Skip to main content

आठौँ दिन : In a Reelationship !

 

रिल्स अनि युट्युब सर्टस्को म पनि लती हो । त्यहाँ  एक एक पलमा संसार बदलिन्छ । एक पल कुनै सुन्दर युवतीको नृत्य आइरहेको हुन्छ । अर्को पल चाइनाको कुनै ठाँउमा बाँसको सामान बनाइरहेका मानिस , भुइ खनेर अस्थायी घर बनाइरहेका अफ्रिकन पुरुष । शरीर सुगठनमा लागि परेका अभिनेता । संसार अट्छ त्यहाँ । कहिलेकाँहि म त्यसमा यति अल्मलिनथ्ये कि सोच्थेँ म आज एकै दिनमा संसारका सबै रिल हेरेर सकिदिउँ तर सकिँदैन । अथाह छन् । 


मलाई मात्र हो वा अरुलाई पनि हुन्छ थाहा छैन तर म यहाँ एउटा प्रश्न राख्न चाहन्छु । के कहिलेकाँहि रिल हेर्दै गर्दा अथवा यत्तिकै सामाजिक सञ्जाल चलाइरहँदा एकाएक उदासीले झ्याप्प छोप्दछ ? म यो के गरिरहेको छु , किन यसरी समय बर्बाद गरिरहेछु भन्ने ग्लानीले चसक्क घोच्छ । के तपाईहरुलाई पनि यस्तो हुन्छ ? मलाई बारम्बार हुने गर्दथ्यो । पछिल्लो आठ दिनबाट मैले यस कुराबाट मुक्ति पाएको छु । 


Mindless scrolling is when someone gets on social media – whether it be Twitter, Instagram, Tiktok, or Facebook and starts scrolling through their feeds without even thinking about why they are doing it.


माइन्डलेस् स्क्रोलिङ एउटा बहुत ठूलो समस्या हो । यदि तपाईलाई सामाजिक सञ्जालको लत छ वा छैन भन्ने बुझ्न चाहनु हुन्छ भने एकपल्ट याद गर्नुस् कि तपाई पनि माइन्डलेस् स्क्रोलिङको सिकार त हुनुहुन्न ? Mindless scrolling समयको सिकारी हो । यसले समयको सितन खान्छ । दिनभर मोबाइल चलाएँ तर के चलाएँ के हेरे सम्म मानिसलाई याद रहन्न। लाग्छ, मानिसलाई कसैले लागु पदार्थ सेवन गराएर कुनै काममा लगाइदिएको छ । गाँजा लाग्दा जसरी कोहि एकोहोरो हाँस्दछ तर हाँस्नुको कारण जान्दैन । सामाजिक सञ्जाल चलाउने मानिसको पनि त्यही हाल छ ।


एउटा अङ्ग्रेजी टर्म छ Boredom। म यहाँ आज त्यसको कुरा गर्छु । क्याल निउपोर्टले आफ्नो किताब Deep Work मा यसको बारेमा लम्बा चौडा ब्याख्या गरेका छन् । म यहाँ त्यसको थोरै कुराहरु राख्दछु । मानिसलाई Boredom अर्थात खाली समय किन चाहिन्छ ? भनिन्छ मानिसले प्रायजस्तो रचनात्मक अथवा खोजमुलक कार्यहरु यसै समयमा गर्दछ । याद गर्नुस तपाई सामाजिक सञ्जाल नहुँदा फुर्सदका पल बिताउन के गर्नु हुन्थ्यो र अहिले के गर्नु हुन्छ ? कसैले स्वीटर बुन्थे होलान् । कोहि साथीसँग चेस खेल्थे होलान् । कोहि फोटोसप सिक्थे होलान् । अनेक काम थिए जसले जीवनलाई र चेतनालाई स्वस्थ राख्दथे । मानिस हरेक दिन नयाँपन सँग एकाकार हुने गर्दथ्यो । तर अहिले उल्टो छ । मोबाइलको संसार खरायो गतिमा चलिरहँदा मानिसको संसार भने एकै ठाँउ जकडिएको छ । 


ब्लेज पास्कलको एउटा भनाइ छ । 

“ All of humanity's problems stem from man's inability to sit quietly in a room alone.” 

