BijayWrites

  आँखा आफ्ना लिएर गएछ कवि   जसले जीवनलाई जीवन्त देख्दथे  मनहरुको नेतृत्व गर्ने  मन पनि साथै लगेछ    लगेछ सुख दु:ख दुवैका आवाज   शब्दहरुको सार आफैसँग लगेछ  तर केेही शब्द छुटेछन्  जिउँदै गर्दा उस्का खल्तीबाट  केही अर्थ छुटेछन्  सिक्दै गर्दा उसका चेतनाबाट  मेटाउँदै गर्दा पनि उसलाई जीवलले  आज , आफैमा उसको चित्र कोरेछ  - विजय लुइटेल

  हातको छालै पिल्सँदा पनि  उडाइदिन्थेँ आकाश तिर खबर  इन्द्र यस साललाई पानी पुग्यो लेखेर  मेरो दुई धर्के चङ्गामा  देखे होलान् सायद उनले  उडी आएको मन स्वर्गतिर सोधे होलान् खबर उनले  कस्तो छ त्यहाँ भुलोक तिर  मलाई मन उडाएको याद छ  आकाशलाई घर बनाएको याद छ  चरीलाई गिज्याउँदै उडानले  मनैमन रमाएको याद छ  याद छ, केवल याद मात्र छ  बालाई धागो किनिदिन घुर्क्याएको  साथीलाई टी गरिदिन फुर्काएको  याद छ, केवल याद मात्र छ दिन जो बतासको पर्खाइमा गुज्रन्थे  खुसी जो लट्टाइको घुमाइमा हुर्कन्थे  याद छ, केेवल याद मात्र छ  थोरैमा रम्ने उमेर बोकी  चङ्गा छोप्न कुदेको  आकाशलाई जिते मैले भनी  आफ्नै अहम भित्र लुकेको  याद छ अब केवल याद मात्र छ । - विजय लुइटेल

  छाल यसरी फैलन्छ मानौं आकाश भइदिन्छ  म यसरी बिख्रन्छु आफैँ नभई हराई  दिन्छु  एक थोपा आशा  हलचल गराइदिन्छ स्वप्न  एक मिठो बतास  अन्तस्करण भिजाइदिन्छ  म लजाउँछु भावनाको उन्माद देखी अस्तित्वलाई स्वीकार्न डराउँछु  बतासिन्छु विचारका बहावमा  जीवनलाई सतही स्वीकार्दछु  यो ताल जो यति सुन्दर छ  के यो पनि  डराउँछ आफैसँग ?  कि छाल देखेर, आफैँसँग लजाउँछ ?  म देख्दछु  विचलित भएर पनि अविचलित एक सूक्ष्म अनुभूति छ  यो चञ्चलतामा ... जीवनका अर्थ जहाँ आह्लादित छन्  तालझैँ मैले पनि अब  आफैमा डुब्न सिक्नु छ ... -विजय लुइटेल

घर एक छ  मानिस तीन छन्  दुई एक छन्  एक एक्लो छ  आज आकाश धुम्म छ आमा  आउ भाइलाई बादल टिपिदेउ  नाम मेरो सुखी उसको दुखी  कारण यसको लौ आज भनिदेउ  एक्लो छु सुर्यझैँ आमा  प्रकाश बाँड्ने चन्द्रमा बन  भाइलाई मसँग भेटाउ आमा  ऐना दुईको बन  स्याहार पाएरै एक्लो ऊ  स्यायार नपाइ एक्लो म  कहिले यसै सोच्छु आमा  म तिमी दुईझैँ बनिदिउँ  घर एक छ  मानिस तीन छन्  दुई एक छन्  एक एक्लो छु  - विजय लुइटेल  

पहाडको शिरमा मुस्कुराइरहेछन् एक लस्कर अपरिचित रुखहरु । एक लस्कर, अपरिचित यादहरु । निक्कै परबाट हेर्दा त्यस्तै प्रतित भइदिन्छ । कोही सुस्ताएका होलान् कुनैदिन ती रुखका छहारीमा , एक जीवनलाई पुग्ने सम्झना मनलाई बोकाएर फर्किएको होलान् । ती को हुन् , कहाँ बस्छन् , के गर्छन् , उमेर कति हो , सास फेर्दै छन् कि धुवाँ बनिसके यसमा कोही जानकार छैन । जानकार यदि कोही छ भने ती आफै छन् तर उनीहरुको अस्तित्व माथिनै एक पश्न छ किनभने ती मेरो कल्पनमामा मात्र सिमित छन् । तेरो सम्झना ,उस्को सम्झना, तपाईको सम्झना सबै त्यही रुखको छहारीमा एक हुन सक्दछन् । तर नहुन पनि सक्दछन् । त्यो केवल रुखको एक छहारी न हो । क-कसलाई समेट्न सक्ला र बिचरा त्यसले ?  जिम्मेवारीको यत्रो भारी कहाँ बोक्न सक्ला  ? तर थोरै भने बोक्न सक्षम छ ।  मेरा थोरै सम्झनाहरु त्यो छहारी मुनि समेटिएका छन् । मलाई तिनैले आज एकाएक यात्रा सम्झाइदिए । यस्ता सम्झना केलाउदा लाग्छ म जन्मिएकै यात्रा गर्न हुँ । यात्राका केयौँ यस्ता सम्झना छन् जसले मलाई आफैलाई चिन्न मद्दत गरेका छन् । केही समय अघि मन विचलीत हुने बित्तिकै म यात्रामा निस्कन्थेँ । उदासी अनि जीवनमा आ

