BijayWrites

पर्खालमा चढिरहेको चिप्लेकिराे देख्छु चढाइ निरर्थक लाग्छ ,  व्यर्थ  लाग्छ । पर्खालमाथि, न कोही छ बसेको  न आवाज सुन्छु, कसैले आइज भनेको नहुँदा बाटो कतै , आफैँ कोरेर  कहाँ पुग्न लम्किरहेको जन्तु यस्तो । म, मानिस जसै जसै  त्यो  दृश्य हेर्छु  कुनै मानिस त्यसरी नै पर्खाल उक्लेको देख्छु समाज हाँसेको, कानमा गुन्जिरहन्छ के उद्देश्य नहुनु नबाँच्नु सरह हो  ? अर्थ, अर्थ भनेर  बहुलाउने  म मान्छे  खोज्छु, किरो पर्खाल चढ्नुको अर्थ । जब जब खतरा हुन्छ  भुमिमा या रासायनिक सङ्क्रमण हुन्छ उसलाई एउटा अनौठो  वासना  निकाल्दै  ऊ चढ्छ कुनै अग्लो स्थानमा  ताकि त्यो  वासना  उसका साथीलाई, आउने  खतराको सूचना बनोस,  अनि त्यही सूचना दिँदा दिँदै ऊ आफै  एउटा मृत्युको सूचना बन्छ । म अर्थको भोको मान्छे  अर्थ पाएर त्यसै  हर्षित  हुन्छु अनि त्यही अर्थले विचलित पनि । सोचेको थिएँ कविता लेख्नेछु एउटा बिना उद्देश्य बाँच्नु पनि बाँच्नुनै हो भनेर तर अर्थको खोज, कविताको पासो बन्यो । मानिस हुँ , अर्थ बुझे पनि नबुझेझैँ गर्छु  जानेकै कुरा पनि, त्यसै सोध्ने गर्छु मलाई हार्नु छैन एउटा नाथे किराेसँग, त्यसैले उसको कानमा फुस्फुसाउँछु ।