको खेलकुद हेरेर मन बहलाइरह्यो । आफु भन्दा तल उडीरहेका बादल हेरेर सोच्यो अह्म भन्दा कति ठूलो छ संसार । भोली पल्ट भने उसको जीवनले एक पुर्णबिरामलाई च्वास्स छोएर फर्किदियो । नेपालगन्ज स्थित सिद्धार्थ होटलबाट केही अघि पुगेको थियो उसले चढेको कालो रँगको टाटा सुमो गाडी । एकाएक केही कुरा जलेजस्तो गन्दले पुरै गाडीलाई छोप्यो । गाडी रोकिय

स्वमन्थन : सामाजिक सञ्जाल

We curate our lives around this perceived sense of perfection because we get rewarded in these short term signals: hearts, likes, thumbs up and we conflate that with value and we conflate it with truth. And instead, what it is is fake brittle popularity that’s short term and that leaves you even more, and admit it, vacant and empty before you did it. Because that enforces you into a vicious cycle where you’re like what’s the next thing that I need to do now, because I need it back. Think about that compounded by two billion people and then think about how then people react to to the perceptions of others.” — Chamath Palihapitiya, CEO of Social Capital बिगतका केहि समय देखि एउटा चीज खाइरहेछ मनलाई । पर्याप्त समय भएता पनि समय नहुनुको ननिकोपनले । समय आखिर खाँदैछ के ले ? यसको उत्तर खोज्न मैले दैनिकीलाई केरकार गरेँ । सबेर ५ बजे उठेर म हिँङ्न भनि बाहिर निस्कन्छु । माघ महिना भएकाले अहिले त्यो बेलुकालाई सरेको छ । तसर्थ अहिले ६ बजे उठ्छु । मोबाइलमा अलार्म बज्छ । एकछिन अलार्म बजेको मोबाइलमा घोतलिन

वर्क लाइफ व्यालेन्स ( Work-Life Balance )

पहाडको शिरमा मुस्कुराइरहेछन् एक लस्कर अपरिचित रुखहरु । एक लस्कर, अपरिचित यादहरु । निक्कै परबाट हेर्दा त्यस्तै प्रतित भइदिन्छ । कोही सुस्ताएका होलान् कुनैदिन ती रुखका छहारीमा , एक जीवनलाई पुग्ने सम्झना मनलाई बोकाएर फर्किएको होलान् । ती को हुन् , कहाँ बस्छन् , के गर्छन् , उमेर कति हो , सास फेर्दै छन् कि धुवाँ बनिसके यसमा कोही जानकार छैन । जानकार यदि कोही छ भने ती आफै छन् तर उनीहरुको अस्तित्व माथिनै एक पश्न छ किनभने ती मेरो कल्पनमामा मात्र सिमित छन् । तेरो सम्झना ,उस्को सम्झना, तपाईको सम्झना सबै त्यही रुखको छहारीमा एक हुन सक्दछन् । तर नहुन पनि सक्दछन् । त्यो केवल रुखको एक छहारी न हो । क-कसलाई समेट्न सक्ला र बिचरा त्यसले ?  जिम्मेवारीको यत्रो भारी कहाँ बोक्न सक्ला  ? तर थोरै भने बोक्न सक्षम छ ।  मेरा थोरै सम्झनाहरु त्यो छहारी मुनि समेटिएका छन् । मलाई तिनैले आज एकाएक यात्रा सम्झाइदिए । यस्ता सम्झना केलाउदा लाग्छ म जन्मिएकै यात्रा गर्न हुँ । यात्राका केयौँ यस्ता सम्झना छन् जसले मलाई आफैलाई चिन्न मद्दत गरेका छन् । केही समय अघि मन विचलीत हुने बित्तिकै म यात्रामा निस्कन्थेँ । उदासी अनि जीवनमा आ