Skip to main content

देथ फुटेजेज ( Death Footages )

Photo by: Rafael Guajardo/ pexels

नवराज आज उत्पातै खुसी छ । त्यो उत्पात खुसीलाई अझ भव्य बनाउँनका निम्ति मदिरा पसल जाने निधो गरेको छ । घाँटी हेरेर हाड निल्नु भन्ने उखानको अनुयायी भएका कारण आफ्नो गोजीलाई मध्यनजर गर्दै भर्खरै उसले सामानको सानो लिस्ट बनाएको छ । सामानको लिस्ट यस प्रकारको छ :

१. दुई बोतल बियर
२. एक प्याकेट चाउचाउ 
३. एक प्याकेट नुनिलो बदाम
४. एक प्याकेट आलु चिप्स

नवराजलाई मान्छे, मानसिक छ यो भन्छन् , उसका कुरा र प्रश्नले गर्दा । उसले भने आफुलाई सधै अरूभन्दा फरक र योग्य मान्छ । मान्न पनि किन नमानोस, हरेक कुरामा उसको आफ्नै तर्क हुन्छन् । एकदमै धेरै किताबहरू पढ्छ अनि सबै कुरामा चासो पनि राख्छ । हरेक कुरालाई जरै सम्म खोतल्नु उसको बानी हो र ऊ मान्छ कि केही कुरालाई बुझ्न त्यसको जरै सम्म जानु जरूरी छ , उसको मान्यताले उसको व्यवहारमा प्रस्ट प्रभाव पारेको देखिन्छ । 

साँच्चै भन्नु पर्दा नवराज हसिलो मान्छे भने हैन , आज जस्तै खुसीको माहोलमा मात्र ऊ थोरै हसिलो देखिने गर्छ । पक्कै पनि मदिरा पसले आज उसलाई देखेर छक्क पर्नेछ , सोध्नेछ के को खुसी हो भाई यस्तो भनेर । तर उसले त्यो पसलेलाई आफ्नो खुसीको कारण भन्न सक्ने छैन । उसको खुसीको कारण जोकोहीलाई पागलपन लाग्नु स्वभाविक छ । 

खुसीको कारण के छ भने, उसले आज आँफुलाई सधै हेर्न मन लागिरहेको फिल्म आफैँ बटुलेर बनाएको छ । फिल्मको नाम राखेको छ : देथ फुटेजेज ( Death Footages )। फिल्ममा कोही मुख्य पात्र भने छैनन् , यो बस केही मान्छेले खिचेको फुटेज र तस्बिरलाई बटुलेर बनाइएको एउटा छोटो फिल्म हो । यस फिल्ममा नवराजका आफ्ना फेसबुकका साथीहरूले आफ्न्त मर्दा फेसबुकमा अपलोड गरेको लासको फोटो र लास जलाउँदै गर्दाको भिडियोहरू समेटिएको छ । अब यो कुरा सुनाउँदा कुनचै मदिरा पसलले पागल नभन्ला र उसलाई ? मदिरा पसले मात्र हैन सबैले पागलनै भन्छन् ।

उसको फिल्म हेर्ने तरिका अरूको भन्दा केहि फरक छ । सधै उसको छेउमा कापी र कलम हुन्छ जस्मा उसले फिल्मका मनपरेका कुरा, सिकेको नयाँ ज्ञान अनि आफैँलाई फिल्म सकेपछि सोध्नु पर्नै प्रश्न टिपेर राख्ने गर्छ । फिल्म हेर्दा हेर्दै केही मनपर्यो भने ऊ फिल्म पज गरिहाल्छ,मन परेको कुरा दुई चार पल्ट दोर्याएर हेर्छ । आज पनि सधैझैँ कापी,  कलम , वियर र सितन राखेर ऊ फिल्म हेर्न बसेको छ ।

नवराजले भर्खरै एउटा टुबोर्ग बियरको क्यान खोलेको छ र सितनका लागि छेउमा चाउचाउ, बदाम अनि आलु चिप्स मिसाएको प्लेट राखेको छ । खाँदै, पिउँदै, फिल्म हेर्दै छ । फिल्मको पहिले दृश्यमै एउटा लास खोलाको बगरमा जलिरहेको देखिन्छ , मान्छे र दाउरा बलेको चटट आवाज आइहरेको हुन्छ , लासको छेउमा लासका आफन्त निराश भएर उभिएका हुन्छन् । कोही भुईँमा लडेर रोइरहेका हुन्छन् । अनि त्यही कतै कोही आफन्त मोबाइलले लास जलेको भिडियो या फोटो लिइरहेका देखिन्छन् । नवराज मनमनै ती क्यामराम्यानलाई धन्यवाद दिइरहेको छ, त्यसता मान्छे नभएको भए सायद उसले आज फिल्म हेर्न पाउँने थिएन भन्ने उसलाई लागिरहन्छ ।

