BijayWrites

समयले चोर्‍यो यात्रीको चोला  यात्रीले आत्मसमर्पण गरिदियो समयले बिछ्याइदियो बाटोमा आकाश धर्तीलाई पछि लगाइदियो  सोच्छ यात्री , म जाउँ कता अब  सबथोक यतै पुगे पछि  बोक्छ एक मुठ्ठी माटो बगलीमा  मिल्नु यतै छ भनी  गन्तव्य आकाश छ  गर्भिणी समयको कोखमा  उत्सवको उन्माद छ मृत्युको जन्त भोजमा  हेर हेर यात्री  छौ तिमी पनि  लाममा लागेको  हेर हेर यात्री  छौ तिमी पनि बेकाममा भागेको  अडिदेउ केही बेर यात्री काललाई आराम देउ  बिसाउ कान छातीमा घड्कनलाई श्रवण गरिदेउ  चोर समयको देहलाई अब निजी रङ्गले रङ्गाउनु छ बदलिरहने देहमा उसको नमेटिने छाप लगाउनु छ  - विजय लुइटेल वाचन सहितको भिडियो हेर्न तलको लिङ्कमा जानुहोला https://www.youtube.com/watch?v=kwngCqbuLsc

Photo : Rupesh Lekhak २७ बर्ष पुग्यो यात्री । जीवन के हो र यसको उत्तर कहाँ छ सदा यहि प्रश्नमा रुमल्ली रहन्छ । झिना मसिना कुरामा खुसी भइदिन्छ अनि सानै कुराले पनि उसको मनमा ठेस लगाइदिन्छ । सिक्दैछ स्वीकार्न जीवनका गुण र अवगुण दुवैलाई । सुनेको हो उसले पनि बडिमालिकाका बारेमा , सामाजिक संञ्जालमा भिरालो डरलाग्दो बाटोको भिडियो हेरेको हो तर त्यस ठाउँलाई छुन र त्यहाँको बतासमा आफ्नो सास मिसाउन पाए एक नयाँ अनुभुति जीवनलाई दिन सक्ने थिएँ भनि सोच्दथ्यो ।अहिले सफल भएर फर्किएको छ । जिएर  उब्रिएका अनुभवहरुलाई खल्तीमा बोकी हिँड्नेछ यात्री आजीवन अब । यो त्यही यात्रीको कथा हो ।  कथाको सुरुवात पुर्णविरामबाट … नेपालगन्ज सम्मको हवाई यात्रामा उसलाई कुनै सास्ती झेल्नु परेन । आनन्दले बादलको खेलकुद हेरेर मन बहलाइरह्यो । आफु भन्दा तल उडीरहेका बादल हेरेर सोच्यो अह्म भन्दा कति ठूलो छ संसार । भोली पल्ट भने उसको जीवनले एक पुर्णबिरामलाई च्वास्स छोएर फर्किदियो । नेपालगन्ज स्थित सिद्धार्थ होटलबाट केही अघि पुगेको थियो उसले चढेको कालो रँगको टाटा सुमो गाडी । एकाएक केही कुरा जलेजस्तो गन्दले पुरै गाडीलाई छोप्यो । गाडी रोकिय