BijayWrites

अहिलेको जस्तो स्थिति आइ लाग्दा लेख्ने चेतना सिर्जना गरेकामा मलाई असाध्यै खेद लाग्छ । एकछिन अघि सम्म म स्वर्ग लोकमा सुन्दर परीहरुसँग रमाइरेहको थिएँ । सोफामा पल्टेर परीहरुले हल्लाइरहेको हाते पंखाको हावा खाइरहेको थिएँ । त्यतीकैमा यो बिजय लुईटेल भन्ने एउटा ठिटोले “ भगवान लौ न एउटा सानो प्रेम कथा लेखुँ जस्तो लागेको छ तपाईले यो कथाको सुत्रधार बनिदिनु पर्यो “ भनेर मलाई यता बोलायो । हावा कुरा नगर् । अरु जो कोहीलाई सुत्रधार बनाए पनि भइगयो नि भनेर त्यसलाई मैले निकै टार्न खोजेँ । अहँ ! तर भगवान त सबै तिर हुन्छन् भन्ने सुनेको हुँ, मेरो कथाको सुत्रधार बन्दा के जान्छ तपाईको भनेर मलाई मनाएरै छाड्यो ।  साँचो कुरा भन्दा यो बिजय लुईटेल भन्ने मानिसलाई मेरो अस्तित्व माथीनै संका छ जस्तो लाग्छ कहिलेकाँही । यसले बिना मतलब आफ्नो स्वार्थको लागि मलाई प्रयोग गरिरह्न्छ । प्रयोग पनि के भन्नु यसको चेतना मलाई प्रश्न गरिरहन्छ । मलाई म छु भन्नका लागि भए पनि यसका कुरा मान्नु पर्ने आपत आइलागेको छ ।  “धुम्म बादल लागेको आकाशबाट भगवान जमिन तिर चियाउँछन् “  ए ! पख् न हौ एकछिन मैले मेरो परिचय दिँदै थिएँ ।  भगवान हेर म तिम्रो

  Photo : Amir Shrestha @nepal8thwonder २०७७ साल, चैत्र महिनाको एक बिहान खप्तडका सयौँ पाटन , त्रिवेणी मन्दिर , सहस्रलिङ्ग र बाबा आश्रम, सबै एकैसाथ हिउँले सेताम्मे भए । त्यो मेरो जीवनको पहिलो हिउँ अनुभव थियो । आँखा अगाडि नेपथ्य ब्यान्डको , आकाशबाट के उडी आयो भेडाको ऊन जस्तो नामको गीत खसिरहेको थियो । प्रकृतिले पनि गीत गाउँछ भन्ने कुरा मैले त्यही दिन थाहा पाएको थिएँ । यस समय, २०७९ सालको बर्खाका दिन काटी रहँदा पनि म त्यो पल उत्तिकै स्प्रस्ट सम्झन सक्छु । भाग्यलेनै भनौ २०७७ साल र २०७९ सालको अन्तरालमा मैले दुई पल्ट खप्तड भ्रमण गर्ने मौका पाएँ । एकपल्ट २०७७ साल चैत्रमा र अर्को २०७९ साल असारमा । म भाग्यमानी छु किनभने मसँग सेताम्मे र हराभरा दुबै खप्तडको मिठा अनुभव छन् । मेरो पहिलो खप्तड यात्रा, अघिल्लो जागिरबाट बचाएको केही हजार रुपैयाको सहयोगमा जीवनको नीरस नियमिततालाई भत्काउन सकिन्छ कि भनेर गरिएको एउटा प्रयास थियो । दोस्रो पल्ट खप्तड जाँदा म ट्राभल राइटर भइ सकेको थिएँ । मेरो कलम माथि देशका धेरै भन्दा धेरै मानिस सम्म खप्तडलाई पुर्याउने जिम्मेवारी थियो । जिम्मेवारीले थिचिँदा पछिल्लो पटक मैले खप्त

  एक साँझ फेरि , बोकेर आउ उदासी   म आफ्ना लुकाइ , सुनिदिन्छु तिम्रा सबै एक साँझ फेरि , बोकेर आउ रित्तोपनलाई   म आफ्ना लुकाइ , भरिदिन्छु तिम्रा सबै   कसेर अंगाल चोटहरु , मेटाइदेउ तिर्सनालाई आँसुले धोएर आँखा , पखालिदेउ सपनालाई   म तिमीलाई बाँच्ने लाखौँ बाहाना दिनेछु   खरानी लिइ सम्झनाको आउ तिमी बिसर्जनलाई   पुरानो ‌‍‍ औँठीको डोबझैँ मेटिन्नन् लामो समय   मनमा पोतिएका चाहानाका पुराना रँगहरु   पुराना त्यस्तै रंग बोकेर आउ मसम्म तिमी   प्रशस्त कल्पना दिन्छु नयाँ चित्र कोर्नलाई   एक साँझ फेरि , बोकेर आउ उदासी   म आफ्ना लुकाइ , सुनिदिन्छु तिम्रा सबै एक साँझ फेरि , बोकेर आउ रित्तोपनलाई   म आफ्ना लुकाइ , भरिदिन्छु तिम्रा सबै   - बिजय लुईटेल

