BijayWrites

Photo by:  Bruno Abdiel from Pexels घना जङ्गल छ, अनि सुनसान पनि छ । हराएको छ एउटा मान्छे यही जङ्गलमा । ठूला ठूला रूख छन् , चराको चिरबिर छ , पातको सुस्केरा पनि छ । किन हराएँ त म भनि सोचिरहेछ त्यो मान्छे यो अत्यासलाग्दो स्थीतीमा । घामको प्रकाश पनि छ जो उसलाई भन्दैछ तँ यही पृथ्वीमा छस् अनि जङ्गलमा छरिएको छ घामको किरण, डालाबाट भुईमा छरिएका मकैका गेडा जस्तै । रूखहरूमा मिठा फल फलेका छन् । जङ्गल बीच एउटा ठूलो खोला छ , कलकल बगरिहेकोछ । खोला माथि एउटा राम्रो, काठको पुल छ जस्को एउटा अन्त्यमा त्यो मान्छे छ । अगाडि हेरिरहेको छ आफुले पार गरेको दुरीलाई । सोच्दैछ अब फेरी त्यतै फर्कनु उचीत हुँदैन । अब त मैले बिगतको यात्रा गर्नु अर्थहिन हुनेछ । सोच्दैछ सायद मैले पार गरेको त्यो दुरी नाप्न सक्थे त भविस्यमा मलाई मेरो यात्रा सम्झने खुराक हुनेथियो । त्यसैबखत जङ्गलका हरेक कुनाबाट कसैले उसको नाम बोलाउँछन्, एउटा ठूलो भिडको गाइगुइ जस्तो आवाजले त्यो शुन्यतालाई चिर्थौछ । यो जङ्गल जस्मा त्यो मान्छे हराएको छ त्यो सामान्य जङ्गल हैन , उसको आफ्नौ मनको जङ्गल हो , उसको भावनाहरूको जङ्गल हो , उसको काल्पनीक जङ्गल

Photo : Kamil Ghais /Flickr तीनतले घरको छतबाट पहिले तल्लाको झ्यालसम्म झरेर पिल पिल गर्दै बलिरहेको झिलीमिली बत्तीलाई एकछिन टोलाएर हेर्यो र बसन्तले भन्यो जाऔँ साथीहो अब यो घरका मान्छे तल झर्छन जस्तो लाग्दैन मलाई । उसको स्बर लगातर आधा घण्टा भट्टयाएपछि सुकेको थियो, तिर्खा पनि उतीनै लागेको थियो, पाएको भए एक अम्खोरा पानी एक सासमै रित्याइदिने थियो । पछाडिबाट रमेशले भन्यो जाने भए जाउँ तर आशिष दिएर जाउँ , घरबेटीले  गति छाड्यो भनेर हामीले छाड्नु हुँदैन । खोयाको गति नछाड्नु, सालेहरू माथी जाँड धोेकेर तासमा नारिएका होलान , यत्रो बेर गाएको नसुन्नेले हाम्रो आशिष सुन्छन् जस्तो लाग्छ तिमीहरूलाई झोक्कीदै भन्यो पुण्यरामले । पुण्यरामको कुराले देउसी टोलीमा थोरै खैलाबैला भयो , केटाहरूको गाइगुई बढ्न थाल्यो । ठिकै छ नि त यत्रो बेर त खेलियो अब दुई मिनेट त हो म भट्टाउँछु अनि जाउँला, ल बिष्णु मादल बजा, सकेर गइहालौ अब त अबेर पनि भैसको दरबार पुग्नु छ, बसन्तले सुकेको स्वरमा भन्यो । बसन्तका कुरा भुईमा झर्न नपाई बिष्णुको मादलले ताल दिइहाल्यो अनि आशिष सुरू भयो । बसन्त : आहै, भन मेरा भाइहो  देउसे : देउसीर