खोलाको भिडियो सकिए लगतै अर्कौ त्यस्तै भिडियो चल्छ जसमा भने लास कुनै आर्यघाटमा जलिरहेको हुन्छ । ऊ भिडियो पज गर्छ र केही टिपोट गर्छ । अनि वियर पिउँदै फिल्म फेरी प्ले गर्छ । बिस्तारै भिडियो चल्दै जान्छ, नवराज नयाँ लागेका केही कुराहरू लेख्दै पनि जान्छ । पाँच सात ओटा भिडियो सकिएपछि, मरेको केही बेरमै खिचिएका मान्छेहरूको लासको फोटो देखिन थाल्छन् । सबै फोटो उसले दोर्याउँदै हेर्छ, कोही कोही त पाँच पल्ट सम्म पनि हेर्छ । पज गरेर केही सोच्छ, टिपोट गर्छ । कोही बेला हेर्दा हेर्दै मुस्कुराउँछ , कोही बेला खिन्न पनि हुन्छ । लगभग एक घण्टा हेरेपछि फिल्म सक्छ । मदिरा चढेकाले अलिक झुप्प झुप्प भएको अनुभव गर्छ , ल्याप्टप निभाएर खाटको घर्रामा घुसारिदिन्छ । छेउको बोतलबाट ठाडो घाँटी लगाएर थोरै पानी पिउँछ । 

पानी पिएर आफुले लेखेको कापीमा हेर्छ, । आँफैले लेखेका कुराले उसलाइ नमिठो अनुभव गराउँर्छ  । आँफैले लेखेका केही प्रश्नले नाजबाफ बनाउँछ । मदिराको नशाले कापी बिस्तारै तिरमिर देख्न थाल्छ त्यसपछि कापी पनि छेउमा राखेर मदिराले लाटीएको ऊ बिस्तारै बिस्तारै निदाउँदै जान्छ । खाटमा उसले लेखेको कापीको पानबाट उसका अक्षर केही बोलीरहेका छन् । उसले टिपेका कुराहरू यस्ता छन् :

१. लासलाई कहिले पनि फोटो खिच्न मन लाग्दैन त्यसैले होला सायद कुनै लास हाँस्दैन ।
२. हरेक मलामीमा जति मान्छे हुन्छन् त्यती नै मोबाइल पनि हुन्छ ।
३. यदी भग्वानले मरेका मान्छेलाई फेरी ब्युझेर एउटा अन्तिम भाषण देउ भन्नुभयो भने त्यो लासले फोटो खिच्नेलाई केही भन्थ्यो होला ?
४. लास फोटोजेनिक हुँदैनन् ।
५. के मरेको मान्छेको सम्झना त्यती कम्जोर हुन्छ कि ऊ मरेपछि उसलाई केही बेर सम्झन भन्दा पहिला मान्छे मोबाइल सम्झन्छ ?
६. के फोटो खिचेर सम्झना हुन्छ भन्दै मान्छे, मान्छेलाई सम्झनु पर्ने कर्तव्यबाट आँफैलाई भगाउँदै त छैन ?  

नवराज अहिले मस्त निदाइरहेको छ... भोली सबेरै उठ्नेछ अनि आँफैले लेखेको कापी पढ्नेछ, त्यसपछि उत्तर खोज्न भौतारिनेछ । आँफैलाई सोध्नेछ , अरूलाई सोध्नेछ , भोलीबाट त अझै ठूलो मानसिक कहलिनेछ । 