  अपहरण गरेका छन् मोबाइलले आँखाहरु  आँखामा आउने सपना पनि हरेका छन् बाका आँखा राजनितिको समाचारमा डुबे आमाका आँखा टिकटकले समाएका छन्  दाजु भाउजु, मामा माइजु, काका काकी  आँखा हराएकाले आँफै हराएका छन्  हेर्छु जसै ती जीवन हराएका आँखालाई  जीवन खोज्ने चाहना जागेर आउँछ कहाँ होला त्यो संसार ? जहाँ आँखाहरु अरुभित्र नभइ आफु भित्र हेर्छन्  जहाँ आँखाहरु यथार्थ र भ्रमको फरक चिन्छन्  कहाँ होला त्यो संसार ? जहाँ बाटो देखिन्न भनि आँखा, ननिउरिउँ भन्छन्  जहाँ खुल्ला हुँदा आँखा, चेतना जागा बस्छन् कल्पनानै सहि जब त्यो संसार खोज्न हिँड्छु  संसार मलाई सम्झाँउन थाल्छ  भन्छ, कल्पनाको संसार तेरो, बिगतमै बितेको छ   लास माथि त्यसैको बर्तमान उम्रेको छ संसार देख्न अबकाले न्युरन पर्छ  जब सुन्छु यस्ता कुरा संसारका एकाएक मलाई उल्टो उम्रन रहर जाग्छ  कोपिलाबाट फेरि बिउ भइदिउँ लाग्छ  उल्टो उम्रनु, साँच्चै उम्रनु लाग्छ  न्युरिएकाले होला सायद, म भविष्य देख्न असक्षम छु  न त चाहेरै म बर्तमान देख्न सक्छु  वर्तमान र भविष्य, दुबैलाई अपहरण गरेको छ मोबाइलले  आँखा पनि थाहा नदिइ खोस्दैछ  नमरिकनै मर्छु कि भनि डर लाग्छ अचेल  रातभर त्

To Whom It May Concern   बिगतका केही बर्ष देखि म साहित्य क्षेत्रमा कलम चलाउँदै आइरहेको छु । त्यही सिलसिलमा मैले देशका केही नामी अनलाइन पत्रिकाहरुमा मेरा लेख छाप्ने अवसर पाएँ । मलाई त्यस बेला एउटा मात्र लोभ थियो कि, धेरै भन्दा धेरै मानिस सम्म मैले लेखेका कुरा पुगुन । त्यसरी लेख पठाउँदा पारिश्रमिक पनि पाइन्छ भन्ने कुरा मलाई थाहा थिएन । तर अहिले थाहा पाउने हुँदा पनि पारिश्रमिक भनेँ पाएको छैन । हिसाब त लगाएको छैन तर सायद १५ देखि २० वटा लेख छापिए होलान् आज सम्म बिभिन्न अनलाइन मिडियामा । त्यसरी लेख छापिए पनि पारिश्रमिकको नाममा मैले आज सम्म रु १ कतैबाट पाएको छैन । कसैले तेरो यति पैसा भयो लिन आइज पनि भनेका छैनन् । आज मलाई एकाएक आभाष भयो कि लेख जिउँदो रहन लेखक जिउँदो रहनु पर्छ । म जस्ता हजारौ मानिस छन् जसले बिगतका कयौ बर्ष देखि बिना पारिश्रमिक आफ्ना रचना मिडियालाई बुझाउँदै आइरहेका छन् । बरु नछापियोस् तर छाँपिदा थोरै भए पनि सबैले पारिश्रमिक पाउनु पर्छ भन्ने लागेको छ । यही लेख मार्फत म सबैमा यो भन्न चाहन्छु कि म आजको मितीबाट बिना पारिश्रमिक कुनै पनि लेख लेख्ने छैन । आफ्नो समय र परिश्रमको मोल तोक्

      छेउमा नारायण गोपालको केही मिठो बात गर गीत सानो स्वरमा बजिरहेको थियो । जीवनका एकदम उदेकलाग्दा कुरा गर्ने बिचार बोकेर मलाई आफ्नो कोठामा बोलाएकी उ स ले किन मोवाइलमा त्यो गीत बजाएकी थिइ आज पनि   म भन्न सक्दिन । बर्खाको मौसम  , बाहिर मुसलधारे पानी परिरहेको थियो , यस्तो मौसममा पहिले पहिले हाम्रा चेतना दिमागबाट सरेर कम्मर मुनि चल्मलाउन थाल्दथे । सायद शरीरको खेल देखि अघाएका थियौ या थाहा छैन त्यो दिन त्यस्तो के भएको थियो, हामी मौन एक अर्कालाई हेरी मात्र रहेका थियौ ।    मलाई याद छैन मैले त्यो भन्दा पहिला त्यसरी कुनै केटीलाई एकोहोरो भएर हेरेको । त्यो दिन पहिलो पल्ट म आत्मा हराएको आँखालाई हेरिरहेको थिएँ । यस्तो हैन कि उसको आखाँ सधै त्यस्ता थिए, पहिले त म तिनमा जीवन देख्थेँ । मलाई लाग्थ्यो सायद जीवनले जीवित रह्न उसका आँखाबाट उर्जा लिन्छ । प्रेम र जीवनको खाल्डोमा भासिदै गइरहेको मेरो जीवनलाई कुनै दिन उसैका जीवन्त आँखाले उद्धार गरेका थिए । मेरो अधमरो जीवनलाई जीवन दिने तिनै आखाँ मेरो अगाडि मृत्युको बाटोमा अघि बढिरहेका थिए र म त्यो हेर्न नसकि नसकि पनि हेरिरहेको थिएँ । उसलाई पनि सायद हेरिरहोस् जस्त