अब सोचौ हामी पछिल्लो पल्ट एक्लै कहिले थियौँ ? कहिले हामीले ध्यान यता उता नपुर्‍याइ जीवनका बारेमा एक घण्टा सोच्यौँ ? जीवन मोबाइलको सक्रिन भन्दा बाहिर पनि त छ । के त्यहाँ हाम्रा पाइला चल्दैछन् ? पछिल्लो पल्ट हामीले नयाँ सीप के सिक्यौँ ? सबथोक मोबाइलमा पाएर मानिस आफैलाई खोज्न बिर्सिनु सायद मानव सभ्यताले पहिलो पल्ट अनुभव गर्दै छ । 


ओशो भन्छन् । पश्चिमा राष्टहरु कहिले पनि मन भित्र जान सकेनन् ।  उनीहरुले चेतनाको विचार शक्तिलाई पोस्न मात्र लागिरहे र मनको शान्तिलाई मध्यनजर गरिदिए । फेसबुक लगायतका सम्पूर्ण सामाजिक सञ्जाल पश्चिमका आविष्कार हुन् । हाम्रो सभ्यताले एकअर्कासँग रहेर बाँच्न सिकाउँछ । जिउँदाको जन्ती मर्दाको मलामी हाम्रो सभ्यताको सत्य हो । तर त्यो अब केवल सामाजिक सञ्जालको वालमा सिमित छ। हामी पनि पश्चिम बन्दैछौँ । हाम्रो मन पनि खाली हुँदैछ । 


कुनै लेखले कहिलेकाँहि ठोस् अर्थ दिँदैन । किनभने लेखक आफै पनि अर्थसँग एकाकार भएको हुँदैन । म यहाँ जीवन केलाउँदै छु । त्यसलाई नाङ्लोमा राखेर निफन्दै छु । यदि कतै ढुङ्गा भेटिए ‌औँल्याइदिनु होला । कहिले काँहि हेर्दा हेर्दै पनि केहि छुट्न सक्छ । 


हरेक दिन मैले यस्तो लेखिरहँदा तपाईहरुलाई लाग्न सक्छ कि म सामाजिक सञ्जालको घोर बिरोधी हुँ  तर म यहाँ यसले मेरो र अरुको जीवनमा पारेको प्रत्यक्ष र अप्रतक्ष्य असरलाई केलाइरहेको छु । म छुँ सामाजिक संजालमा,  तर मैले त्यहाँ मेरो कति समय दिने हो भन्ने कुरालाई १३ दिनको यो लेख यात्रामा केलाउन खोज्दैछु । सामाजिक सञ्जाल जीवनलाई सहज बनाउने एउटा माध्यम हो । तर पछिल्लो समय यसले मेरो जीवनमा कठिनाइ ल्याइदिएकाले म यसका बारेमा चिन्तन गर्न बाध्य भएको हुँ । यदि तपाई सामाजिक सञ्जालमा हुनुहुन्छ तर त्यसले तपाईको समय फोकटमा खाँदैन र  मानसिक शान्तिलाई बिथोल्दैन भने तपाई भाग्यमानी हुनुहुन्छ । तपाईलाई एउटा लतले छुन सकेको छैन। बधाई छ ।


- विजय लुइटेल


यदि तपाईहरुलाई पनि म जस्तै सामाजिक सञ्जाल वा मोबाइलको लत छ र त्यसले तपाईको जीवनमा नकारात्मक असर पारेको छ भने bijayawrites@gmail.com मा आफ्नो अनुभवहरु लेखेर पठाउनु होला । म सबैलाई समेटेर एउटा लेख लेख्नेछु । त्यमा तपाईको नाम राख्ने वा नराख्ने त्यो तपाईको निर्णयमा भर पर्नेछ । यदि ५ जना भन्दा अघिक मानिस म सँग जोडिनु भयो भनेँ हामी कुनै दिन कतै बसेर सानो छलफल कार्यक्रम पनि आयोजना गर्न सक्नेछौँ । 


Comments

  1. लाग्छ, Mindless Scrolling धेरैले भोगिरहेको समस्या हो। धेरै बेर चलाउनु तर के चलाएँ भन्ने ख्याल नहुनु, अनि केही समय नचलाउँदा मन एकदम बेचैन हुनु र फेरि त्यही चलाउन मन लाग्नु mental health को लागि निकै घातक....!

