लेडीबर्ड

Photo : Pixabay

पाँच जना थियौ जो खप्तड हुँदै बाजुरा झरिरहेका थियौ । बाटो ओरालो थियो ,  बाटोको वरीपरी ससाना बस्तीहरू थिए । म र साथी सुसान नौ नौ किलोको ब्याग बोकेर हिँडीरहेका थियौ ।  खाना खानलाई काँडा गाउँ पुग्नु थियो । हामी भन्दा अगाडि हिँड्नेमा थिएँ गजलकार कमल संघर्स , अनुरूप खड्का अनि त्यहीका एक स्थानिय दाइ जो हाम्रो गाइड थिए ।  उनीहरूसँग खप्तडमा भेट भएको थियो । हिँडेर खप्तड हुँदै रारा जाने हाम्रो योजना थियो तर राती देखी खप्तडमा हिउँ परेकाले  त्यहाँका आर्मी दाइहरूले दुई जना यस्तो बेला नहिड्ने सल्ला दिनु भयो । केही दिन मात्र छुट्याएर घुम्न आएका हामीलाई केही दिन खप्तडनै बस्नु पर्ने हो कि भन्ने चिन्ताले सताएको थियो । ठ्याक्कै त्यही बेला भेटीएका थिए ति तीन मित्र । बाजुराको बाटो भएर खप्तडबाट बाहिर निस्कन उनीहरुले  सहयोग गरेका थिए । ढुङ्गा खोज्दा देउता मिलेको थियो ।

खासमा मैले यहाँ यात्रा संस्मरण लेख्न खोजेको हैन । काँडा गाउँ जादाँ देखेको एउटा दृश्यले दिएको अनुभव लेख्न खोजेको हुँ तर थाल्दा संस्मरण जस्तो हुन पुगेछ । खासमा कुरा के हो भने कमल जीहरू हिँड्दै केही तल पुगेका थिए , म र सुसान  भने बिस्तारै हिड्दै थियौ । भिरालो बाटो हिड्दा हिँड्दै हामी एउटा समतल भुभागमा आइपुग्यौ जहाँ हरियो कोदोको ढाकेको खेत थियो । थाहा छैन मलाई त्यहाँ पुग्दा के भयो । म सायद जति प्रयास गरे पनि मनमा त्यसबेला आएका भावनाहरुलाई मज्जाले बयान गर्न सक्दिन  । तर केही कुरा छन् जो बयान गर्न मिल्ने छन् ।

दिउँसोको समय , स्प्रस्ट देखिइरहेको घाम , निलो खुलेको आकाश, आकाश मुनि बतासका झोकाले हल्लाइरहेको कोदोको बोट । त्यो देख्दा मलाई लेडीबर्र्डको सम्झना आयो । त्यो दृश्य मलाई पहिले कतै देखेझै लाग्यो , पुरानो सम्बन्ध छ झै लाग्यो त्यो ठाउँ सँग । तर म यकीनका साथ भन्न सक्छु कि त्यस्तो दृश्य मैले पहिले कहिल्यै देखेको थिइन । त्यो ठाउँको बास्ना भने सायद मेरो मस्तिस्कमा कतै थियो , तर तयो पनि हो भन्न सक्दिन । सुसानलाई यो ठाउँ देख्दा किन हो किन लेडीबर्र्डको समझना आयो भनेर भनेको थिए , उसलाई सायद त्यस्तो केही लागेन होला, केही प्रतिक्रिया जनाएन । फरक मान्छेलाई छुने कुरा पनि फरकै हुन्छन् , सायद उसलाई त्यो ठाउँले फरक किसिमले छुँदै थियो , या मानौ छोएकै थिएन । यो प्रश्नको उत्तर अब उसैलाई सोधे मात्र थाहा हुनेछ । त्यही नि मैले जे सोच्छु जरुरी छैन कि सबै मानिसले त्यस्तै सोचोस् भनेर मौन रहेँ । 

अचम्मको कुरा के छ भनेँ  त्यो ठाउँले के कारण लेडीबर्र्डको सम्झना दिलायो म आज पनि  भन्न सक्दिन । अँ एउटा कारण के हुन सक्छ भने मैले लेडीबर्र्ड नदेखेको धेरै भएको थियो , मेरो अवचेतन दिमागमा लेडीबर्र्ड देख्ने रहर हुनुपर्छ सायद । तर किन कोदोकै बारी अनि त्यही ठाउँ , लोडिबर्ड त जहाँ पनि देखिन सक्थ्यो । यो कुराको उत्तर मसँग सायद कहिल्यै हुनेछैन ।