अलिक पर सम्म प्रस्ट देख्‍ने भएको छु । यो हैन कि आँखा कमजोर छ । चेतनाको कुरा गर्दैछु । भविष्यलाई बर्तमानमा हेर्ने र छाम्‍ने दुस्प्रयास हो एउटा । फेरि बिरोधाभाष पनि छ कि अहिले छामेका कुराहरु पछि जिवित नहोलान् भनेर । यो उमेर को दोष हो वा चेतनाको दोष हो हरेक कुराको ठोस् उत्तर नखोजी बिश्राम नलिउँ भन्छ । एका बिहानै कविता फुरेको थियो तर कागजमा उतारिन । अहिले थोर बहुत मात्र याद छ । सोचिरहेको छु त्यस सोचलाई केहि समय दिएर कविताका रुपमा जिवन्त बनाइदिउँ । हेर्ने कथाको बाघको बङ्गारा नामक बृतचित्र दोहोर्याएर हेरेँ । डरलाग्दो भिरमा झार समाएर भिर माहुरीको मह काढ्न हिँडिरहेका मानिस देखेर मलाई पनि कहि कतै काउकुती लाग्यो । काउकुती यस्तो थियो । जीवन यात्रामा भिरै भिर हिँडेँ  निकै झार समाएँ तिनको अस्तित्व मारेर  प्राण आफ्नो बचाएँ सोधिन झारलाई  दुख्यो कि तिमीलाई भनी भनिनँ माफ गरिदेउ  प्रयोग गरे तिमीलाई भनी  साला स्वार्थी मानिस  भित्रै गडेको छ  निकाल्न खोज्छु  अडिदैन !!! फेरि झार समाउँछ  अपरिभाषित स्वतन्‍‍त्रता छेरुवा स्वतन्‍‍त्रता समाउनै भए  किन खोज्छ उम्कन ? बिचारहिन  स्वतन्‍‍त्रता मिथ्या स्वतन्‍‍त्रता बाघ

Photo : Amir Shrestha @nepal8thwonder वैशाख २३, २०७९ , बिहान ८ बजे ( भुलभुले , सोलुखुम्बु ) लालीगुराँसको दुनिया भुलभुलेमा आज बिहानै देखि झरी परिरहेको छ । म सुतेको ओछ्यान माथि पानीले एकोहोरो संगीत बर्साइरहेको छ । पानी नपरेको भए यतिबेला म पिके बेस क्याम्प तिर हिँड्दै हुन्थे  तर पानीले त्यसो हुन देला जस्तो छैन ।  यो यात्रामा मलाई नियमित डायरी लेख्न मन थियो । पहिलो दिन गाडीमा ओखलढुङ्गा पुगेर लेख्न सुरु गर्नु पर्ला सोचेको थिएँ । दिन भरि गाडीमा हिँडेकाले ओखलढुङ्गा पुग्न लाग्दा गाडी लाग्यो । ड्राइभर दाजुलाई एक छिन साइड लगाउन भनेर मैले बाटो छेउको कुलोमा दुई पाउ जति छादे । अलिकति सञ्चो त भयो तर ओखलढुङ्गा पुगेर कलम समाउन जगर आएन । रासन ओकलेर फुर्सद नभाको शरीरले किन हो कोनि शब्द ओकल्न मानेन ।  राती ओखलढुङ्गा पुग्दा पार्टीका झंडा बोकेर युवा र बुढा बुढी बाटोमा हिडिरहेका थिए । चुनाव आउँदा नेपालको माहोल सधैं यस्तै हुने गर्दछ । देशको मुहार फेर्छु भनेर हिड्ने ति जस्तै मानिस केही समय पछि देशभर मुहार लुकाउँदै हिँडेको देखिन्छन् । देशको यो चलन बाट म अपरिचित छैन । मलाई त उसै पेट निमोठेर सकस भइरहेको थियो राज