BijayWrites

लगभग दुई बजेको थियो, कम्प्युटरको स्क्रीनमा म कुनै स्ट्यान्ड अप कमेडियनको भिडियो हेरेर मुस्कुराउन खोजिरहेको थिएँ । काम केही नभएको बेला, अफिसमा मन बहलाउने मेलो हुन्थ्यो यस्ता भिडियोहरू । भिडियोमा कहाँ हाँस्ने भनेर खोज्दै थिएँ , त्यतीकैमा कोठामा किरर् आवाज सुनेँ । कम्प्युटरबाट मुन्टो बटारेर आवाज आएतिर हेरेँ । एउछा अरिङ्गाल झ्यालको सिसामा टाउँको ठोकिरहेको थियो । त्यसको प्रयास हेर्दा लाग्थ्यो केही बेरमै त्यो आफ्नो टाउकोले सिसा फोर्नेछ र भुर्र उड्नेछ स्बच्छ हावामा । मलाई भनेँ यता डरलाग्न थालिसकेको थियो । याद छैन कहाँ र कसले तर भनेको सुनेको थिएँ , अरिङ्गालले टोक्यो भने मान्छे ठाउँका ठाउँ मर्छ , अरिङ्गालले टोक्दा त मान्छेले सहन नसकेर आफ्नो शरीरमै पिसाब फेर्छ , अरिङ्गालले टोकेको मान्छे त सुन्नीएर चिन्नै नसकिने हुन्छ । नेपालमा जन्मेहुर्केका लगभग सबैले यस्ता कुरा सुनेका होलान् , कोहीले अझ बढी पनि सुनेका होलान अरिङ्गालको आतंकको बारेमा , मैले सुनेको डरलाग्दा कुरा यिनै हुन् । भित्र भित्रै मनमा डर बढ्दै थियो, मैले एक पल्ट अरिङ्गालको टोकाइले मरेको मेरो लास सम्झे , मेरो हो कि हैन पनि थाहा पाइनँ

के तिमीलाई मैले पहिले कतै देखेको छु ? यही प्रश्नले तिमीलाई बीचबाटो छेकेको छु म पनि सम्झन्छु तिमी पनि सम्झि हेर  के हाम्रा आँखा पहिले कतै जुधेथे भनी के हाम्रा कुम एकअर्कामा छोएथे भनी मिलेरै सम्झिउँ , या यसै सम्झेझै गरौँ छ भनी मैले कोट्याएको हाम्रो परिचय यसरी तिमीलाई अल्मल्याउनु गल्ती हैन मेरो न म अल्मलिएको मेरो ढर्रानै मेरो गल्ती हो गल्ती त बस यो चनचले जवानी को हो जो बिचबाटो अनजानलाई जानाजान छेकिदिन्छ झुटले किनेको तिम्रो समयलाई लम्ब्याउन मसँग शब्दका उपहार अब सिमित छन् त्यसैले तिमी अल्मलिएको समयलाई बचाएर अब म एउटा नयाँ दाउ छोपिरहेछु  मनमा काहानी बुनी तिमीलाइ सुनाउने केही चुटकिला भनी तिमीलाइ हसाँउने अदृश्य जाल हानी तिमीलाई फसाउँने तैपनि मनमा खै कस्तो नौलो डर छ तिमीलाई भन्नै नसक्ने यस्तो रहर छ अर्को पल्ट तिमीलाई कतै भेट्दा के तिमीलाई मैले पहिले कतै देखेको छु ? भनेर यसरी बिचबाटो सोध्न नपरोस एकअर्काको परिचय फेरी खोज्न नपरोस ।। बिजय लुईटेल   

एउटा अनौठो बेचैनी छ मनभित्र, हर्षको काउकुती होला , मनको आकाशबाट बादल हटेर सुर्यदेबले मुहार देखाएका छन् , त्यो किरणको स्पर्शले यसै ताजा तुल्याएको छ इन्द्रियहरूलाई । जमीन मगमग वास आइरहेछ कुनै कस्तुरीको नाइटोझै , फेरी पुष्पमा मोतीदाना फलेका छन् झुम्का लगाई बगैचालाई, विरक्ति  मन पाइला चाल्न थालेको छ खुसीको सागर छुन , उमङ्गको पछ्यौरी ओढेको छ तनले दुःखी जाडोको सिरेटो छेक्न । पाना, माग गर्दै अक्षरका रङ्ग पल्टेका छन् एकपल्ट फेरी , सुन्दरता सबै कुनाबाट बयान गर्दैछ आफु उपस्थित छु भनि , समयले पनि हात दिँदैछ आँफु सँग कतै डुलाउनलाई , बिगत आफ्नै बिदाइमा मुस्कुराइरहेछ, हातमा सामल बोकी । चाहनाको भिडले कतै भित्रबाट एकै स्वरमा गाइरहेछन् जा ए मानिस , मुस्कुराउँदै जा, जीवनको काखमा लुटपुटीदे मनका चाहनालाई तृप्त पार् , सम्झनाहरूको खेती गर् , एकान्त खोजी झोक्राएको मनलाई , खुला आकाशमा पन्छीझै उडाइदे ।। बिजय लुईटेल