- बिजय लुईटेल

Comments

Popular posts from this blog

बडीमालिका : क्षणभङ्गुरता

Photo : Rupesh Lekhak २७ बर्ष पुग्यो यात्री । जीवन के हो र यसको उत्तर कहाँ छ सदा यहि प्रश्नमा रुमल्ली रहन्छ । झिना मसिना कुरामा खुसी भइदिन्छ अनि सानै कुराले पनि उसको मनमा ठेस लगाइदिन्छ । सिक्दैछ स्वीकार्न जीवनका गुण र अवगुण दुवैलाई । सुनेको हो उसले पनि बडिमालिकाका बारेमा , सामाजिक संञ्जालमा भिरालो डरलाग्दो बाटोको भिडियो हेरेको हो तर त्यस ठाउँलाई छुन र त्यहाँको बतासमा आफ्नो सास मिसाउन पाए एक नयाँ अनुभुति जीवनलाई दिन सक्ने थिएँ भनि सोच्दथ्यो ।अहिले सफल भएर फर्किएको छ । जिएर  उब्रिएका अनुभवहरुलाई खल्तीमा बोकी हिँड्नेछ यात्री आजीवन अब । यो त्यही यात्रीको कथा हो ।  कथाको सुरुवात पुर्णविरामबाट … नेपालगन्ज सम्मको हवाई यात्रामा उसलाई कुनै सास्ती झेल्नु परेन । आनन्दले बादलको खेलकुद हेरेर मन बहलाइरह्यो । आफु भन्दा तल उडीरहेका बादल हेरेर सोच्यो अह्म भन्दा कति ठूलो छ संसार । भोली पल्ट भने उसको जीवनले एक पुर्णबिरामलाई च्वास्स छोएर फर्किदियो । नेपालगन्ज स्थित सिद्धार्थ होटलबाट केही अघि पुगेको थियो उसले चढेको कालो रँगको टाटा सुमो गाडी । एकाएक केही कुरा जलेजस्तो गन्दले पुरै गाडीलाई छोप्यो । गाडी रोकिय

स्वमन्थन : सामाजिक सञ्जाल

We curate our lives around this perceived sense of perfection because we get rewarded in these short term signals: hearts, likes, thumbs up and we conflate that with value and we conflate it with truth. And instead, what it is is fake brittle popularity that’s short term and that leaves you even more, and admit it, vacant and empty before you did it. Because that enforces you into a vicious cycle where you’re like what’s the next thing that I need to do now, because I need it back. Think about that compounded by two billion people and then think about how then people react to to the perceptions of others.” — Chamath Palihapitiya, CEO of Social Capital बिगतका केहि समय देखि एउटा चीज खाइरहेछ मनलाई । पर्याप्त समय भएता पनि समय नहुनुको ननिकोपनले । समय आखिर खाँदैछ के ले ? यसको उत्तर खोज्न मैले दैनिकीलाई केरकार गरेँ । सबेर ५ बजे उठेर म हिँङ्न भनि बाहिर निस्कन्छु । माघ महिना भएकाले अहिले त्यो बेलुकालाई सरेको छ । तसर्थ अहिले ६ बजे उठ्छु । मोबाइलमा अलार्म बज्छ । एकछिन अलार्म बजेको मोबाइलमा घोतलिन

वर्क लाइफ व्यालेन्स ( Work-Life Balance )

पहाडको शिरमा मुस्कुराइरहेछन् एक लस्कर अपरिचित रुखहरु । एक लस्कर, अपरिचित यादहरु । निक्कै परबाट हेर्दा त्यस्तै प्रतित भइदिन्छ । कोही सुस्ताएका होलान् कुनैदिन ती रुखका छहारीमा , एक जीवनलाई पुग्ने सम्झना मनलाई बोकाएर फर्किएको होलान् । ती को हुन् , कहाँ बस्छन् , के गर्छन् , उमेर कति हो , सास फेर्दै छन् कि धुवाँ बनिसके यसमा कोही जानकार छैन । जानकार यदि कोही छ भने ती आफै छन् तर उनीहरुको अस्तित्व माथिनै एक पश्न छ किनभने ती मेरो कल्पनमामा मात्र सिमित छन् । तेरो सम्झना ,उस्को सम्झना, तपाईको सम्झना सबै त्यही रुखको छहारीमा एक हुन सक्दछन् । तर नहुन पनि सक्दछन् । त्यो केवल रुखको एक छहारी न हो । क-कसलाई समेट्न सक्ला र बिचरा त्यसले ?  जिम्मेवारीको यत्रो भारी कहाँ बोक्न सक्ला  ? तर थोरै भने बोक्न सक्षम छ ।  मेरा थोरै सम्झनाहरु त्यो छहारी मुनि समेटिएका छन् । मलाई तिनैले आज एकाएक यात्रा सम्झाइदिए । यस्ता सम्झना केलाउदा लाग्छ म जन्मिएकै यात्रा गर्न हुँ । यात्राका केयौँ यस्ता सम्झना छन् जसले मलाई आफैलाई चिन्न मद्दत गरेका छन् । केही समय अघि मन विचलीत हुने बित्तिकै म यात्रामा निस्कन्थेँ । उदासी अनि जीवनमा आ