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

बडीमालिका : क्षणभङ्गुरता

Photo : Rupesh Lekhak २७ बर्ष पुग्यो यात्री । जीवन के हो र यसको उत्तर कहाँ छ सदा यहि प्रश्नमा रुमल्ली रहन्छ । झिना मसिना कुरामा खुसी भइदिन्छ अनि सानै कुराले पनि उसको मनमा ठेस लगाइदिन्छ । सिक्दैछ स्वीकार्न जीवनका गुण र अवगुण दुवैलाई । सुनेको हो उसले पनि बडिमालिकाका बारेमा , सामाजिक संञ्जालमा भिरालो डरलाग्दो बाटोको भिडियो हेरेको हो तर त्यस ठाउँलाई छुन र त्यहाँको बतासमा आफ्नो सास मिसाउन पाए एक नयाँ अनुभुति जीवनलाई दिन सक्ने थिएँ भनि सोच्दथ्यो ।अहिले सफल भएर फर्किएको छ । जिएर  उब्रिएका अनुभवहरुलाई खल्तीमा बोकी हिँड्नेछ यात्री आजीवन अब । यो त्यही यात्रीको कथा हो ।  कथाको सुरुवात पुर्णविरामबाट … नेपालगन्ज सम्मको हवाई यात्रामा उसलाई कुनै सास्ती झेल्नु परेन । आनन्दले बादलको खेलकुद हेरेर मन बहलाइरह्यो । आफु भन्दा तल उडीरहेका बादल हेरेर सोच्यो अह्म भन्दा कति ठूलो छ संसार । भोली पल्ट भने उसको जीवनले एक पुर्णबिरामलाई च्वास्स छोएर फर्किदियो । नेपालगन्ज स्थित सिद्धार्थ होटलबाट केही अघि पुगेको थियो उसले चढेको कालो रँगको टाटा सुमो गाडी । एकाएक केही कुरा जलेजस्तो गन्दले पुरै गाडीलाई छोप्यो । गाडी रोकिय

स्वमन्थन : सामाजिक सञ्जाल

We curate our lives around this perceived sense of perfection because we get rewarded in these short term signals: hearts, likes, thumbs up and we conflate that with value and we conflate it with truth. And instead, what it is is fake brittle popularity that’s short term and that leaves you even more, and admit it, vacant and empty before you did it. Because that enforces you into a vicious cycle where you’re like what’s the next thing that I need to do now, because I need it back. Think about that compounded by two billion people and then think about how then people react to to the perceptions of others.” — Chamath Palihapitiya, CEO of Social Capital बिगतका केहि समय देखि एउटा चीज खाइरहेछ मनलाई । पर्याप्त समय भएता पनि समय नहुनुको ननिकोपनले । समय आखिर खाँदैछ के ले ? यसको उत्तर खोज्न मैले दैनिकीलाई केरकार गरेँ । सबेर ५ बजे उठेर म हिँङ्न भनि बाहिर निस्कन्छु । माघ महिना भएकाले अहिले त्यो बेलुकालाई सरेको छ । तसर्थ अहिले ६ बजे उठ्छु । मोबाइलमा अलार्म बज्छ । एकछिन अलार्म बजेको मोबाइलमा घोतलिन

वर्क लाइफ व्यालेन्स ( Work-Life Balance )

पहाडको शिरमा मुस्कुराइरहेछन् एक लस्कर अपरिचित रुखहरु । एक लस्कर, अपरिचित यादहरु । निक्कै परबाट हेर्दा त्यस्तै प्रतित भइदिन्छ । कोही सुस्ताएका होलान् कुनैदिन ती रुखका छहारीमा , एक जीवनलाई पुग्ने सम्झना मनलाई बोकाएर फर्किएको होलान् । ती को हुन् , कहाँ बस्छन् , के गर्छन् , उमेर कति हो , सास फेर्दै छन् कि धुवाँ बनिसके यसमा कोही जानकार छैन । जानकार यदि कोही छ भने ती आफै छन् तर उनीहरुको अस्तित्व माथिनै एक पश्न छ किनभने ती मेरो कल्पनमामा मात्र सिमित छन् । तेरो सम्झना ,उस्को सम्झना, तपाईको सम्झना सबै त्यही रुखको छहारीमा एक हुन सक्दछन् । तर नहुन पनि सक्दछन् । त्यो केवल रुखको एक छहारी न हो । क-कसलाई समेट्न सक्ला र बिचरा त्यसले ?  जिम्मेवारीको यत्रो भारी कहाँ बोक्न सक्ला  ? तर थोरै भने बोक्न सक्षम छ ।  मेरा थोरै सम्झनाहरु त्यो छहारी मुनि समेटिएका छन् । मलाई तिनैले आज एकाएक यात्रा सम्झाइदिए । यस्ता सम्झना केलाउदा लाग्छ म जन्मिएकै यात्रा गर्न हुँ । यात्राका केयौँ यस्ता सम्झना छन् जसले मलाई आफैलाई चिन्न मद्दत गरेका छन् । केही समय अघि मन विचलीत हुने बित्तिकै म यात्रामा निस्कन्थेँ । उदासी अनि जीवनमा आ