BijayWrites

Photo by: Lukas Becker on Unsplash फेरी एकपल्ट तिम्रो समीप बसेर तिम्रा आँखा नियाल्न मन छ, फेरी तिम्रो मुस्कानमा फुलिरहेको सुन्दरता हेर्न मन छ, फेरी एक पल्ट माया गाँस्न मन छ, सपना साट्न मन छ, फेरी एकपल्ट आँफैले आफुलाई बिर्सन मन छ । तर बिडम्बना आफैलाई बिर्सन तिमीले मलाई सम्झन जरुरी छ । बतासमा तिमी यसै बिलाएकी भए या एकाएक कतै हराएकी भए म सम्झनाहरूसँग समय बिताउन बाध्य हुन्थेँ । तर लाग्छ यतै कतै छौ तिमी , तिमीले मबाट बनाएको दुरी भन्दा नजिक, मेरै छेउछाउ । आमा आउने आसमा गुँडमा बसेको बचेरा जस्तो छ माया । म तिमीलाइ पर्खीरहेको छु प्रेमको आहारा लिएर आउँनेछौ भनी ।  कोही बेला अचम्ममा पर्छु,  तिम्रो सम्झनाले मेरो कल्पना बिथोलेको देखेर । जब जब तिम्रो बारेमा सोच्छु म हामीलाई एकदमै ठूला, दुई पहाडबिच कुनै झोलुङ्गे पुलमा पाउँछु । तिमी पुलको बीच सम्म पुगिसकेकी हुन्छौ, म वल्लो कुनामा उँभीएर तिमीलाई हेरीरहेको हुन्छु । ठूलो स्वरमा कराइरहेको हुन्छु पर्ख म पनि सँगै आउँछु भन्दै, मेरो बोलीको प्रतिध्वनि पहाडमा ठोक्कीएर फेरी मेरै कानमा ठोक्कीरहेको हुन्छ । त्यत्रो ठूलो आवाज पनि तिमी सुनिरहेकी हुन्नौ । पुल

के पढ्दैछौ भनेर उसले सोधेको थियो जब म एकाबिहानै छतमा बसेर हारूकी मुराकामी को What I Talk About When I talk About Running पढ्दै थिएँ । अनि मैले हातमा बोकिरहेको किताब उल्टो बनाएर त्यसको बाहिरी पाना उसलाई देखाएको थिएँ । उसले फेरी सोधेको थियो के रहेछ त किताबमा ?  त्यही बेला, भर्खरै हाइलाइटरले अन्डरलाइन गरेको बाक्य उसलाइ सुनाएको थिएँ । " I'am the kind of person who likes to be by himself . To put a finer point on it, I'am the type of person who doesn't find it painful to be alone."अनि उसले अलि असहज मान्दै भनेको थियो मैले तिमीलाई अल्मलाएको त छैन ? मैले भनेको थिएँ, एक्लै हुँदा रमाउँछु पो भनेको त साथ दिँदा रिसाउँछु भनेको हो र ? ऊ केही बेर टोलाएको थियो मलाई हेर्दै । केही बेर नबोली जिउ कन्याउँदै बसेको थियो ऊ त्यसैले आँफै प्रश्न सोध्न बाध्य भएर सोधेको थिएँ, कहाँ बाट आयौ ?  बदलामा उसले अचम्मको जवाफ दिएको थियो , म बिगत बाट आएको र म त्यसको कुरा गर्न चाहन्न । त्यसो भए जानचै कहाँ लागेको हौ ? मैले उत्सुक्ताका साथ सोधेको थिएँ , थाहा छैन कहाँ जान लागेको हुँ, भविष्य कसलाई