Photo by: Elti Meshau from Pexels यो कुरा सुन्दा तपाईलाई लाग्न सक्छ कि त्यो दिन पृथ्वीको थिएन, कुनै अर्कौ ग्रहबाट आएर पृथ्वीलाई छोपेको थियोे । तपाईलाई त अझ यो पनि लाग्न सक्छ कि म जुन निभानको कुरा गर्दैछु त्यो निभाननै कुनै अर्कै ग्रहको थियो , त्यो के त पिके को आमिर खान, हो त्यस्तै । मलाई पनि उसलाई पहिलो पल्ट भेट्दा त्यस्तै लागेको थियो । हैन हैन पिके जस्तो नाङ्गो थिएन , बस थोरै फरक थियो, उसको कुरा गराइले गर्दा । कसैलाई नभन्नु है भन्दै दायाँबायाँ  हेरेर सानो स्वरमा निभानले भनेको थियो , म मान्छेको जिउबाट उडेको सपनाको बाफ देख्न सक्छु । उसलाई त्यही क्षण छोडेर भागौझै लागेको थियो तर भाग्न सकिन , नभागेकै कारण अहिले तपाईलाई यो कथा सुनाउँदै छु । के हो आज त बबाल कथा फुरेजस्तो छ नि ? रबीन दाइले जिस्काउँदै भन्नुभयो । हैन हौ दाई यो त पुरै सत्य घटनामा आधारित कुरा हो, सुन्दै जानु न तपाईलाई अब म पुरै कथा भन्छु, मैले हौसीदै भनेँ । धेरै पल्ट दाइले नाइ नाइ भन्दा भन्दै जबरजस्ती आफुले लेखेका कथा सुनाएको थिएँ, यस्ले योपल्ट पनि नसुनाइ छोड्दैन भन्ने लागेर होला , केही नभनी सुन्नुभयो । साझँ परेको थियो, पानी

Photo: Bhuwan Maharjan on Flickr बतासमा अचानक आज फुल फुलेछ हतारिएर जीवनको कान खोजेछु सुन्दर छ फुल , ताजा छ फुल अब त सजाउँनै पर्छ, अब त रमाउँनै पर्छ । बिउ कसले रोप्यो ? गोड्यो कसले ? मलजल कसले गर्यो ? सजायो कसले ? थाहैनदिइ फुलेको जो फुल छ अब त सजाउँनै पर्छ, अब त रमाउँनै पर्छ । सुन साथी, हेर साथी, माथी गगनमा तिमीलाइ म फुल देखाउँछु , ध्यानले हेर अचम्मै, रहरलाग्दो फुलेछ अब त सजाउँनै पर्छ, अब त रमाउँनै पर्छ । जसले देख्यो त्यसको हुने हैन हेर यो हाम्रो साझा हो हाम्रा पुर्खाको आशिष छ त्यहाँ अब त सजाउँनै पर्छ, अब त रमाउँनै पर्छ । पुर्खाले टिपे, बाउले टिपे, तिमी टिप सिउँरिदेउ अब त कानमा अक्षताको रातो रङ्ग छ त्यहाँ अब त सजाउँनै पर्छ, अब त रमाउँनै पर्छ । बिर्सीएको सम्झ, सम्झिएको बिर्स रहरको शीतले भिजाउँ सुर्यसँगै उदाएको जो फुल छ अब त सजाउँनै पर्छ, अब त रमाउँनै पर्छ । तिमी थियौ, म थिएँ, यसैलाई पर्खिएको अब त पर्खाइ, खुसी छ मामाको कोसेलीझै नबिर्सी फुलेछ अब त सजाउँनै पर्छ, अब त रमाउँनै पर्छ । हतार गर, हतार गर्छु , नओइलाई टि

Photo by: CloudyPixel on Unsplash मेरो कोठामा एउटा गितार छ जो केही साल यता बिमार छ । दुर्भाग्य, ऊ त्यसै सुस्ताइरहेछ धुलोले छोपिएर निस्ताइरहेछ । रूपमा उसका, सम्झना टाँसिएका छन् म सँग कहीकतै गाँसिएका । देख्छु उसले एक्लोपन भोगेको छुवाइ बिना आँफै बज्न खोजेको । मनमा उसका असङख्य धुन छन् लाग्छ अचेल ति मनैमन रून्छन् । थोरै फरक आजको रात छ खोजेको उसले केबल हात छ । त्यही कोठामा एकजोर हात छ जो किताब कापीको साथ छ । कलम छ त्यहाँ पानामा छुवाएको आफैले आफैलाई अक्षरमा रूवाएको । औला हातका, थर्रथरी काँपीरहेका भावनाका लम्वाई अक्षरमा नाँपीरहेका । रातको साच्चै अनौठो पहर छ शुन्यतालाई संगीत सुन्ने रहर छ । गितारले हात खोजेको छ हातले साथ खोजेको छ त्यसैले धुनबिहिन जीवनले गितारलाई मित रोजेको छ ।। - बिजय लुईटेल

