BijayWrites

  एक साँझ फेरि , बोकेर आउ उदासी   म आफ्ना लुकाइ , सुनिदिन्छु तिम्रा सबै एक साँझ फेरि , बोकेर आउ रित्तोपनलाई   म आफ्ना लुकाइ , भरिदिन्छु तिम्रा सबै   कसेर अंगाल चोटहरु , मेटाइदेउ तिर्सनालाई आँसुले धोएर आँखा , पखालिदेउ सपनालाई   म तिमीलाई बाँच्ने लाखौँ बाहाना दिनेछु   खरानी लिइ सम्झनाको आउ तिमी बिसर्जनलाई   पुरानो ‌‍‍ औँठीको डोबझैँ मेटिन्नन् लामो समय   मनमा पोतिएका चाहानाका पुराना रँगहरु   पुराना त्यस्तै रंग बोकेर आउ मसम्म तिमी   प्रशस्त कल्पना दिन्छु नयाँ चित्र कोर्नलाई   एक साँझ फेरि , बोकेर आउ उदासी   म आफ्ना लुकाइ , सुनिदिन्छु तिम्रा सबै एक साँझ फेरि , बोकेर आउ रित्तोपनलाई   म आफ्ना लुकाइ , भरिदिन्छु तिम्रा सबै   - बिजय लुईटेल

  अपहरण गरेका छन् मोबाइलले आँखाहरु  आँखामा आउने सपना पनि हरेका छन् बाका आँखा राजनितिको समाचारमा डुबे आमाका आँखा टिकटकले समाएका छन्  दाजु भाउजु, मामा माइजु, काका काकी  आँखा हराएकाले आँफै हराएका छन्  हेर्छु जसै ती जीवन हराएका आँखालाई  जीवन खोज्ने चाहना जागेर आउँछ कहाँ होला त्यो संसार ? जहाँ आँखाहरु अरुभित्र नभइ आफु भित्र हेर्छन्  जहाँ आँखाहरु यथार्थ र भ्रमको फरक चिन्छन्  कहाँ होला त्यो संसार ? जहाँ बाटो देखिन्न भनि आँखा, ननिउरिउँ भन्छन्  जहाँ खुल्ला हुँदा आँखा, चेतना जागा बस्छन् कल्पनानै सहि जब त्यो संसार खोज्न हिँड्छु  संसार मलाई सम्झाँउन थाल्छ  भन्छ, कल्पनाको संसार तेरो, बिगतमै बितेको छ   लास माथि त्यसैको बर्तमान उम्रेको छ संसार देख्न अबकाले न्युरन पर्छ  जब सुन्छु यस्ता कुरा संसारका एकाएक मलाई उल्टो उम्रन रहर जाग्छ  कोपिलाबाट फेरि बिउ भइदिउँ लाग्छ  उल्टो उम्रनु, साँच्चै उम्रनु लाग्छ  न्युरिएकाले होला सायद, म भविष्य देख्न असक्षम छु  न त चाहेरै म बर्तमान देख्न सक्छु  वर्तमान र भविष्य, दुबैलाई अपहरण गरेको छ मोबाइलले  आँखा पनि थाहा नदिइ खोस्दैछ  नमरिकनै मर्छु कि भनि डर लाग्छ अचेल  रातभर त्

To Whom It May Concern   बिगतका केही बर्ष देखि म साहित्य क्षेत्रमा कलम चलाउँदै आइरहेको छु । त्यही सिलसिलमा मैले देशका केही नामी अनलाइन पत्रिकाहरुमा मेरा लेख छाप्ने अवसर पाएँ । मलाई त्यस बेला एउटा मात्र लोभ थियो कि, धेरै भन्दा धेरै मानिस सम्म मैले लेखेका कुरा पुगुन । त्यसरी लेख पठाउँदा पारिश्रमिक पनि पाइन्छ भन्ने कुरा मलाई थाहा थिएन । तर अहिले थाहा पाउने हुँदा पनि पारिश्रमिक भनेँ पाएको छैन । हिसाब त लगाएको छैन तर सायद १५ देखि २० वटा लेख छापिए होलान् आज सम्म बिभिन्न अनलाइन मिडियामा । त्यसरी लेख छापिए पनि पारिश्रमिकको नाममा मैले आज सम्म रु १ कतैबाट पाएको छैन । कसैले तेरो यति पैसा भयो लिन आइज पनि भनेका छैनन् । आज मलाई एकाएक आभाष भयो कि लेख जिउँदो रहन लेखक जिउँदो रहनु पर्छ । म जस्ता हजारौ मानिस छन् जसले बिगतका कयौ बर्ष देखि बिना पारिश्रमिक आफ्ना रचना मिडियालाई बुझाउँदै आइरहेका छन् । बरु नछापियोस् तर छाँपिदा थोरै भए पनि सबैले पारिश्रमिक पाउनु पर्छ भन्ने लागेको छ । यही लेख मार्फत म सबैमा यो भन्न चाहन्छु कि म आजको मितीबाट बिना पारिश्रमिक कुनै पनि लेख लेख्ने छैन । आफ्नो समय र परिश्रमको मोल तोक्

