BijayWrites

Photo : Amir Shrestha @nepal8thwonder वैशाख २३, २०७९ , बिहान ८ बजे ( भुलभुले , सोलुखुम्बु ) लालीगुराँसको दुनिया भुलभुलेमा आज बिहानै देखि झरी परिरहेको छ । म सुतेको ओछ्यान माथि पानीले एकोहोरो संगीत बर्साइरहेको छ । पानी नपरेको भए यतिबेला म पिके बेस क्याम्प तिर हिँड्दै हुन्थे  तर पानीले त्यसो हुन देला जस्तो छैन ।  यो यात्रामा मलाई नियमित डायरी लेख्न मन थियो । पहिलो दिन गाडीमा ओखलढुङ्गा पुगेर लेख्न सुरु गर्नु पर्ला सोचेको थिएँ । दिन भरि गाडीमा हिँडेकाले ओखलढुङ्गा पुग्न लाग्दा गाडी लाग्यो । ड्राइभर दाजुलाई एक छिन साइड लगाउन भनेर मैले बाटो छेउको कुलोमा दुई पाउ जति छादे । अलिकति सञ्चो त भयो तर ओखलढुङ्गा पुगेर कलम समाउन जगर आएन । रासन ओकलेर फुर्सद नभाको शरीरले किन हो कोनि शब्द ओकल्न मानेन ।  राती ओखलढुङ्गा पुग्दा पार्टीका झंडा बोकेर युवा र बुढा बुढी बाटोमा हिडिरहेका थिए । चुनाव आउँदा नेपालको माहोल सधैं यस्तै हुने गर्दछ । देशको मुहार फेर्छु भनेर हिड्ने ति जस्तै मानिस केही समय पछि देशभर मुहार लुकाउँदै हिँडेको देखिन्छन् । देशको यो चलन बाट म अपरिचित छैन । मलाई त उसै पेट निमोठेर सकस भइरहेको थियो राज

    मुसाको टाउको र चौकीदारको मौनता A Fiction by Bijaya Luintel दिन याद छैन , समय पनि यतिबेलै भन्न सक्दिन तर जे होस् दिउसोको बाह्र नाघेको थिएन । बुद्धि बङ्गाराले दुख दिएका कारण मलाई एक पल्ट ओ पि जि गर्नु पर्ने भयो । त्यही गर्नलाई भनेर म कुपन्डोल सम्म जान लागेको थिएँ । म संग मामाको छोरो आयुष पनि जाँदै थियो जसलाई माइतीधर छोडेर मैले कुपन्डोल जानु थियो । मज्जाले घाम लागेको त्यस दिन म कुपन्डोल जानलाई घरको सिँडीछेउ बसेर जुत्ता लगाउँदै थिएँ । जुत्ता लगाउँदै गर्दा मामाको छोरो आयुषले “ दादा तल आँगनमा त बिरालोको टाउको छ ” भन्न भ्यायो । आँगनमा बिरालो मात्र छ भन्दा खासै अचम्म मान्ने थिइन होला तर बिरालोको टाउको मात्र छ भन्ने सुनेर हतार हतार जुत्ता लगाएर म आँगनमा झरेँ । त्यहाँ पुगेर आँगनमा लडिरहेको बडेमानको टाउको देखेर अचम्म लाग्यो । के रहेछ भनेर निउरिएर हेरें । त्यहाँ बिरालो नभएर मुसाको टाउको लडिरहेको रहेछ ।   “ थुक्क   मुला एउटा मुसा र बिरालो छुट्याउन पन