Photo by: Daniel Frese from Pexels बादलभित्र कतै, तिमी सधै हिड्ने आकाशमा थाहा छैन कुन संयोगले देखेथेँ तिमीलाई । लागेथ्यो बादल माथि परीनै बस्छन् अन्जान अन्जानमै जादूटोना गर्छन ।। तिमीले खैकिन मैमाथि जादू गर्यौ  होसहवास तिम्रो काबु गर्यौ । मेरो चेतनालाई मैबाट चोरेर मन पनि तिम्रै नाम गर्यौ ।। आँखा पनि तिम्रै नाम गरेर  जब यात्राभर तिमीलाई हेरेँ । कपासे बादलमा सबैे शान्ति खोज्थे मैले त्यो, तिम्रो आँखामा भेटेँ ।। थाहा छ, चाल त पाकी हौ तिमीलाई कसैले हेर्दैछ भनी , तिम्रै बारेमा कोही सोच्दैछ भनी, एउटा केटो मायामा फस्दैछ भनी ।। तर चाल पायौ पाएनौ  मैले हाम्रा लागि देखेको सपना अझै, तिमी सधै हिड्ने आकाशमा तिमीलाईनै खोजिरहेका छन् ।। अनि धर्तीमा फर्की,  म कल्पी रहेछु पुरा नहुने एउटा सपना देखिरहेछु हाम्रा सपना  आकाशमा भेटेर ल्याउँछाै भनी हरपल तिमीलाईनै सम्झिरहेछु ।। - बिजय लुईटेल

सूर्य अस्ताउने बेला भएको थियो, आकाशमा हल्का रातो रङ्ग छरिएको थियो । घर बस्दा बस्दा वाक्क लागेर यसो बेलुकाको हावा खान निस्केको थिएँ । म अर्थात सुरेन्द्र निरौला , यहाँ सानोठिमी ब्यारेक छेउमा डेरा बस्छु । घरचाँही बिर्तामोड हो । बी बी ए सकेर काठमान्डौँमा जागिर खोजिरहेको छु । मेरो बारेमा अहिलेलाई यती जाने पुग्छ जान्नु पर्ने कुरा म बिस्तारै सुनाउँदै जानेछु , ध्यान दिएर सुन्नुहोला । अँ वाक्क लागेर निस्किएको थिएँ हावा खानलाई । ब्यारेकको कम्पाउन्ड हुँदै एउटा बाटो क्यानको अफिस सम्म जान्छ , त्यो बाटो हिड्दा देब्रे तिर पात बजाइरहेका रूख देखिन्छन् अनि दाइने तिर मध्यपुरको खेल मैदान देखिन्छ । साँच्चै कुनै फिल्ममा कैद गर्ने दृश्य जस्तो देखिन्छ ब्यारेक हरेक साँझ । त्यो साझ पनि केही फरक थिएन । बिस्तारै शितल हावा खादै हिडिरहेको थिएँ, मन बिसन्चो मानिरहेको थियो , घरबाट टाढा बसेको बेला मन बिसन्चो भइदियो भने , जीवननै अमिलो लाग्दो रहेछ । मलाई त्यस्तै भइरहेको थियो , बेचैन मन लिएर सिभिल एभिएसनको अफिस अगाडिको चौतारी पुगेको थिएँ । पिपलको पात बजेको आवाजले मलाई सधै शान्ति मिल्थ्यो । चौतारी पुग्दा दुईटा दस एघा

लेखक शब्द खोजीरहेछ  शब्द अर्थ खोजीरहेछ, यस्तै खोजको चक्करमा  जीवनको भोग चढिरहेछ ।  लेख्ने कहिले भएछु भन्दै लेखक मन कोट्याइरहेछ, कोट्याउँदा चस्कने मननै कलमको मसी बनिरहेछ । आँखा चिम्लन्छ अक्षर नाँच्छ आँखा खोल्छ अक्षरै नाँच्छ,  सही बाटोनै हिड्दैछु भनी लेखक मनैमन रोदीघर धाइरहेछ । कागजका टुक्रामा अक्षर कुँद्दै लेखक कल्पनामा उडीरहेछ, म पनि सँगै उड्दैछु भनी लेखक निर्जीव लट्टाइ बनिरहेछ । खोज्दा खोज्दै शब्दमाला  खटपटीमा यसै उँगिरहेछ, होसैमा त छु नि भन्दै लेखक पलपल बेहोस भइरहेछ । लेखक सम्झिरहेछ, लेखक कल्पिरहेछ हरेक पल, हरेक काल तड्पिरहेछ, संसार घुम्छ मेरो कल्पना भनी एउटा नाथे कागजमा अल्झिरहेछ । - बिजय लुईटेल

