आफैैँमा डुब्नु छ । Rara Lake Poem

 

छाल यसरी फैलन्छ मानौं आकाश भइदिन्छ 

म यसरी बिख्रन्छु आफैँ नभई हराई  दिन्छु 

एक थोपा आशा 

हलचल गराइदिन्छ स्वप्न 

एक मिठो बतास 

अन्तस्करण भिजाइदिन्छ 

म लजाउँछु भावनाको उन्माद देखी

अस्तित्वलाई स्वीकार्न डराउँछु 

बतासिन्छु विचारका बहावमा 

जीवनलाई सतही स्वीकार्दछु 

यो ताल जो यति सुन्दर छ 

के यो पनि  डराउँछ आफैसँग ? 

कि छाल देखेर, आफैँसँग लजाउँछ ? 

म देख्दछु 

विचलित भएर पनि अविचलित

एक सूक्ष्म अनुभूति छ 

यो चञ्चलतामा ...

जीवनका अर्थ जहाँ आह्लादित छन् 

तालझैँ मैले पनि अब 

आफैमा डुब्न सिक्नु छ ...

-विजय लुइटेल