Photo by: Lukas Becker on Unsplash फेरी एकपल्ट तिम्रो समीप बसेर तिम्रा आँखा नियाल्न मन छ, फेरी तिम्रो मुस्कानमा फुलिरहेको सुन्दरता हेर्न मन छ, फेरी एक पल्ट माया गाँस्न मन छ, सपना साट्न मन छ, फेरी एकपल्ट आँफैले आफुलाई बिर्सन मन छ । तर बिडम्बना आफैलाई बिर्सन तिमीले मलाई सम्झन जरुरी छ । बतासमा तिमी यसै बिलाएकी भए या एकाएक कतै हराएकी भए म सम्झनाहरूसँग समय बिताउन बाध्य हुन्थेँ । तर लाग्छ यतै कतै छौ तिमी , तिमीले मबाट बनाएको दुरी भन्दा नजिक, मेरै छेउछाउ । आमा आउने आसमा गुँडमा बसेको बचेरा जस्तो छ माया । म तिमीलाइ पर्खीरहेको छु प्रेमको आहारा लिएर आउँनेछौ भनी ।  कोही बेला अचम्ममा पर्छु,  तिम्रो सम्झनाले मेरो कल्पना बिथोलेको देखेर । जब जब तिम्रो बारेमा सोच्छु म हामीलाई एकदमै ठूला, दुई पहाडबिच कुनै झोलुङ्गे पुलमा पाउँछु । तिमी पुलको बीच सम्म पुगिसकेकी हुन्छौ, म वल्लो कुनामा उँभीएर तिमीलाई हेरीरहेको हुन्छु । ठूलो स्वरमा कराइरहेको हुन्छु पर्ख म पनि सँगै आउँछु भन्दै, मेरो बोलीको प्रतिध्वनि पहाडमा ठोक्कीएर फेरी मेरै कानमा ठोक्कीरहेको हुन्छ । त्यत्रो ठूलो आवाज पनि तिमी सुनिरहेकी हुन्नौ । पुल

के पढ्दैछौ भनेर उसले सोधेको थियो जब म एकाबिहानै छतमा बसेर हारूकी मुराकामी को What I Talk About When I talk About Running पढ्दै थिएँ । अनि मैले हातमा बोकिरहेको किताब उल्टो बनाएर त्यसको बाहिरी पाना उसलाई देखाएको थिएँ । उसले फेरी सोधेको थियो के रहेछ त किताबमा ?  त्यही बेला, भर्खरै हाइलाइटरले अन्डरलाइन गरेको बाक्य उसलाइ सुनाएको थिएँ । " I'am the kind of person who likes to be by himself . To put a finer point on it, I'am the type of person who doesn't find it painful to be alone."अनि उसले अलि असहज मान्दै भनेको थियो मैले तिमीलाई अल्मलाएको त छैन ? मैले भनेको थिएँ, एक्लै हुँदा रमाउँछु पो भनेको त साथ दिँदा रिसाउँछु भनेको हो र ? ऊ केही बेर टोलाएको थियो मलाई हेर्दै । केही बेर नबोली जिउ कन्याउँदै बसेको थियो ऊ त्यसैले आँफै प्रश्न सोध्न बाध्य भएर सोधेको थिएँ, कहाँ बाट आयौ ?  बदलामा उसले अचम्मको जवाफ दिएको थियो , म बिगत बाट आएको र म त्यसको कुरा गर्न चाहन्न । त्यसो भए जानचै कहाँ लागेको हौ ? मैले उत्सुक्ताका साथ सोधेको थिएँ , थाहा छैन कहाँ जान लागेको हुँ, भविष्य कसलाई