Photo : * saipal / flickr काठमान्डौँमा अफिस टाइम भएको छ, जडिबुटीको जाममा सधैझै प्रतिक्षारत छु , केही बेरमा जाम खुल्छ भन्ने आशमा । आज सधैभन्दा केही लामो जाम भएको अनुभव भइरहेको छ । गर्मी मौसमका कारण घाम आगो ओकल्न खोज्दैछ । पसिनाका केही थोपा , डाढमा बगेको थाहापाइरहेको छु । सबैलाई पिरोलिरहेको छ जेठको घामले । जाममा परिरहने भएकाले मलाई गाडीको गाइगुइले झर्कौ लाग्न छोडेको छ , हर्नको काइकुइकले पनि झर्को लाग्न छोडेको छ । काठमान्डौको जाम रोगसँग अभ्यस्त भएको छु तर अचेल मभित्र नयाँ झर्कोले जन्म लिएको छ, मलाई अचेल जाममा देखिने उदासी देखी झर्को लाग्न थालेको छ । सधै जसो बीस तीस मिनेट जाममा बस्दा अनेक कुरा देख्छ आँखाले, म आँखालाई नहेर् भन्न सक्दिन, दिमागलाई नसोच् भन्न सक्दिन ।  दाँयाबाँया हेर्छु मन बहलाउँन ,या भनौ समय काट्न । केही महिना भयो, एकै खाले दृश्यबाट गुज्रिरहेको छु ।  म मात्र होइन सायद काठमान्डौँका सबै मान्छे यही दृश्यबाट गुज्रिरहेका छन् , त्यो दृश्य हो उदासीको , हो काठमान्डौ उदास छ अनि यो सत्य हो । हैन हैन, यो नसोच्नु होला कि जामले अथवा गर्मीले मान्छे उदास भएका हुन , यो त काठम

लगभग दुई बजेको थियो, कम्प्युटरको स्क्रीनमा म कुनै स्ट्यान्ड अप कमेडियनको भिडियो हेरेर मुस्कुराउन खोजिरहेको थिएँ । काम केही नभएको बेला, अफिसमा मन बहलाउने मेलो हुन्थ्यो यस्ता भिडियोहरू । भिडियोमा कहाँ हाँस्ने भनेर खोज्दै थिएँ , त्यतीकैमा कोठामा किरर् आवाज सुनेँ । कम्प्युटरबाट मुन्टो बटारेर आवाज आएतिर हेरेँ । एउछा अरिङ्गाल झ्यालको सिसामा टाउँको ठोकिरहेको थियो । त्यसको प्रयास हेर्दा लाग्थ्यो केही बेरमै त्यो आफ्नो टाउकोले सिसा फोर्नेछ र भुर्र उड्नेछ स्बच्छ हावामा । मलाई भनेँ यता डरलाग्न थालिसकेको थियो । याद छैन कहाँ र कसले तर भनेको सुनेको थिएँ , अरिङ्गालले टोक्यो भने मान्छे ठाउँका ठाउँ मर्छ , अरिङ्गालले टोक्दा त मान्छेले सहन नसकेर आफ्नो शरीरमै पिसाब फेर्छ , अरिङ्गालले टोकेको मान्छे त सुन्नीएर चिन्नै नसकिने हुन्छ । नेपालमा जन्मेहुर्केका लगभग सबैले यस्ता कुरा सुनेका होलान् , कोहीले अझ बढी पनि सुनेका होलान अरिङ्गालको आतंकको बारेमा , मैले सुनेको डरलाग्दा कुरा यिनै हुन् । भित्र भित्रै मनमा डर बढ्दै थियो, मैले एक पल्ट अरिङ्गालको टोकाइले मरेको मेरो लास सम्झे , मेरो हो कि हैन पनि थाहा पाइनँ