त्यस ठाउँमा पाइला टेक्ने बित्तीकै पर कतै । त्यो ठाउँ भन्दा धेरै पर एउटा हरियो चौरमा खेलिरहेका दुई साथीको सम्झनामा भुलेँ । हरियो हाइनेक लगाएकी , थाइकट कपाल काटेकी , लाम्चो मुहार , पातला ओठ भएकी उमेर लगभग ८ ९ बर्ष भएकी एउटी केटी आफ्नै उमेरको केटा साथीलाई हेर्दै रमाइरहेकी थिइ । चौरमा अरू पनि कैयौ केटाकेटी थिए , तर त्यहाँ रहेका अरूको आकृति याद छैन मलाई ।

केटाको हातमा एउटा सुन्तला रंगको लेडीबर्र्ड हिडिरहेको थियो । त्यो देखेर केटी रमाइरहेकी थिइ । रमाइलो सँगै उसलाइ थोरै डर पनि लागिरहेको थियो । तिमीलाई त्यसले टोक्ला है , फालिदेउ भन्दै थिइ साथीलाई । मन लागेर पनि उ त्यो लेडीबर्र्ड छुन सकिरहेके थिइन । तिमी पनि हातमा राख न कस्तो मज्जाले हिड्छ हातमा , केटो उसलाई उकास्दै थियो । केटी आफुलाइ डर लागेको बताइरहेकी थिइ । केही बेर पछि बल्ल बल्ल केटोले केटीलाई लेडीबर्र्ड हातमा राख्नलाई मनायो अनि आफ्नो हातमा भएको लेडीबर्र्डलाई केटीकोमा सार्नका लागि उ तर्फ हात बढायो । केटीले उसको हात अर्को हातमा छुवाउँनलाई डराउँदै बढाई ।दुवैको हात छूनै लागेको थियो एक्कासी लेडीबर्र्ड केटाको हातबाट उड्यो । दुबै त्यसलाई एकछिन हेरिरहेँ । सानो भन्दा सानो हुँदै बिलायो लेडीबर्र्ड । आखाबाट लेडीबर्र्ड ओजेल परेपछि भने केटालाई एक्कासी एउटा नमिठो उदासीले छोप्यो । उसलाई रहर थियो लेडीबर्र्ड केटीको हातमा राखिदिएर उसको अनुहार पढ्ने । उसको त्यो रहर पुरा हुन पाएन ।

अनुहार पढ्ने रहर हुँदा हुँदै पनि किताब पढ्नु पर्ने भयो । टिफिन सकिएको घण्टीले गर्दा उनीहरू क्लासमा जान बाध्य भए । लेडीबर्र्ड केटीको हातमा राखिदिने त्यसपछि फेरी उसलाई मौका जुरेन ।

हिजोको कुरा हो छतमा बसेर मुराकामीको कथा संग्रह पढिरहेको थिएँ । यो बाजुराबाट हिँडेको १० दिन पछिको कुरा हो । एकसुरले मुराकामीको कथा अ किड्नी सेप्ड स्टोन द्याट मुभ्स एभरीडे पढिरहेको थिएँ , गर्मीले जिउ पोले जस्तो भयो । कोठामा गएर पढ्नुपर्ला भनेर उठ्नै मात्र आटेको थिएँ एउटा सुन्तला रंगको लेडीबर्र्ड मेरो टिसर्टमा आएर बस्यो । पहिले कतै देखेको लेडीबर्र्ड थियो त्यो । मन एकपल्ट फेरी स्कुलको चौरमा गएर अडियो ।  लेडीबर्र्डलाई हातमा लिएँ अनि एकछिन टोलाएँ । केहीबेर हातमा हिड्न दिएँ । जब त्यो मेरो हातको औला छेउमा पुग्यो कतै जाने बाटो भेटेन । एकछिन अल्मलियो अनि आफ्नो पखेटा खोल्यो र उड्यो निलो आकाशतिर । त्यो नहराउनजेल आकाशमा हेरिरहे । सानो अनि झन् सानो हुँदै बिलायो लेडीबर्र्ड । यस्तो पहिले पनि त भएको थियो ।

बिस्तारै किताबमै आखाँ फर्काएँ अनि पढ्न थाले । अचानक आभाष भयो कोही मेरो छेउ बसेर मलाई हेर्दै , हात फैलाएर केही मागिरहेको छ । दाया बाँया हेरे, कोही थिएन । सायद मेरो भ्रम थियो , यथार्थमा त केबल म थिएँ , मेरो किताब थियो या हुन सक्छ त्यही सत्य थियो र यो लेख लेख्ने म भ्रम हुँ ।

बर्षौ पछि भेट्दा पनि कसैलाई खाली हात फर्काउनु परेकाले उदास भएको छु । थाहा छैन अझै कति समय जिवित रहन्छ यो उदासी ।

- बिजय लुईटेल