      छेउमा नारायण गोपालको केही मिठो बात गर गीत सानो स्वरमा बजिरहेको थियो । जीवनका एकदम उदेकलाग्दा कुरा गर्ने बिचार बोकेर मलाई आफ्नो कोठामा बोलाएकी उ स ले किन मोवाइलमा त्यो गीत बजाएकी थिइ आज पनि   म भन्न सक्दिन । बर्खाको मौसम  , बाहिर मुसलधारे पानी परिरहेको थियो , यस्तो मौसममा पहिले पहिले हाम्रा चेतना दिमागबाट सरेर कम्मर मुनि चल्मलाउन थाल्दथे । सायद शरीरको खेल देखि अघाएका थियौ या थाहा छैन त्यो दिन त्यस्तो के भएको थियो, हामी मौन एक अर्कालाई हेरी मात्र रहेका थियौ ।    मलाई याद छैन मैले त्यो भन्दा पहिला त्यसरी कुनै केटीलाई एकोहोरो भएर हेरेको । त्यो दिन पहिलो पल्ट म आत्मा हराएको आँखालाई हेरिरहेको थिएँ । यस्तो हैन कि उसको आखाँ सधै त्यस्ता थिए, पहिले त म तिनमा जीवन देख्थेँ । मलाई लाग्थ्यो सायद जीवनले जीवित रह्न उसका आँखाबाट उर्जा लिन्छ । प्रेम र जीवनको खाल्डोमा भासिदै गइरहेको मेरो जीवनलाई कुनै दिन उसैका जीवन्त आँखाले उद्धार गरेका थिए । मेरो अधमरो जीवनलाई जीवन दिने तिनै आखाँ मेरो अगाडि मृत्युको बाटोमा अघि बढिरहेका थिए र म त्यो हेर्न नसकि नसकि पनि हेरिरहेको थिएँ । उसलाई पनि सायद हेरिरहोस् जस्त

म र हजुरबुबा मुलघर जाँदै गर्दा    When an old man dies, a library burns to the ground -         An African Proverb   केही साल अघि म इलाम जाँदाको कुरा हो । समयले दिएको चाउरीपन अनि थोतो दात उपहारलाई सहर्ष स्वीकारेर मेरा हजुरबा आफ्नो जीवनका अन्तिम दिनहरुमा रमाइँ रहनुभएको थियो । खासै धेरै संगत त भएन हजुरबासँग, तर उहाँसँग निकै आकर्षित थिएँ । थाहा छैन किन । नब्बे बर्ष पुगेका हजुरबालाई मैले त्यस बेला कुनै बालखझै देखेको थिएँ । जीवनका नब्बे बर्ष अनेक परिस्थितीसँग जुधेर परिपक्क भएका मेरा हजुरबालाई एकाएक बच्चाझै बन्ने के ले बनायो त्यस कुराको राज हजुरबासँगै खरानी बनेर गयो । अब त म यस्तो भएर होला, उस्तो भएर होला भनेर अनुमान मात्र गर्न सक्छु ।     कोही आएर निकै बेर आफ्नो परिचय दिएपछि मात्र हजुरबाले मानिसलाई चिन्नुहुन्थ्यो । एक पल्ट त झन् हजुरबाले मान्छे नचिनेर ठूलोबुबालाईनै नमस्ते गर्नु भयो अरे । सम्झँदा एकै पल्ट हाँसो पनि लाग्छ अनि बाप्रति माया पनि लागेर आउँछ । मलाई तर यति कुरा थाहा छ कि उमेरका कारणले आफ्नै छोरालाई नचिनेर नमस्ते गर्दा बाले एकपल्ट पनि चित्त दुखाउनु भएन । उहाँ आफ्नो बुढेसकलालाई पनि उ

दूध को चिया नखाने त मान्छे नै हैन भन्थेउ  तिम्रो अगाडि त्यस दिन नखाए पनि  कुनैदिन साथ दिउँला भनेर खाने बानी बसालेको थिएँ  चिया भन्दा पहिला तिम्रो लत लाग्छ भन्ने कहाँ थाहा थियो र मलाई  अचेल न्यास्रो लाग्दो हो मलाई तिम्रो त्यो पनि हो वा हैन म जान्दिन सोध्न मन लाग्छ मलाई  तैपनि सोध्न डर लाग्छ मनलाई  कतै मनले हो उस्कै न्यनस्रो हो भनिदिए तिमी भनेर के दिउ manlai मैले ? आदत बनेको छ बिना सित्ती निस्कनु  चिया पसल चहार्नु  अनि चियामा नभेटिने अनेक थोक खोजिरहनु सोध्दा चियालाई केही उत्तर नपाएर होला  म अचेल आफैलाई प्रश्न गर्ने भएको छू  कहिलेकाँही चिया पिउँदा आफैलाई सोध्छु  के आफूलाई तिमी बनाएर  मन बहलाउने मेलो त हैन  मेरो हातको यो एक कप चिया ?  कोही बोल्दैन  न चिया  न म  न तिमी  - बिजय लुईटेल

                                                                                         Photo by  Andrea Piacquadio  from  Pexels थाहा छ तिम्रा ‌‌‍ओठले बोल्ने छैनन्  तिम्रा आँखाका भावनाहरु       यो कस्तो तिम्रो बेबसी  नभनिकनै बुझिदियोस पनि सोच्छौ  नजानेझैँ गरि सोधिदियोस पनि सोच्छौ   तिम्रा आँखा जसै हेर्दछु  स्कुलमा सरले पढाएको जस्तो  गणितको अप्ठ्यारो हिसाब त्यहाँ देख्दछु    नबुझे पनि हिसाब पास गर्नु हुन्थ्यो मलार्इ  आज पनि कसरी हुन्छ पास गर्नु छ ...   - बिजय लुईटेल